Ο ΠΟΛΕΜΙΣΤΉΣ , ΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΡΩΜΑΛΕΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΕΓΕΡΩΧΕΣ
ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΣΕ ΘΑΥΜΑΣΜΟ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ
ΕΧΘΡΟΥΣ !!!
Σήμερα θα μας παρασύρει στο ταξίδι πίσω στους συγκλονιστικούς χρόνους της απίθανης Ιστορίας μας και στην πεδιάδα της Τροίας , όχι ο Ομηρος αλλά ο Φιλόστρατος…
Στο έργο του “Ηρωικός” μέσα από τον διάλογο ενός εμπόρου από την Φοινίκη με Θράκα αμπελουργό ,μας δίνει την δυνατότητα να “δούμε” τους λατρεμένους ήρωες του Τρωικού πολέμου με τα μάτια του Πρωτεσίλαου .
<<Τον Αίαντα, τον γιο του Τελαμώνα, οι Αχαιοί τον ονομάζουν μέγα όχι εξαιτίας του ύψους του ούτε επειδή ο άλλος Αίαντας (ο Λοκρός) ήταν κοντύτερος, αλλά από τις πράξεις του…
ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΖΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΟΠΛΟ…διότι ΉΤΑΝ ΠΕΛΩΡΙΟΣ ΚΑΙ
ΞΕΧΩΡΙΖΕ ΠΑΝΩ ΑΠ’ΟΛΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ… ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΥΨΗΛΟ
ΤΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑ ΗΤΑΝ ΧΑΛΙΝΑΓΩΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΤΟ…
Όταν πάλι ήταν οπλισμένος, ήταν τελείως προσκολλημένοι επάνω του, καθώς βάδιζε αγέρωχα ενάντια στους Τρώες…Μεταχειριζόταν τέλεια την τεράστια ασπίδα του και τα μάτια του άστραφταν κάτω από την περικεφαλαία σαν του λιονταριού την ώρα που ετοιμάζεται να επιτεθεί.
Όταν σκότωνε κάποιον εχθρό, δεν του έπαιρνε τα όπλα· διότι, το να σκοτώνεις έλεγε, ταιριάζει σε άνδρα, το να αφαιρείς όμως τα όπλα του νεκρού μάλλον σε λωποδύτη.
Κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει άπρεπα και αλαζονικά ενώπιον του Αίαντα, ούτε ακόμη κι αυτοί που είχαν μεταξύ τους διαφορές. Αν ήταν καθιστοί, σηκώνονταν μπροστά του και στον δρόμο παραμέριζαν όχι μόνο οι ανώνυμοι, αλλά και όσοι συγκαταλέγονταν μεταξύ των σπουδαίων.
Με τον Αχιλλέα (ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΠΡΩΤΟΣ ΞΆΔΕΛΦΌΣ ΤΟΥ) τον συνέδεε φιλία και οι δυό τους ούτε ήθελαν ,ούτε ήταν στη φύση τους να φθονούν ο ένας τον άλλον. Παρηγορούσε τον Αχιλλέα στις στεναχώριες του, με άλλα συμπάσχοντας και για άλλα σχεδόν επιπλήττοντάς τον.
ΟΤΑΝ ΚΆΘΟΝΤΑΝ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΠΡΟΧΩΡΟΥΣΑΝ , ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΈΣΤΡΕΦΑΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΖΑΝ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΑΝΤΡΕΣ
…ΠΟΥ ΆΛΛΟΙ ΌΜΟΙΟΊ ΤΟΥΣ ΜΕΤΆ ΤΟΝ ΗΑΡΚΛΉ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ
ΥΠΆΡΞΕΙ !!! .
Για τον Αίαντα μάλιστα έλεγαν ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΘΕΤΟΣ ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ … και πως όταν ήταν βρέφος τυλίχτηκε με την λεοντή του ήρωα που τον ΣΗΚΩΣΕ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΔΙΑ και τον παρακάλεσε να τον κάνει ανίκητο σαν το δέρμα του λιονταριού. Την ώρα που έκανε την ευχή, παρουσιάστηκε αετός που έφερε από τον Δία όνομα στο παιδί, σημάδι πως οι ευχές εισακούστηκαν!!!
Ακόμη και με μια απλή ματιά φαινόταν πως είχε κάτι το θεϊκό, εξαιτίας της ομορφιάς και της δύναμης του.
Ο Πρωτεσίλαος τον ονομάζει ΆΓΑΛΜΑ ΠΟΛΈΜΟΥ!!!
Ο Αίαντας αποτελούσε υπόδειγμα φίλου και διακρινόταν για την ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Ήταν γενναιότατος στις μάχες και έντιμος πολεμιστής…>>
Τα κυριότερα πρόσωπα για τα οποία γίνεται λόγος στο έργο αυτό είναι ο Οδυσσέας, ο Παλαμήδης, ο Αίαντας και ο Αχιλλέας.
Ο Παλαμήδης συνδεόταν με μεγάλη φιλία με τον Αχιλλέα και τον Αίαντα τον Τελαμώνιο.
Ο ΑΛΑΖΟΝΙΚΌΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑΡΧΙΚΌΣ ΑΓΑΜΈΜΝΟΝΑΣ ΕΙΧΕ ΈΡΘΕΙ ΣΕ ΣΎΓΚΡΟΥΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΉΡΩΕΣ…ΚΑΙ Ο ΠΑΝΟΎΡΓΟΣ ΟΔΗΣΣΈΑΣ ΕΝΝΟΕΊΤΑΙ ΠΩΣ ΕΒΑΛΕ ΤΟ ΧΕΡΆΚΙ ΤΟΥ ΣΤΙΣ ΔΙΑΜΆΧΕΣ ΤΟΥΣ, ΔΙΌΤΙ ΕΊΧΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΈΣ ΈΧΘΡΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΈΣ…ΚΥΡΊΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΑΜΉΔΗ,ΠΟΥ ΜΙΣΟΎΣΕ …ΚΑΙ ΑΡΓΌΤΕΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΊΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΜΆΧΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΊΦΗΜΑ ΌΠΛΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΈΑ…
Ο Αγαμέμνονας, λοιπόν, μετά την εκτέλεση του Παλαμήδη, έδωσε απάνθρωπη και εντελώς άπρεπη για έναν Έλληνα εντολή να , (ΚΑΙ ΕΔΏ ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ Η ΔΙΉΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΥ) :
<<...απαγορευτεί η ταφή του Παλαμήδη και ο εξαγνισμός του με χώμα. Και τέθηκε η ποινή του θανάτου για όποιον τον έπαιρνε και τον έθαβε. Την ώρα που διακηρύσσονταν αυτές οι αποφάσεις του Αγαμέμνονα, ο ΜΕΓΑΣ ΑΙΑΝΤΑΣ ΡΙΧΤΗΚΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΝΕΚΡΟ ΚΑΙ ΕΚΛΑΨΕ ΠΟΛΥ …ΤΟΝ ΣΗΚΩΣΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΗΡΕ , ΚΟΥΝΏΝΤΑΣ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟ ΓΥΜΝΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥ …ΚΑΙ , ΑΦΟΥ ΤΟΝ ΕΘΑΨΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ…ΠΑΡΆ ΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ…, ΕΠΑΨΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΆΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ …ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΊΧΕ ΣΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ…ΟΥΤΕ ΕΠΑΙΡΝΕ ΜΕΡΟΣ ΣΤΙΣ ΜΑΧΕΣ.
Όταν ΕΠΈΣΤΡΕΨΕ Ο ΑΧΙΛΛΈΑΣ … μετά την άλωση της Χερσονήσου, οργίστηκαν και οι δύο γι’ αυτό που είχε γίνει στον Παλαμήδη.
Του Αίαντα όμως η οργή κράτησε λίγο, διότι, μόλις αντιλήφθηκε ότι οι σύμμαχοι βρίσκονταν σε δύσκολη θέση, τους συμπόνεσε και παραμέρισε την οργή. Ο θυμός του Αχιλλέα όμως κράτησε πολύ, και μάλιστα συνέθεσε με τη λύρα του ωδή για τον Παλαμήδη και τον υμνούσε όπως τους παλιούς ήρωες. Επιθυμούσε να παρουσιαστεί εκείνος στ΄ όνειρό του και γι’ αυτό έκανε σπονδές χρησιμοποιώντας κρατήρα, από τον οποίο πίνει ο Ερμής για να στείλει όνειρα. Ο ήρωας ήταν αξιαγάπητος καθώς φαίνεται και άξιος να υμνηθεί όχι μόνο από τον Αχιλλέα, αλλά απ’ όλους εκείνους που αγαπούσαν τη γενναιότητα και τη σοφία. Και ο Πρωτεσίλαος κάθε φορά που θυμόμαστε τον Παλαμήδη, χύνει άφθονα δάκρυα, επαινώντας το θάρρος του γενικά αλλά ιδιαιτέρως αυτό που έδειξε την ώρα του θανάτου….
Ο ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ ΔΕΝ ΙΚΕΤΕΥΣΕ…,ΔΕΝ ΕΙΠΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΟΊΚΤΟ…,ΔΕΝ ΘΡΉΝΗΣΕ… Τα μόνα λόγια του (στον Οδυσσέα) ήταν: «Σε λυπάμαι αλήθεια, γιατί εσύ χάθηκες πριν από εμένα» (ελεώ σε, αλήθεια, συ γαρ εμού προαπόλωλας) και με το κεφάλι όρθιο δέχτηκε τους λίθους>> 
…
ΑΣ ΕΠΙΣΤΡΈΨΟΥΜΕ,ΟΜΩΣ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ ,ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΟΝ ΑΊΑΝΤΑ…
Και αυτή τη φορά τον λόγο θα έχει ο Παυσανίας, που τον αναφέρει στα “Αττικά” του …Περιγράφοντας την Σαλαμίνα, μας λέει τα εξής:
<< Η Σαλαμίνα βρίσκεται απέναντι από την Ελευσίνα και απλώνεται μέχρι τη Μεγαρίδα. Πήρε το όνομά της από αρχικά από την Σαλαμίνα,την κόρη του Ασωπού…και αργότερα αποικίστηκε από τον Τελαμώνα…
Υπήρχαν ακόμα τα ερείπια της αγοράς και Ο ΝΑΌΣ ΤΟΥ ΑΊΑΝΤΑ ! Το άγαλμά του είναι από ξύλο εβένου. Οι Αθηναίοι τιμούν ακόμα και σήμερα τον Αίαντα και τον Ευρυσάκι (ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ ΑΙΑΝΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΈΚΜΗΣΣΑΣ)…Υπάρχει μάλιστα στην Αθήνα βωμός του Ευρισάκη…
Οι Σαλαμίνιοι δείχνουν έναν βράχο κοντά στο λιμάνι και αφηγούνται πως εκεί καθόταν ο Τελαμώνας και παρακολουθούσε το πλοίο , που έφευγε με τους γιους του (ΤΟΝ ΑΊΑΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΕΎΚΡΟ)…στην Αυλίδα , για την κοινή εκστρατεία των Ελλήνων.
Όσοι κατοικούν στην Σαλαμίνα λένε πως, όταν πέθανε ο Αίαντας , φύτρωσε ένα λουλούδι για πρώτη φορά στην Γη…Ένα λευκό και κόκκινο , μικρότερο αυτό και τα φύλλα του από τον κρίνο. Πάνω του έχει γράμματα , όπως και του ιακίνθου…
Για τα όπλα του Αχιλλέα, που δόθηκαν στον Οδυσσέα και όχι στον Αίαντα, άκουσα μία ιστορία των Αιολέων, που αργότερα κατοίκησαν το Ίλιο , πως όταν ναυάγησε το καράβι του Οδυσσέα , ΤΑ ΟΠΛΑ ΞΕΒΡΆΣΤΗΚΑΝ ΚΟΝΤΆ ΣΤΟΝ ΤΆΦΟ ΤΟΥ ΑΊΑΝΤΑ!!!
Ένας άνθρωπος από την Μυσία μου είπε κάτι και για το ύψος του Αίαντα.
Καθώς η θάλασσα είχε παρασύρει την πλευρά του τάφου προς την ακτή , ( ΣΤΟ ΡΟΊΤΙΟ ΤΗΣ ΤΡΟΊΑΣ, ΕΚΕΊ ΠΟΥ ΑΡΓΌΤΕΡΑ ΙΔΡΥΘΗΚΕ Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ, ΤΟ ΑΙΆΝΤΕΙΟ) δεν ήταν δύσκολο να μπεις στο μνήμα …Με παρακινούσε να συμπεράνω το μέγεθος του νεκρού από το εξής…Τα κόκαλα στο γόνατο , που οι γιατροί ονομάζουν μύλες, ήταν ίσα με τον δίσκο ΠΟΥ ΡΊΧΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΣΤΟ ΠΈΝΤΑΘΛΟ ! >>…
Εδώ τελειώνει η αφήγηση του Παυσανία…κάπως ξαφνικά, θα’λεγα…
Η λατρεία του Αίαντα είχε ευρεία διάδοση κατά την αρχαιότητα, γιατί αναφέρεται ως καθιερωμένη εκτός από την Σαλαμίνα και στην Αττική, στην Τρωάδα, στο Βυζάντιο, ( ΑΝΑΦΈΡΕΤΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΌ ΒΥΖΆΝΤΙΟ ,Η ΠΌΛΗ ΤΟΥ ΈΛΛΗΝΑ ΒΑΣΙΛΙΑ ΒΥΖΑΝΤΑ ΚΑΙ …ΌΧΙ ΕΚΕΊΝΗ Η ΜΠΆΣΤΑΡΔΗ ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΊΑ), και στα Μέγαρα.
Ιδιαίτερα τον τιμούσαν στην Αθήνα, όπου μια από τις κυριότερες φυλές της Αθήνας, η Αιαντίς, ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του ήρωα.
Ο δήμος Φιλαϊδών της Αθήνας ονομάστηκε έτσι από τον Αιαντίδη Φίλαιο και από αυτή τη φυλή κατάγονταν ο ΠΕΙΣΊΣΤΡΑΤΟΣ και άλλοι επιφανείς Αθηναίοι κατά τα ιστορικά χρόνια, όπως ο ΜΙΛΤΙΆΔΗΣ, αλλά και ο ΦΙΛΌΣΟΦΟΣ ΕΠΊΚΟΥΡΟΣ.
Τα ονόματα μιας πόλης, μιας φυλής, μιας οικογένειας συνδέονταν άρρηκτα με τα ονόματα των ηρώων του έθνους των Ελλήνων μεταξύ τους από γενιά σε γενιά!!!
ΕΣΎ , ΌΜΩΣ, ΡΩΜΙΈ , ΜΗΝ ΤΑ ΔΙΑΒΆΖΕΙΣ ΌΛΑ ΑΥΤΆ !
ΕΣΎ ΝΑ ΑΚΟΎΣ ΑΥΤΆ, ΠΟΥ ΣΟΥ ΛΈΝΕ ΟΙ “ΠΟΙΜΕΝΆΡΧΕΣ” ΣΟΥ …ΌΤΙ Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΠΆΕΙ ΜΑΚΡΙΆ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΌΝ…ΦΤΆΝΕΙ ΚΆΠΟΥ ΕΚΕΊ ,ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΓΕΝΝΉΘΗΚΕ Ο EΒΡΑΊΟΣ ΘΕΌΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΆΣ…ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΙ ΠΡΌΓΟΝΟΊ ,ΠΟΥ ΕΓΏ , Ή “ΆΘΛΙΑ” ΣΥΝΕΧΏΣ ΑΝΑΦΈΡΩ , ΔΕΝ ΥΠΉΡΞΑΝ ΠΟΤΈ…
Ο Σωκράτης, πριν από τον θάνατό του, είπε πως θα συναντηθεί στον Άδη με τον Αίαντα, γιατί και των δύο ο θάνατος οφείλεται σε άδικη κρίση…
ΚΑΛΉ ΑΝΤΆΜΩΣΗ , ΛΑΤΡΕΜΕΝΟΙ ΜΑΣ ΠΡΌΓΟΝΟΙ !
ΚΑΛΉ ΑΝΤΆΜΩΣΗ ΝΑ ΈΧΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΊΣ ΜΑΖΊ ΣΑΣ , ΌΤΑΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΙ Η ΔΙΚΉ ΜΑΣ ΏΡΑ!!!
Μάια Τσεπουλίδου
Πρόσφατα σχόλια