<<Κάποτε, σε ένα ξέφωτο του δάσους,
κάθισα κοντά σε ένα ρηχό ποταμάκι
και βυθίστηκα γλυκά στο όνειρο.
Ξάφνου μια μορφή ξεπρόβαλε
μισός άνθρωπος μισός τράγος.
Αντί για δάχτυλα στα πόδια είχε οπλές
και ένα γένι στόλιζε το λαιμό του.
Καθισμένο πάνω σε ένα σωρό παλιά καλάμια
αυτό το μισοανθρώπινο ον έπαιξε γλυκά
και εγώ έπαψα πια να ενδιαφέρομαι για τα γήινα
γιατί ήξερα ότι αυτός ήταν ο Πάνας.
Νύμφες και Σάτυροι μαζεύτηκαν τριγύρω
για να απολαύσουν τον ζωντανό σκοπό.
Πολύ σύντομα ξύπνησα πονεμένος βαθιά…
ΚΑΙ ΓΥΡΙΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
Αλλά αυτό που λαχταρώ, είναι στις εξοχικές κοιλάδες
να ζήσω και να ξανακούσω τον
Αυλό του Πανός>>……….(Από τον Χ.Φ. Λαβκραφτ)
Ποιος από σας δεν λαχταρά να ζήσει ένα τέτοιο όνειρο και να ακούσει τον αυλό του Πάνα;
Φαντάζομαι, όλοι εσείς, που παρομοιάζεται τον αρχαίο αυτόν θεό της φύσης με το τερατόμορφο όν, που αποτελεί το έτερον ήμισυ του θεού σας δεν θα ρίξετε ούτε μια ματιά στο άρθρο… Ο συγκεκριμένος Θεός συμβόλιζε την ίδια την Φύση, αλλά και την Φύση του Έλληνα, έχει επιλεγεί ως η απόλυτη εικόνα του Εθνισμού, που έπρεπε με κάθε τρόπο να αφανισθεί. Γι’ αυτό οι θανάσιμοι εχθροί του Ελληνισμού και οπαδοί της γνωστής αίρεσης άρχισαν να απεικονίζουν τον υποτιθέμενο «Διάβολο» με την μορφή του, που στα μάτια τους ενσωμάτωνε το σύνολο των Θεών των Ελλήνων.
Εσείς, όμως που γνωρίζετε πολύ καλά , πως η μορφή του Πάνα διαστρεβλώθηκε βάναυσα και υποβιβάστηκε σε άρχοντα του σκότους ,φαντάζομαι πως δεν θα αρνηθείτε την ευκαιρία να διαβάσετε μερικές αράδες ,αφιερωμένες στον αγαπητό σε όλους Έλληνες θεό…
Μάλιστα, τόσο αγαπητό, που σύμφωνα με πολλές παραλλαγές της μυθιστορίας μας, τον “διεκδικούν” πολλοί θεϊκοί γονείς…
Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο πατέρας του ο Ερμής μετέφερε τον νεογέννητο Πάνα στον Όλυμπο μέσα σε προβιά λαγού, όπου έγινε δεκτός με χαρά από όλους τους Θεούς και περισσότερο από τον Διόνυσο :
<<Και κάθισε πλάι στον Δία και στους άλλους αθανάτους / κι έδειξε το παιδί κι όλοι τους τότε στην ψυχή τους καταχάρηκαν / οι αθάνατοι και προπαντός ο Βάκχειος Διόνυσος / και Πάνα τον ονόμασαν γιατί πάντων τις ΦΡΈΝΕΣ ΈΤΕΡΨΕ>>, (στίχοι 44 – 47).
Στην μεγάλη μερίδα τους συνανθρώπους μας, γεμάτους άγνοια για τα ιδεώδη των Ελλήνων ,σίγουρα προκαλεί μεγάλη απορία η σημασία ,που έδιναν οι πρόγονοί μας στην προσωπικότητα του Πάνα και τα αγαθά συναισθήματα,που ενέπνεε η ιδιαίτερη μορφή του.
Ο Πλάτωνας (Φαίδρος, 279 B-C) μας μεταφέρει την ακόλουθη προσευχή στον Πάνα:
«Ω φίλε ΠΑΝ Δημιουργέ που έχεις φτιάξει το ΠΑΝ, και σεις άλλοι θεοί, όσοι λατρεύεστε εδώ,κάνε τε με να γίνω ωραίος εσωτερικά στην ψυχή. Τα δε υλικά αγαθά, όσα έχω, κάντε τα να βρίσκονται σε αρμονική σχέση με τις ιδέες μου. Να νομίζω πλούσιο μόνο το σοφό, και να έχω τόση περιουσία, όση θα ήταν αρκετή να έχει και να ανέχεται, όχι άλλος άνθρωπος αλλά ο σώφρων.»
Θεός τραγοπόδαρος, που συμβόλιζε την γονιμότητα του ζωικού ,κυρίως, βασιλείου, ο Πάνας ήταν προστάτης των κτηνοτρόφων, κυνηγών αλλά και των αλιέων. Ζούσε μονίμως σε χώρους της φύσης (όρη, δάση, σπήλαια, κοιλάδες, ρεματιές κ.λπ).
Η λατρεία του έλαβε μέγιστη ανάπτυξη παράλληλα με εκείνη του Δία και των άλλων Ολύμπιων Θεών σε όλο τον ελλαδικό χώρο και πέραν αυτού.
Το κάτω ζωικό μέρος του Πάνα συμβολίζει τα ζωώδη ένστικτα και τα πάθη που κρατούν δέσμιο τον άνθρωπο στην ύλη, ενώ το πάνω μέρος τον σκεπτόμενο άνθρωπο.
Τα κέρατα συμβολίζουν την σύνδεση του ανθρώπου με το Θείο. Όπως με τα κέρατα απεικονίζεται και η Σελήνη , (και πολλοί άλλοι, ακόμα και ο Αλέξανδρος) η οποία φωτίζει το σκοτάδι, δανειζόμενη το φως από τον Ήλιο.
Οι ντροπαλές ,γεμάτες χάρη νύμφες, ναι μεν τον απέφευγαν ,ωστόσο , όλως περιέργως εκείνος ήταν μονίμως περιστοιχισμένος από αιθέριες αυτές υπάρξεις. Οι νύμφες, αλλά και οι Μαινάδες, και οι Ναϊάδες, και οι Δρυάδες ,οι Χάριτες , οι Ώρες μαγεύονταν από τις μελωδίες του. Και σίγουρα τον θαυμασμό όλων δεν προκαλούσαν μόνο οι μελωδίες του απίθανου …αυλού του. 
Δεν είναι τυχαίο που , όπως ο Ζευς ονομάστηκε Μοιραγέτης , και ο Απόλλων Μουσαγέτης , έτσι και ο Παν ονομάστηκε Νυμφαγέτης ….
Και εννοείται, πως δεν μπορώ να παραλείψω τους στίχους του θεϊκού Παλαμά ,που έγραψε για τον Πάνα…Γιατί ηχούν τόσο υπέροχα , χαϊδεύοντας τα αφτιά μας, σαν να συνοδεύονται από την απαλή και γαλήνια μελωδία της σύρριγγας του Πανός! :<<Η γη μας, γη των άφθαρτων / αερικών και ειδώλων, / πασίχαρος και υπέρτερος / Θεός μας είν’ ο Απόλλων. / Στα εντάφια λευκά σάβανα / γυρτός ο Εσταυρωμένος / είν’ ολόμορφος Αδωνις / ροδοπεριχυμένος. / Η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας / αθέλητα κρυμμένη. / Ο Μέγας Παν δεν πέθανε, / όχι· ο Παν δεν πεθαίνει!>>
Όχι,ο Παν δεν πέθανε ! Διότι η Φύση δεν πεθαίνει !
Ο Παν είναι αθάνατος …Διότι είναι το Συμ-Παν !
ΔΙΌΤΙ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ !!!
Χαίρε ,ω Παν ! Ω,κερασφόρε άρχοντα! Εσύ ,που καλείς τις Νύμφες σε έναν τελετουργικό χορό.
Εσύ, που χαρίζεις ανέμελο γέλιο και χαρά!
Ω αιγοπόδαρε Θεέ της Αρκαδίας! Ο κόσμος μας…ο κόσμος ο δικός σου …ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΣΟΥ ΕΧΕΙ !
Γιατί είσαι και μέγας ΔΑΊΜΟΝ !!! Αυτός,που όταν ξεχειλίζει από οργή,σπέρνει τον ΠΑΝΙΚΌ!
Όπως τότε, όταν σάλπισε η Σύριγγά σου , που οι Γίγαντες δεν μπόρεσαν να υποφέρουν τον τρομερό και εκκωφαντικό αυτόν ήχο …(ΕΡΑΤΟΣΘΈΝΗΣ, “ΚΑΤΑΣΤΕΡΙΣΜΟΊ”)
Όπως τότε, όταν στρατηγός στην εκστρατεία του Διονύσου στην Ασία , παρατάχθηκαν απέναντί σας οι Ινδοί και κλονίστηκε ο Διόνυσος αντικρίζοντας όλο αυτό το πλήθος . Ατάραχος εσύ , διέταξες να αλαλάξει την νύχτα όλο το στράτευμα… ξαφνικά , μεγαλόφωνα και όσο το δυνατόν πιο άγρια .
Έτσι έγινε και ήχησαν οι κοιλάδες και οι πέτρες από αυτή την παράδοξη και τρομερή κραυγή , που σκόρπισε τον τρόμο στους Ινδούς τρέποντάς τους σε φυγή .
Στάθηκες βράχος ακλόνητος για τους προγόνους μας ,και στις άνισες μάχες τους με τους Πέρσες…Και εκείνοι ευγνώμονες σου απέδωσαν δόξα και τιμές!!!
Έτσι και εμείς τώρα…οι ελάχιστοι εναπομείναντες απόγονοί σου… έχουμε την ανάγκη σου…
Γιατί ο κόσμος μας…ο κόσμος των αφθαρτων αερικων και υπέροχων ειδώλων θα βυθιστεί στην αιώνια ανυπαρξία…
Μάια Τσεπουλίδου
Πρόσφατα σχόλια