Ο ΗΡΟΔΟΤΟΣ στην ” Ἱστορίαι ” του γράφει [1.46.1] πως :
<< Ο Κροίσος δύο ολόκληρα χρόνια έμεινε άπρακτος μέσα σε μεγάλο πένθος για το χαμό του παιδιού του. Μέχρι να αντιληφθεί πως “οι Πέρσες όλο και πήγαιναν μπροστά”. Ο επικείμενος κίνδυνος έβαλε τέλος στο πένθος του και τον έκανε να σκεφτεί μήπως μπορούσε, πριν γίνουν μεγάλοι οι Πέρσες, να σταματήσει τη δύναμή τους. Επιχείρησε αμέσως να δοκιμάσει τα ελληνικά μαντεία κι αυτό που ήταν στη Λιβύη, και έστειλε ανθρώπους να πάνε στους Δελφούς, κάποιους στις Άβες της Φωκίδος κι άλλους στη Δωδώνη, μερικούς για το ιερό του Αμφιάραου και του Τροφώνιου, και άλλοι για τις Βραγχίδες της χώρας των Μιλησίων. [1.46.3] Αυτά είναι τα ελληνικά μαντεία, όπου ο Κροίσος έστειλε ανθρώπους του για να πάρει χρησμό. Στη Λιβύη ήταν το ιερό του Άμμωνα, όπου πήγαν αποσταλμένοι του να ρωτήσουν για λογαριασμό του. Ο λόγος που έστελνε ο Κροίσος ανθρώπους του σ᾽ αυτά τα μέρη ήταν που ήθελε να δοκιμάσει τα μαντεία πόσο σοφά ήταν, με την ιδέα πως αν βρεθεί να ξέρουν την αλήθεια, τότε να έστελνε για δεύτερη φορά και να ρωτήσει αν έπρεπε να επιχειρήσει εκστρατεία εναντίον των Περσών. Να ζητήσουν για αρχή χρησμό από τα μαντεία, ρωτώντας τί ακριβώς θα κάνει ο βασιλιάς των Λυδών, ο Κροίσος, ο γιος του Αλυάττη; Κι ό,τι μαντεύσει καθένα από τα χρηστήρια, να ζητήσουν να τους το γράψουν και να το αναφέρουν στον ίδιο. [1.47.2]
Τί μάντεψαν λοιπόν τα χρηστήρια κανείς δεν ξέρει να το πει. Στους Δελφούς όμως, ευθύς ως οι Λυδοί μπήκαν στο άδυτο για να ζητήσουν από το θεό χρησμό και έκαναν την ερώτησή τους σύμφωνα με την εντολή που είχαν, η Πυθία σε ΕΞΑΜΕΤΡΟ ΣΤΙΧΟ τους είπε τα ακόλουθα:
[1.47.3] << Ηξεύρω εγώ τον αριθμόν της άμμου και τα μέτρα της θαλάσσης.
Νοώ τον βουβόν και τον ακούω, χωρίς να ομιλεί.
Ήλθεν εις τας αισθήσεις μου οσμή σκληροδέρμου χελώνης,
η οποία βράζει ομού με αρνίσια κρέατα εις χάλκινον αγγείον.
Υποκάτω αυτής είναι χαλκός και άνωθεν πάλιν χαλκός.>>
[1.48.1] Αυτά σα μάντεψε η Πυθία, οι Λυδοί τα κατέγραψαν και ύστερα σηκώθηκαν και έφυγαν για τις Σάρδεις. Όταν έφτασαν εκεί από τα διάφορα μέρη και οι άλλοι αποσταλμένοι, φέρνοντας μαζί τους τους χρησμούς, τότε ο Κροίσος άνοιγε ένα προς ένα τα γραφτά τους και εξέταζε τί έλεγαν. Από τα άλλα κανένα δεν τον σταμάτησε· ευθύς όμως ως άκουσε τί έλεγε ο δελφικός χρησμός, αμέσως προσκύνησε και παραδέχτηκε την αλήθεια του, έτσι που πείστηκε πως το μόνο αληθινό μαντείο είναι των Δελφών, αφού του βρήκε τί έκανε αυτός. [1.48.2] Γιατί σαν σκόρπισε ο Κροίσος στα διάφορα μαντεία τους ανθρώπους του για να ρωτήσουν το θεό, φύλαξε την ορισμένη μέρα και νά τί μηχανεύτηκε· σκέφτηκε πράγμα που ήταν αδύνατο να το βρει κανείς και να το βάλει ο νους του: έκοψε σε κομμάτια μια χελώνα και ένα αρνί και τα έβαλε ο ίδιος να βράσουν μαζί σε χάλκινο λεβέτι που το αποσκέπασε με χάλκινο καπάκι.
[1.49.1] Από τους Δελφούς αυτός ο χρησμός δόθηκε στον Κροίσο. Για την απάντηση που έδωκε το μαντείο του Αμφιάραου, δεν ξέρω να πω τί χρησμοδότησε στους Λυδούς, όταν επιτέλεσαν τα νόμιμα γύρω από το ιερό (γιατί ούτε κι αυτός ο χρησμός παραδίδεται)· τίποτε άλλο σχετικά δεν έχω να πω, παρά ότι ο Κροίσος έκρινε πως ΚΑΙ του Αμφιάραου το μαντείο λέει την αλήθεια. >>
Έκπληκτος και ενθουσιασμένος ο Κροίσος αποφάσισε να κάνει μεγάλες θυσίες και δώρα στο μαντείο των Δελφών για να έχει παντοτινά την εύνοια του Απόλλωνα. Είναι ασύλληπτη η αξία των δώρων και η ποσότητα του χρυσού , που είχαν σταλεί , καθώς λέει στην συνέχεια.. ο Ηρόδοτος , πως θυσιάστηκαν ζωντανά, τρεις χιλιάδες από κάθε είδους σφάγια…
<< Σε έμμετρους στίχους για λόγους καλλωπισμού έβαλε τους χρησμούς του ο θεός Απόλλωνας, για να φαίνεται ευχάριστος σε όσους ζητούσαν την συμβουλή του, συνδέοντας τις αποκρίσεις με την ποιητική τέχνη >>, διαβάζουμε στο “Βίος Απολλώνιου Τυανέως” του Φιλόστρατου. Και αναλύοντας την φύση του ΈΛΛΗΝΑ ΑΠΟΛΛΩΝΑ , λέει στην συνέχεια το εξής :
<< Τον ΛΥΔΙΚΟ ΧΡΥΣΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΘΕΩΡΗΣΕ , ΒΕΒΑΙΑ, ΣΤΟΛΙΔΙ ΤΗΣ ΠΥΘΟΥΣ ! Τον ΔΕΧΟΤΑΝ ΌΜΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΙΕΡΟ ΠΡΟΣ ΧΑΡΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ…ΕΠΙΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΣ Σ’ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ… ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΘΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΝ (ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ) …. ΠΑΡΑ Ο ΕΝΑΣ (ΕΛΛΗΝΑΣ) ΝΑ ΑΡΠΑΖΕΙ ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ !
ΚΑΙ ΕΤΣΙ , ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΣΥΜΦΩΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΟΦΙΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕ !!!>>
Θα αναρωτιέστε εύλογα , γιατί τότε κάνω αναφορά στις προσφορές του Λυδού Κροίσου στον Έλληνα Απόλλωνα ; Υπάρχει λόγος …ο οποίος βρίσκεται στην συνέχεια της αφήγησης του Ηροδότου. Και έχει άμεση σχέση με τον τίτλο του κειμένου. Αλλά, ας μας τα πει καλύτερα ο Ηρόδοτος :
[1.51.1] << Όταν ο Κροίσος, τα έστειλε (τα δώρα ) στους Δελφούς και μαζί τους και άλλα, τα εξής: ΔΥΟ ΠΕΛΩΡΙΟΥΣ ΚΡΑΤΗΡΕΣ …..ΕΝΑΝ ΧΡΥΣΟ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΑΣΗΜΙ …. ΠΟΥ Ο ΧΡΥΣΟΣ ΗΤΑΝ ΣΤΗΜΕΝΟΣ , ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ … ΕΝΩ Ο ΑΣΗΜΕΝΙΟΣ , ΣΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. >> [1.51.2]
Γιατί επικεντρώνομαι συγκεκριμένα στα δύο αυτά αντικείμενα. Θα σας πω αμέσως , με τα λόγια του Ιπποκράτη, όμως αυτή τη φορά :
«Εμείς οι ίδιοι θέτουμε όρια στα ιερά και τα τεμένη των θεών, ώστε κανείς να μη διασχίσει αυτά τα όρια, αν δεν είναι καθαρός και όταν μπαίνουμε εξαγνιζόμαστε, οτιδήποτε μιαρό να ξεπλύνουμε από πάνω μας» (Ιπποκράτης. Περί ιερής νούσου, 148.55 ff. J., 1.46G).
Το ΥΔΩΡ από τα αρχέγονα ακόμα χρόνια στάθηκε ως παγκόσμιο σύμβολο αγνότητας, διαυγείας και κάθαρσης. Ο εξαγνισμός ή καθαρμός ήταν απαραίτητο μέρος κάθε θρησκευτικής λειτουργίας, και μάλιστα με ειδικό τελετουργικό. Όσοι ήταν να εισέλθουν στους ναούς και τα ιερά έπρεπε να φέρουν φρεσκοπλυμένα ενδύματα και να έχουν κάνει λουτρό. Ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία είχαν οι εξαγνισμοί στα μυστήρια, όπου ο υποψήφιος μύστης έπρεπε να υποστεί την αναγκαία διαδικασία του εξαγνισμού. Ο καθαρμός ή βάπτιση κατά την Ελληνική αρχαιότητα γινόταν στις ακτές των θαλασσών, ποταμών και λιμνών, και στα μέρη , όπου δεν υπήρχε υγρό στοιχείο , στις εισόδους των ναών, όπου ήταν τοποθετημένες ειδικές γούρνες, κρατήρες ή λουτήρες με αγιασμένο ύδωρ.
Και, συνεχίζοντας την αφήγηση του Ηροδότου , ερχόμαστε στο σημείο , όπου αναφέρεται η γιορτή των ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ , την οποία γιόρταζαν οι πρόγονοί μας πολύ πριν επιβληθεί η θρησκεία του σκότους…
[1.51.2] Μετακινήθηκαν όμως αυτοί , και ο χρυσός κρατήρας βρίσκεται τώρα στο θησαυρό των Κλαζομενίων ζυγίζοντας οκτώμισι τάλαντα και δώδεκα μνες, ενώ ο ασημένιος στη γωνιά του πρόναου, και χωρά εξακόσιους αμφορείς. Μέσα σ᾽ αυτόν ανακατεύουν στους Δελφούς το κρασί με νερό στη γιορτή των Θεοφανίων.
ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ , ΛΟΙΠΟΝ, ΚΛΕΜΜΕΝΑ !!!
Οι εξαγνισμοί και οι καθαρμοί σχετίζονται κυρίως με τον Απόλλωνα. Η ανάγκη για εξιλέωση και απαλλαγή από το βάρος του διαπραχθέντα φόνου παρατηρείται από την βαθιά αρχαιότητα, όταν ακόμη δεν ιδρύθηκε το πρώτο δικαστήριο από την θεά Αθηνά , με τον θεό Απόλλωνα να αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα. Αν και θεός αθάνατος , αισθάνεται την ανάγκη να καθαρθεί για τον φόνο του Πύθωνα, από τον ιερέα , και αυτό δείχνει το μεγαλείο και τον ανθρωπομορφισμό της αρχαίας θρησκείας και την θέση του Έλληνα σχετικά με τους θεούς του.
Ο Καρμάνωρ, σύμφωνα με τον Παυσανία, ήταν ο Κρήτας ιερομάντης που εξάγνισε τους θεούς, Αρτέμιδα και Απόλλωνα ,καλούμενο έκτοτε Πύθιο, από το φόνο του φοβερού όφεως- δράκοντα Πύθωνα, που είχε γεννηθεί μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, επιφέροντας καταστροφές στη χώρα νότια του Παρνασσού.
Ο Πλούταρχος στα “Αίτια Ελληνικά” , αλλά και ο Αιλιανός στην “Ποικίλη Ιστορία” αναφέρονται στα Σεπτήρια , που τελούνταν προς τιμήν του Απόλλωνα , στην εβδομαδιαία διάρκειά των οποίων γίνονταν τελετές καθαρμού και εξαγνισμού στον Πηνειό ποταμό. Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Πηνειός , είναι γνωστός ένας ποτάμιος θεός, γιος του Ωκεανού και της Τηθύος .
”Μη διασχίζετε ποτέ τα νερά των ποταμών με το αιώνιό τους ρέμα, πριν να πείτε μια προσευχή, με τα μάτια προσηλωμένα στα εξαίσιά τους νάματα, πριν να βρέξετε τα χέρια σας στο ευχάριστό τους και καθάριο νερό“, μας προστάζει ο Ησίοδος. Οι πρόγονοί μας πίστευαν ότι κάθε ποταμός είναι αέναος και θείος. Οι ποταμοί ήταν θεοί , γενάρχες και πρόγονοι των ελληνικών φυλών και λατρεύονταν με ιερά και βωμούς . ”Τροφοδότες πατέρες της νιότης” , στα νερά των οποίων έβρισκαν μια ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΘΑΡΣΗΣ , ανάλογης με εκείνη που αναζητήσουν επισκεπτόμενοι τα ιερά του Απόλλωνα.
Ο Απόλλωνας μετά τον φόνο του Πύθωνα, πήγε στα Τέμπη όπου τέλεσε και ο ίδιος τον πρώτο καθαρμό στα ύδατα του Πηνειού, οι πηγές του οποίου βρίσκονται στην Πίνδο, φθάνουν στον Θεσσαλικό κάμπο, όπου και διασχίζοντας το πέρασμα της περίφημης Κοιλάδας των Τεμπών, μεταξύ Ολύμπου και Όσσας, εκβάλλουν στο Αιγαίο. Απαλλαγμένος πια από την πράξη, που τον βάραινε, ΦΑΝΕΡΩΝΕΤΑΙ καθάριος πια και εξαγνισμένος , από τα νερά του ιερού ποταμού.
Οι γιορτές των Θεοφανείων του θεού Απόλλωνα Τεμπείτη συνεχίζονταν μέχρι τον 4ο αιώνα (της καινούργιας χρονολόγησης) , όποτε οι χριστιανοί “μετακόμισαν” τους λεγόμενους καθαρμούς από τον Πηνειό στον … ιορδάνη.
Και ο Έλληνας , ενώ έχει στην χώρα του τα ύδατα της Στυγός προτιμά να μολύνεται στα βρώμικα νερά του ιορδάνη ποταμού…
Από τις ανασκαφές των Τεμπών προέρχονται αρχιτεκτονικά μέλη, βάσεις και τέσσερις αναθηματικές επιγραφές σε θεσσαλική διάλεκτο, εκ των οποίων οι τρεις είναι αφιερωμένες στον Απόλλωνα: 1) Άπλουνι, 2) Άπλουνι Πυθίου Κράτεια Σύρεια ελευθέρια, 3) Άπλουνι Πυθίου Ακρίβεια [….] ιγένεια γυνά ονέθεικε, 4) Αμφιννείς Λεοντιππέος ονέθεικε.
Είναι λέξεις και έννοιες, που βρίσκουμε στον Πλάτωνα , στον διάλογο του Σωκράτη με τον Ερμογένη, όπου ετυμολογεί την προέλευση των ονομάτων των θεών και στην συγκεκριμένη περίπτωση ,του ονόματος του Απόλλωνα , δίνοντας μια εξαιρετική εκδοχή:
<< ΣΩΚΡΑΤΗΣ – Εγώ θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω εκείνο που σκέπτομαι, γιατί δεν υπάρχει κανένα άλλο όνομα που ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ , θα ταίριαζε καλύτερα ΣΤΙΣ ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ του θεού, ώστε να εγγίζη όλες και να τις κάνει ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ με κάποιο τρόπο και τη ΜΟΥΣΙΚΗ και τη ΜΑΝΤΙΚΗ και την ΙΑΤΡΙΚΗ και την ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΤΟΞΟΥ (τοξική).
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ – Λέγε λοιπόν ,γιατί μου παρουσιάζεις αυτό το όνομα σαν αλλόκοτο.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ – Απεναντίας μάλιστα αρμονικό, αφού ο θεός είναι μουσικός. Γιατί πρώτα η κάθαρση και οι εξαγνισμοί και από ιατρική άποψη και από μαντική και τα θειαφίσματα με τα γιατρικά φάρμακα και τα μαντικά μέσα, και τα λουτρά, τα χρησιμοποιούμενα σε τέτοιες περιστάσεις, και τα ραντίσματα, όλα αυτά μπορούν να έχουν μια δύναμη, δηλαδή να καθαρίζουν τον άνθρωπο και στο σώμα και στην ψυχή. Ή δεν είν’ αλήθεια;
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ – Πολύ σωστά.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ – Έτσι λοιπόν αυτός ο θεός είναι που ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΞΕΠΛΕΝΕΙ (απο-λούει) και ελευθερώνει (απο-λύει) απ’ αυτού του είδους τα κακά;
ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ – Βεβαιότατα.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ – Για τις απελευθερώσεις λοιπόν και τους καθαρισμούς θεωρούμενος σαν γιατρός των κακών αυτού του είδους, θα ήταν ορθό να ονομάζεται Απολούων (ο οποίος ΛΟΥΖΕΙ ). Για τη μαντική τέχνη, την αλήθεια του και την ειλικρίνειά του (το αληθές και το ΑΠΛΟΥΝ)—γιατί αυτά σημαίνουν το ίδιο πράγμα—θα ήταν πολύ σωστό να τον ονομάζουμε, όπως τον ονομάζουν οι Θεσσαλοί . Απλούν τον ονομάζουν όλοι οι Θεσσαλοί αυτόν το θεό. Και επειδή είναι αείποτε (πάντοτε) διδάσκαλος των βολών στην επιστήμη του τόξου, είναι εκείνος που πάντα ρίχνει (ΑΕΙΒΑΛΛΩΝ). >>
Μιλώντας για το ιερό των Δελφών δεν γίνεται να μην αναφέρεις την Κασταλία πηγή στους πρόποδες του Παρνασσού. Τα νερά της κατείχαν σημαντικό ρόλο στη λατρεία και τη λειτουργία του μαντείου, καθώς σε αυτά πλένονταν η Πυθία, οι ιερείς, το προσωπικό αλλά και οι επισκέπτες του μαντείου. Τα ύδατα της Κασταλίας παροχετεύθηκαν σε κρήνη, η οποία άλλαζε μορφή αλλά και τοποθεσία στη διάρκεια των ατελείωτων αιώνων.
Στην αρχαία γραμματεία υπάρχουν κι άλλες αναφορές για τους καθαρμούς, που εκτός από τον Απόλλωνα, σχετίζονται με άλλους θεούς και ιερείς.
Ο Αθήναιος ( ΧΙV ,FHG) γράφει πως στην κοιλάδα των Τεμπών κάθε χρόνο τελούνταν τα Πελώρια , τα οποία εορτάζονταν προς τιμήν του Διός. Τα ονόμαζαν Πελώρια εις ανάμνηση του Πέλωρος , ενός ανδρός που ανήγγειλε πρώτος την διάνοιξη των Τεμπών. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως, σύμφωνα με την παράδοση, ο Ποσειδώνας άνοιξε τον αυλώνα των Τεμπών, ανάμεσα στα βουνά Όλυμπο και Όσσα, για να βρει διέξοδο στη θάλασσα ο Πηνειός και να φανεί η κατακλυσμένη με νερά θεσσαλική πεδιάδα. Σύμφωνα λοιπόν με τον αρχαίο ιστορικό, έγινε ένας μεγάλος σεισμός στην περιοχή με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός τεραστίου ρήγματος μεταξύ Ολύμπου και Όσσας, στα Τέμπη ,που ονομάστηκαν έτσι από το ρήμα ΤΕΜΝΩ -κόβω.
Την ανακοίνωση αυτού του συμβάντος έκανε ο Πέλωρος, ένας χωρικός της περιοχής, στον τότε βασιλιά Πελασγό, γιο του Δία και της Νιόβης. Γι’ αυτή την ευχάριστη είδηση, ο βασιλιάς έκανε μεγάλες περιποιήσεις στον Πέλωρο, παραθέτοντάς του πλούσιο τραπέζι και καθιερώνοντας την ετήσια γιορτή. Στο τέλος των αθλητικών αγώνων παρακάθονταν σε πλούσια γιορτινά τραπέζια στα οποία παραβρίσκονταν και ξένοι, ενώ απελευθερώνονταν οι αιχμάλωτοι και οι φυλακισμένοι.
Βρήκα μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πληροφορία σχετικά με την γιορτή των Πελωρίων. Ο απόηχος των ελληνικών θρησκευτικών γιορτών και εθίμων , που σίγασαν πριν από πολλά χρόνια, διακρίνεται όχι μόνο σε όλα απολύτως τα σημερινά δρώμενα, που τα παρουσιάζουν ως “καινούργια” και “χριστιανικά” . Οι “ειδωλολατρικές” γιορτές διατηρήθηκαν ακόμη και από τους οθωμανούς…
Κατάλοιπα αυτής της γιορτής παρατήρησε ο Ι. Λεονάρδος στη «χωρογραφία» του, στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Σύμφωνα μ’ αυτόν λοιπόν: « Οι Οθωμανοί εκεί (Τέμπη- Χασάν Μπαμπά) εορτάζουν κατ’ έτος μίαν λαμπράν εορτήν υπό τας πλατάνους… εν μεγάλον συμπόσιον, εις το οποίον καθένας έχει είσοδον ελευθέραν, οποιασδήποτε θρησκείας ή γένους ήθελεν είναι… Ως φαίνεται γίνεται αύτη η εορτή υπό των Οθωμανών ΕΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΙΝ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΟΡΤΗΣ , ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΈΧΩΣΙ ( !!!!! ) ΤΙΝΑ ΙΔΕΑΝ ΕΚΕΙΝΗΣ Ή ΤΩΝ ΕΘΙΜΩΝ ΤΩΝ ΤΟΤΕ ΕΛΛΗΝΩΝ ».
Οι νύμφες , που ανέλαβαν τον νεογέννητο Δία, τον έλουσαν στο Γορτύνιο ποταμό , ο οποίος μετονομάστηκε σε Λούσιο.
Τα Αναληπτήρια , που σχετίζονταν με την Ακαταία, την Αλκίππη και την Ασίνηα, τις τρεις θαλάσσιες θεότητες , που ήταν προστάτιδες του θαλάσσιου περιβάλλοντος, γιόρταζαν με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Τέσσερεις άλκιμοι νέοι καταδύονταν για να φέρουν σημάδι των βυθών πριν ξεκινήσουν οι πλόες. Εάν η πέτρα , που ανέβαζαν από τον βυθό, είχε πράσινο υγιές χόρτο , το θαλασσοφύκι, τότε τα Αναληπτήρια γιορτάζονταν με θυσίες και τελετές.
Το ύδωρ για τον Έλληνα έχει μαγικές δυνάμεις, είναι ουσία αναγεννητική, αναζωογονητική και εξαγνιστική.
Μεταφερθείτε τώρα νοητά αιώνες πίσω στην εποχή που τόσο νοσταλγούμε . Πάμε στην Κόρινθο για μάθουμε από τον Παυσανία για το Ιερό της Αφροδίτης , στο οποίο : “…επιτρέπεται η είσοδος μόνο σε ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΕΩΚΌΡΟ (γυνή τε νεωκόρος)…,που ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΈΠΕΤΑΙ ΝΑ ΖΕΥΓΑΡΏΣΕΙ ΜΕ ΆΝΤΡΑ … και σε μία ΠΑΡΘΈΝΑ (παρθένος ιερωσυνην)…που είναι ιέρεια για ένα χρόνο και την οποία ονομάζουν ΛΟΥΤΡΟΦΟΡΟ. Στους άλλους επιτρέπουν να κοιτάζουν την θεά ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΊΣΟΔΟ ΚΑΙ ΑΠΟ’ΚΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΎΧΟΝΤΑΙ…“
Απ’ότι βλέπετε, οι γιορτές με τους καθαρμούς και εξαγνισμούς γίνονταν εκτός από την πόλη των Αθηνών ,και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, όπου οι ιέρειες φρόντιζαν τα αγάλματα διάφορων θεών.
Αθήνα των προγόνων μας ! Μήνας Θαργηλίων , ένας από τους σημαντικότερους μήνες της Αρχαίας παράδοσης…
«Θαργηλιώνος έκτη καθαίρουσι την πόλιν οι Αθηναίοι» (Διογένης Λαέρτιος 11,44).
Δύο μεγάλες γιορτές προς τιμήν της αγαπημένης θεάς όλων των Ελλήνων ! Καλλυντήρια και Πλυντήρια , σωστά καταλάβατε !
Τώρα ο καθένας, σύμφωνα με την φαντασία που διαθέτει, και κυρίως, σύμφωνα με τις περιγραφές, μπορεί να “παρακολουθήσει” ένα πανάρχαιο τελετουργικό…
Να δει , δηλαδή, πλήθος ανθρώπων σε μια μεγαλειώδη πομπή , που κατευθύνεται στη θαλάσσια περιοχή του Φαλήρου , ακολουθώντας τους ιερείς από το γένος των Πραξιεργιδών , οι οποίοι αναλάμβαναν ΕΙΔΙΚΗ ΙΕΡΗ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ !
Τα μέλη που ανήκαν στο αθηναϊκό ιερατείο, τύλιγαν σε ύφασμα το ξόανο της θεάς και το έδιναν σε δύο παρθένες , τις επονομαζόμενες «λουτρίδες» ή «πλυντρίδες», για να το πλύνουν.
Μια ανάλογη μυητική τελετουργία με πομπή και μεταφορά αγαλμάτων με σκοπό την επιδημία του θεού μαρτυρείται και στη Σικυώνα, μία πληροφορία με καθαρμό των αγαλμάτων στον ποταμό, βρίσκουμε στον Παυσανία ( ΙΙ.7.7-8): ” Οι Σικυώνιοι έστειλαν κάποτε ως ικέτες 7 αγόρια και 7 κορίτσια στο Σύθα ποταμό, για να εξιλεώσουν τον Απόλλωνα και την Αρτεμη και να τους κάνουν να γυρίσουν στην ακρόπολη. Στον τόπο που πρωτοεμφανίστηκαν οι θεοί χτίστηκε ιερό της Πειθούς. Στην εορτή του Απόλλωνα τα παιδιά των Σικυωνίων επαναλαμβάνουν την τελετουργία, πηγαίνοντας τα αγάλματα στο ιερό της Πειθούς, στο Σύθα ποταμό και ξαναγυρνώντας τα στο ναό του Απόλλωνα”.
<< Τα Θεοφάνεια τα γιόρταζαν στους Δελφούς εκείνη την ημέρα που ο Απόλλων
εμφανίσθηκε εκεί… Είχαν και οι Αιγύπτιοι παρόμοια γιορτή.>> δηλώνει και ο Α. Σταγειρίτης, «Ωγυγία», τ. Γ΄, σ. 344).
Όπως ανέφερα πιο πριν, με ιάσεις και καθαρμούς ήταν συνδεδεμένα ονόματα πολλών θεών , ποταμών και ιερέων. Να μην αναφέρω τον Νηρέα , τις νύμφες Νηρηίδες, τον Τρίτωνα, την Αμφιτρίτη, τον ίδιο τον άρχοντα όλων των υδάτων ; Όχι, λέω, να μην τους αναφέρω…Διότι θα γράφω για ώρες και το κείμενο θα γίνει …πελώριο! Νομίζω, πως εξυπακούεται πως τα ονόματα των θαλάσσιων αυτών θεοτήτων με τον κοσμοσείστη βασιλιά Ποσειδώνα , είναι πασίγνωστα παγκοσμίως…ακόμη και για τον τελευταίο ρωμιό – απαρνητή και υβριστή της πατρώας παράδοσης.
Θα μιλήσω , εκφράζοντας μια ερώτηση : Πώς μια «ειδωλολατρική» γιορτή έγινε χριστιανική;
Μα όπως οι περισσότερες γιορτές των αρχαίων Ελλήνων (και εδώ που τα λέμε, όχι μόνο των Ελλήνων). Τις παραποίησαν , τις αντιγράψανε , τις κλέψανε ! Διότι απλά, δεν κατάφεραν να τις ξεριζώσουν από την ζωή των ανθρώπων. Τις προσδώσανε άλλη χροιά και τις γιορτάζουν σαν χριστιανικές.
Σε μία ξενόγλωσση ιστοσελίδα διάβασα τα εξής , σχετικά με την “μεταφορά” των αρχαίων θρησκευτικών γιορτών στον χριστιανισμό . Παραθέτω εδώ το κείμενο ως έχει, χωρίς να προβώ στις διορθώσεις της αυτόματης μετάφρασης :
<< Η εορτή του Δεκεμβρίου της Γέννησης του Χριστού εμφανίστηκε στο εκκλησιαστικό ημερολόγιο όχι νωρίτερα από τα μέσα του 4ου αιώνα, δηλαδή πριν από περίπου 1600 χρόνια. Μέχρι εκείνη την εποχή οι Χριστιανοί γιόρταζαν την τριπλή γιορτή των θεοφανίων – βάπτισης – γέννησης του Ιησού. Εορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου. Υπάρχουν ενδείξεις για αυτό στα γραπτά του «πατέρα της εκκλησίας» του 4ου αιώνα. Επιφάνιος Κύπρου….{ΔΗΛΑΔΗ,ο Άγιος Επιφάνιος Κύπρου,ΤΡΟΜΑΡΑ ΤΟΥ!}… Ο Επιφάνιος στο βιβλίο του «Περί Αιρέσεων» σημείωσε ότι «ο Χριστός γεννήθηκε την όγδοη ημέρα πριν από τις Ιδές του Ιανουαρίου» , δηλαδή σύμφωνα με τη δική μας αφήγηση στις 6 Ιανουαρίου. >>
[ΒΕΒΑΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΠΑΠΩΝ ΓΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ]
Μετά από αυτό, το βιβλίο λέει: «Για τους ιερείς των ειδωλολατρικών θρησκειών … προς αποπλάνηση των ειδωλολατρών ( !!!) , σε πολλά μέρη αυτήν ακριβώς τη νύχτα των Θεοφανίων γιορτάζουν τη μεγαλύτερη γιορτή … Πρώτα απ ‘όλα γιορτάζουν στην Αλεξάνδρεια, στο ναό της θεάς Κόρης-Παρθένου. Εδώ περνούν όλη τη νύχτα σε αγρυπνία υπό τους ήχους των αυλών και με ύμνους δοξάζουν το είδωλο, και μετά τη νυχτερινή λειτουργία, νωρίς το πρωί, κατεβαίνουν με λυχνάρια σε κάποιο ιερό υπόγειο, μεταφέρουν από εκεί σε ένα φορείο ένα γυμνό ξύλινο είδωλο με μια χρυσή σφραγίδα σταυρού στο μέτωπό του και με τους ίδιους σταυρούς στα χέρια και τα πόδια – με μόνο πέντε χρυσές σφραγίδες του σταυρού…. Αυτό το είδωλο μεταφέρεται επτά φορές γύρω από τη μέση του ναού υπό τους ήχους αυλών, ντέφι και ψαλμωδίες, μετά το οποίο μεταφέρεται πίσω στο υπόγειο. Στην ερώτηση τι είδους λατρεία είναι αυτή, οι ιερείς απαντούν: «Αυτή την ημέρα και ώρα, η Κόρα-Παρθένος γέννησε τον Αιώνα». Το ίδιο πανηγύρι γιορτάζεται ακόμη στην πόλη της Πέτρας (Αραβία), σε έναν ειδωλολατρικό ναό: εκεί δοξάζουν την Αγνή Παρθένα και τον Δούσαρ που γεννήθηκε από αυτήν, δηλαδή «τον μονογενή γιο του κυρίου». Το ίδιο συμβαίνει και στην πόλη Ελούζ, το ίδιο βράδυ, όπως έγινε εκεί, στην Πέτρα και στην Αλεξάνδρεια.
Έτσι περιγράφει ο Επιφάνιος της Κύπρου την «ειδωλολατρική» προ-χριστιανική Γέννηση και τα Θεοφάνια του Αιγυπτιακού Αιώνα, του Άραβα Ντουσάρ και άλλων θεών. ΕΙΝΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ, ΠΩΣ ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ ΑΥΤΕΣ ΉΤΑΝ ΠΑΛΙΈΣ…”ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΕΣ”… Όλες αυτές οι γιορτές γιορτάζονταν στις 6 Ιανουαρίου. Με το όνομα Αιών (του θεού της Αιωνιότητας, του Χρόνου-Κρόνου, ουσιαστικά ), οι “ειδωλολάτρες” της πόλης της Αλεξάνδρειας τιμούσαν τον Αιγύπτιο θεό της βλάστησης, Όσιρι, ο οποίος συγχωνεύτηκε με την ελληνική φυτική θεότητα Διόνυσο, ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Η ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΝΤΑΝ ΣΤΙΣ 6 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ . Η γιορτή των Γεννήσεων του Ιανουαρίου και τα Θεοφάνεια του Όσιρι, του Διονύσου, του Ντουσάρ και άλλων θεοτήτων σε εκείνες τις ζεστές χώρες σηματοδότησε την εμφάνιση του πρώτου πράσινου στα χωράφια, τη γέννησή του από τους κόλπους της «παρθένας μητέρας γης». Όσο για τον σταυρό στο άγαλμα του Αιώνα-Όσιρι, στην Αίγυπτο ο σταυρός τιμούνταν ως ένδειξη γονιμότητας και θερισμού.…>>
Καταλάβατε, αδέρφια μου Έλληνες και φίλοι χριστιανοί, πως έχουν τα πράγματα; Τα λέει ένας “άγιος” χριστιανός και μάλιστα δεν έχει σκοπό να αποκρύψει τίποτα. Στα δικά του γραπτά και γραπτά άλλων “φωστήρων” χριστιανών βρίσκονται πολλά …κρυμμένα, (πήγα να γράψω), μυστικά, αλλά τελικά μόνο κρυμμένα δεν είναι. Τα ανθρωπάρια αυτά, καλυμμένα με τον μανδύα τον απρόσβλητων εκείνη την εποχή (θα μου πείτε , στην τωρινή μήπως έχει αλλάξει το παραμικρό;) ρασοφόρων, ειρωνεύονταν, χλεύαζαν και ύβριζαν τους εθνικούς και τα αρχαία θρησκευτικά δρώμενα. ΔΕΝ ΝΤΡΑΠΗΚΑΝ ΩΣΤΟΣΟ ΝΑ ΤΑ ΥΙΟΘΕΤΗΣΟΥΝ ΚΛΕΒΟΝΤΑΣ ΤΑ , ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΝΑ ΤΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ!
Διαβάζουμε στην συνέχεια του άρθρου :
<< Οι Χριστιανοί δανείστηκαν τον 2ο αι. τοπική ειδωλολατρική εορτή της Γέννησης και των θεοφανείων του θεού Αιώνα και συνέδεσαν τη γιορτή αυτή με τους θρύλους τους για τον Ιησού Χριστό. Για να δικαιολογήσουν αυτή τη γιορτή, οι Χριστιανοί άρχισαν να λένε ότι κάποια στιγμή στις 6 Ιανουαρίου, ο Χριστός «γεννήθηκε» μυστηριωδώς και κατά τη βάπτιση στον Ιορδάνη ποταμό αποκαλύφθηκε στον κόσμο ως Θεάνθρωπος.
Το παράδειγμα των Αλεξανδρινών χριστιανών ακολούθησαν και αλλού χριστιανοί.
Τον III και IV αιώνα. στις δυτικές περιοχές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η λατρεία του Μίθρα, του Πέρση θεού του ήλιου, ήταν πολύ διαδεδομένη. Υπήρχαν ιδιαίτερα πολλοί θαυμαστές του Μίθρα στα ρωμαϊκά στρατεύματα. Ως εκ τούτου, ορισμένοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, για να ευχαριστήσουν τα στρατεύματα, ανακήρυξαν τον Μίθρα κύρια θεότητα, προστάτη της αυτοκρατορίας και με κάθε δυνατό τρόπο ενθάρρυναν τη λατρεία του.
Οι θαυμαστές του Μίθρα έλεγαν ότι γεννήθηκε ως εκ θαύματος σε μια σπηλιά από τη μήτρα της Αναγίτας, της παρθένας θεάς της γης, και ότι οι βοσκοί ήταν οι πρώτοι που ήρθαν σε αυτόν για να προσκυνήσουν. Σε ανάμνηση αυτού του υπέροχου γεγονότος, οι θαυμαστές του Μίθρα γιόρταζαν κάθε χρόνο στις 25 Δεκεμβρίου μια μεγάλη γιορτή «την Γέννηση του ανίκητου ήλιου – Μίθρα».
Αυτή η μέρα δεν επιλέχθηκε τυχαία: στις 25 Δεκεμβρίου έγινε το χειμερινό ηλιοστάσιο, το σημείο καμπής του χειμώνα σε άνοιξη και οι προετοιμασίες για την ανοιξιάτικη εργασία ξεκινούσαν στο αγρόκτημα. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες κήρυξαν αργία τη Δεκεμβριανή Γέννηση του Μίθρα.>>
Θα μου επιτρέψετε ένα ακόμη μικρό απόσπασμα από το αφιέρωμα ” Η κάθοδος του Κυρίου στον Άδη” του “αγίου” που ανέφερα…Για να δείτε και μόνοι σας τι “ευφυέστατος” άγιος είναι αυτός , όπως άλλωστε όλοι οι “άγιοι” του δόγματος της βλακείας.
Η αναγνώριση και η παραδοχή της ύπαρξης του Άδη, ως Ελληνικής θεότητας και μέρους του Κάτω Κόσμου, είδη “μιλάει” από μόνη της. Αφού ο “κύριος των δούλων “κατέβηκε στο ανάκτορο του Έλληνα Άδη, βρήκε ανάμεσα σε μυριάδες ψυχές, την ψυχή του Αδάμ…Τι στον Βελζεβούλ έκανε ο εβραίος Αδάμ στα ελληνικά υπόγεια δώματα, θα παραμένει για πάντα μυστήριο. Βρίσκει λοιπόν ο ιησούς τον Αδάμ, ΤΟΝ ΓΕΝΝΗΤΟΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ακόμη και των φανατικών Ελλήνων – Εθνικιστών ,😀 , και του λέει :
Που θα τον πήγαινε , τον φουκαριάρη τον Αδάμ , δεν κατάλαβα…Πίσω, στον παράδεισο ; Μα αφού ο ίδιος μόλις καλά καλά τον έπλασε, τον έδιωξε κιόλας απο’κει. Και όλους τους άλλους, που βρίσκονταν εκεί από την “αρχή των αιώνων” , που είχε σκοπό να τους πάει ; ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΟΣΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΤΟΥΣ “ΣΩΣΕΙ” ;
Έβγαλε ο ιησούς στρατιές ολόκληρους ανθρώπων απο τον Άδη και τους έβαλε μαζί με ζωντανούς , που κατοικούν στη γη ;;;;
Εάν καταλάβετε κάτι από το επόμενο απόσπασμα, πείτε το και σε μένα :
Πάντως…ανάμεσα σε όλες εκείνες τις μπούρδες, που έγραψε, διακρίνονται και πέντε αλήθειες. Αυτό όσων αφορά τους χριστιανούς , που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για την Ελλάδα, και είναι αφοσιωμένοι στην ιερουσαλήμ . Αυτούς πάλι που ενοχλούνται βαθύτατα με την εβραϊκή καταγωγή του θεού τους, και τον θέλουν ντε και καλά Έλληνα, οι πληροφορίες από τα “θεόπνευστα” κείμενα πληγώνουν την εθνική τους συνείδηση…
Για την Σιών είναι ξεκάθαρος , αλλά ποια ζώα, δεν διευκρινίζει ! Είναι ξεκάθαρος ο “Κύπριος” Επιφάνιος και για τα πρόσωπα , που έψαχνε να βρει ο ιησούς ανάμεσα σε νεκρούς… Ο Αδάμ, ο Άβελ, ο Νώε, ο Αβραάμ, ο πρόγονος του ιησού …
Εκεί είναι και ο πρόγονος του θεανθρώπου, ο Δαβίδ , ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ…
Απαριθμεί και άλλα ονόματα …ΌΛΑ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΚΑ …
ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ…ΕΚΤΟΣ, ΤΟΥ ΑΔΗ, ΦΥΣΙΚΑ !!!
Δεν θα συνεχίσω με τον θεοπάλαβο “άγιο” των χριστιανών…Αρκετή φρίκη έχω αναφέρει. Ας τα διαβάζουν οι χριστιανοί, για να …μορφώνονται !
Πως μπορούμε να εξαγνιστούμε από όλη αυτή την σαπίλα και την μόλυνση , που μας φόρτωσαν οι “άγιοι” σκοταδιστές ; Ποιος Έλληνας θεός θα έρθει για μας μυήσει στα πατρώα και να κάνει το τελετουργικό κάθαρσης ; Ποιοι Θεοί θα κάνουν την ΕΜΦΑΝΙΣΗ τους μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, εξαγνισμένοι και καθάριοι η ίδιοι , όπως συνήθιζαν εκείνη την λατρεμένη εποχή , όταν ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΝ για να συμβουλεύσουν και να υπερασπιστούν τους μικρούς αδερφούς τους ;
“Στα εδάφη της Ελλάδας, η κακία ξέσπασε και πάλι και άνθισε σε πλήρη ισχύ: δεν υπάρχει κανείς να την καταστείλει ή να την περιορίσει ; ”, αναρωτιέμαι και βασανίζομαι μαζί με τον θείο Πλούταρχο.
ΠΟΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΘΑ ΒΓΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΔΗΛΩΣΕΙ ΠΩΣ ΘΑ ΑΡΝΙΟΤΑΝ ΤΗΝ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΘΗΝΆΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΜΗ ; ΠΟΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΘΑ ΑΡΝΗΘΕΙ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΦΑΙΣΤΟΥ ; ΠΟΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΘΑ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΚΕΡΑΥΝΟΥ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ; ΠΟΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΘΑ ΑΡΝΗΘΕΙ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΟΓΕΝΝΗΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ;
ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΜΟΥ Η ΓΑΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΛΑΤΥΣ ΟΥΡΑΝΟΣ, ΠΟΥ ΑΠΛΩΝΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΦΟΒΕΡΗ ΣΤΥΓΑ , ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΘΕΟΥΣ , ΣΤΟ ΚΤΙΣΜΕΝΟ ΠΑΝΩ ΣΕ ΠΑΝΥΨΗΛΟΥΣ ΑΡΓΥΡΟΥΣ ΣΤΥΛΟΥΣ ΞΑΚΟΥΣΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΗΣ , ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ … ΚΑΙ ΣΑΣ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΠΙΟ ΘΡΗΣΚΙΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ…
ΜΑΙΑ ΤΣΕΠΟΥΛΙΔΟΥ
Πρόσφατα σχόλια