Στείλε , ω Αίολε , τον άνεμο να γλιστρήσει απαλά ανάμεσα στους τρίποδες του ιερού του πατέρα μου, του μεγάλου Δία και κάνε να ηχήσουν και πάλι οι χάλκινοι λέβητες της Ιερής Δωδώνης ! Κι εσείς , αρχέγονοι Ελλοί, σηκωθείτε από την λήθη των αιώνων και , πατώντας με τα γυμνά πόδια πάνω στην Γαία , αφουγκραστείτε την και δώστε μου χρησμό ! Χρησμό ζητώ , σεβάσμιοι, για το μέλλον της Ελλάδας , της πικραμένης μάνας μου! Χρησμό βαρύ … ξεκάθαρο ωστόσο!!!
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ , Ω ΙΕΡΕΙΣ ΤΟΥ ΔΙΑ !
ΖΕΥ ΑΝΑ ΔΩΔΩΝΑΙΕ ΠΕΛΑΣΓΙΚΕ , εσένα προσφωνώ όπως κάποτε σε προσφωνούσε ο Αχιλλέας στην απέραντη πεδιάδα της Τρωάδας , απευθύνοντάς σου έκκληση θερμή… καθώς μας λέει ο ποιητής μας ο μεγάλος :
“Και στην σκηνήν ο Αχιλλεύς πηγαίνει και σηκώνει το σκέπασμ’ από λάρνακα λαμπρήν που του’χε βάλει η Θέτις η ασημόποδη να πάρει στο καράβι. Είχε και κούπαν πλουμιστήν οπού κανείς μ’ εκείνην άλλος κρασί δεν έπινεν ουδ’ εις θεόν κανέναν ο Αχιλλεύς εσπόνδιζεν, ή στον πατέρα Δία. Το επήρε και το εκάθαρε με θειάφι και κατόπιν μ’ ωραίο το’πλυνε νερό, και αυτός εχερονίφθη και αφού κρασί το εγέμισε, ορθός εις την αυλήν του, τα μάτια προς τον ουρανόν, εσπόνδιζε κι ευχόταν.
Και στην φωνήν του επρόσεχεν ο χαιρεβρόντης Δίας.”
Ζευ άνα! Συ δεν προσέχεις πια την φωνή μας ; Συ δεν ορίζεις πια βασιλιάδες στην χώρα σου, όπως μας βεβαιώνει άλλος ποιητής, που ύμνους ωραίους τραγουδούσε στους θεούς;
” Όμως από τον Δία ορίζονται οι βασιλιάδες και τίποτε γι᾽ αυτούς από τον Δία πιο θεϊκό! Για τούτο κι έκρινες στον κλήρο σου να πέσουν,
και πολιτείες τούς έδωσες για να φυλάνε… Ενώ εσύ ο ίδιος κάθισες
στις ακροπόλεις , εποπτεύοντας ποιοι με το δίκιο
τους λαούς τους κυβερνούν με δυσκολίες, και ποιοι με τ᾽ άδικο.
Και πλούτη τούς εχάρισες και τόσην ευτυχία…
Χαίρε μεγάλε, πανυπέρτατο τέκνο του Κρόνου, δοτήρα ευημερίας,
δοτήρα ευδαιμονίας. Ποιός μπορεί τα έργα σου να ψάλει;
Δε γεννήθηκεν αυτός, ούτε υπάρχει. Ποιός μπορεί τα έργα του Διός να ψάλει;”
ΕΓΩ ΜΠΟΡΩ, ΚΑΛΛΙΜΑΧΕ ! Εγώ, αλλά και πολλοί άλλοι! Εγώ, που αναζητώ τον μίτο της Αριάδνης , για να με φέρει με τρόπο μαγικό πίσω στον χρόνο …Στις εποχές εκείνες , που δρώμενα τελούνταν των προγόνων δοξασμένων.
Πατρώα Γη! Πατρώα έθιμα ! Ελληνικά ! Ανυπέρβλητα ! Ανεπανάληπτα!
Τότε , που ιδρύθηκε το πρώτο ιερό! Το αρχαιότερο ιερό του Δία στην Δωδώνη. <<ΠΕΛΑΣΓΩΝ ΕΔΡΑΝΟΝ>>…κατά τον Ησίοδο (Απόσπ.102) και τον Στράβωνα (Ζ,κεφ.7,10 και 7,12)….
Ήταν ο χώρος όπου κατοικούσε το φύλο , που ονομαζόταν “Ελλοί” ή Σελλοί. Όταν αυτοί (οι Σελλοί) σταδιακά χάνονται, απέμεινε εκεί, στον χώρο της Δωδώνης, μια μικρή ιερατική ομάδα, που ζούσε με ασκητικούς κανόνες και λάτρευε, όπως αναφέρει ο Όμηρος (Π – 233) τον Δία :
” Δία θεέ Πελασγικέ, προστάτη της Δωδώνης, της κακοχείμωνης, που από σένα οι ανιφτόποδες και χαμόκοιτοι “Σελλοί” προφέρουν τα θεία λόγια…”
Οι Ελλοί, μετέδωσαν το όνομα σ’ όλους τους υπολοίπους με μια διαδικασία σταδιακή….Άλλοι υποστηρίζουν ότι η ονομασία “Ελλάς” προήλθε από τον “Έλλοπα” τον γιό του Ίωνα, απ’ τον οποίο ονομάσθηκε “Ελλοπία” η χώρα της Δωδώνης.
Κατ’ άλλους ο Έλλοπας και ο Πελασγός είναι αδέλφια του Αχαιού.
Η άποψη αυτή που συνδέει τους Έλληνες με την Ήπειρο βρίσκει σύμφωνους πολλούς επιστήμονες που θεωρούν ότι, “Έλληνες” ονομάστηκαν μια ομάδα, ένα φύλο ελληνικό αιολόφωνο, το οποίο ζούσε στην Ήπειρο και μετανάστευσε στην Φθία, πριν τον Τρωϊκό πόλεμο.
“Όμως εγώ περηφανεύομαι , πως είμαι γενιά του Δία του Μεγάλου! Με γέννησε ο Πηλεύς , ο γιος του Αιακού , άνδρας που βασίλευε στους Μυρμιδόνες …Και ο Αιακός ήταν γιος του Δία“ , ονομάζει τους προπάτορές του ο Αχιλλέας , αναφερόμενος όχι στην θεϊκή του μητέρα , αλλά στην γενιά του πατέρα του , που ανάγεται στον Δία … Αιώνες αργότερα τα ίδια ονόματα θα αναφέρει με ευλάβεια η υπερήφανη απόγονός του, η πριγκίπισσα των Μολοσσών και μέλλουσα βασίλισσα της Μακεδονίας .
Ο Αριστοτέλης στα “Μετεωρολογικά” θεωρεί ότι ο χώρος της Δωδώνης αποτελούσε το λίκνο των Ελλήνων, ταυτίζοντας την περιοχή με τον τόπο καταγωγής του Έλληνα, γιου του Δευκαλίωνα, και συνδέει την περιοχή της Δωδώνης και του Αχελώου ποταμού με το μύθο του κατακλυσμού επί Δευκαλίωνα. Και γράφει:
<< Η Ήπειρος είναι η πρώτη κοιτίδα του ελληνικού πολιτισμού. Στις όχθες του ποταμού Αχελώου κατοικούσαν “αυτοί που ονομάζονταν Γραικοί και στη συνέχεια ονομάστηκαν Έλληνες ”>>. <<” Περί την Ελλάδα την αρχαίαν, αύτη δ’ εστίν η περί την Δωδώνη και τον Αχελώο…Ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί νυν δε Έλληνες…“>>
Ένα από τα πιο γνωστά μαντεία του Διός βρίσκεται στη Δωδώνη, μια μικρή πόλη στην περιοχή της Ηπείρου της βορειοδυτικής Ελλάδας. Όπως αναφέρει ο γραμματικός Στέφανος ο Βυζάντιος (sv Δωδὠνη), σύμφωνα με τον Ακεστόδωρο, η πόλη πήρε το όνομά της από τον Δώδωνα, τον γιο του Δία και της Ευρώπης.
Ο συγγραφέας Φιλόστρατος ο Πρεσβύτερος , αρχαίος Έλληνας ρήτορας και σοφιστής(170 – 247) δίνει μια γενική εικόνα του μαντείου της Δωδώνης στην πραγματεία του «Εικόνες»:
“Εδώ υπάρχει μια βελανιδιά και ένα χρυσό περιστέρι, σοφό σε λόγια και προφητείες, το οποίο προφητεύει με την προτροπή του Δία. Εδώ υπάρχει και ένα τσεκούρι που άφησε ο Eλλός, ο μυθικός πρόγονος των Eλλών ή Σελλών, που επιχείρησε να κόψει την ιερή βελανιδιά, ιεροσυλία την οποία απέτρεψε το περιστέρι που φώλιαζε στο δέντρο. Αργότερα ο Ελλός έγινε ο πρώτος ιερέας του ναού. Τα στεφάνια είναι δεμένα στη βελανιδιά και έχουν την χρήση τους όπως και ο τρίποδας στους Δελφούς . Άλλοι έρχονται να του ζητήσουν χρησμό, άλλοι να προσφέρουν μια θυσία. Και αυτή είναι η χορωδία: οι άνθρωποι περιβάλλουν τη βελανιδιά, αποδέχοντας τη σοφία αυτού του δέντρου. Οι ιερείς, ερμηνευτές της διαθήκης του Δία, τους οποίους ο Όμηρος περιγράφει ως ανθρώπους που “με τα γυμνά πόδια τους πατούν πάνω στην γυμνή Γη», αντλώντας τους χυμούς και την δύναμή της, είναι κάποιοι απλοί άνθρωποι που δεν γνωρίζουν καμία από τις ανέσεις της ζωής και λένε ότι δεν θέλουν να τις γνωρίσουν. Ο Δίας τους ευνοεί επειδή είναι ικανοποιημένοι με αυτό που έχουν. Είναι ιερείς: κάποιος από αυτούς είναι υπεύθυνος για τον στολισμό του ναού και των δέντρων με στεφάνια, κάποιος άλλος κάνει προσευχές, άλλος που είναι υπεύθυνος για το αλεύρι και τα καλάθια, ετοιμάζει τις μελόπιτες για τη θυσία. Άλλος πάλι σφάζει ζώα για θυσία. Αυτοί είναι οι ιέρειες της Δωδώνης με τη ζοφερή-σοβαρή εμφάνισή τους, γεμάτη ιερό δέος. Παντού αναδύεται η μυρωδιά των θυμιαμάτων και σπονδών. Αυτός ο τόπος, ω αγόρι, είναι σαν ζωγραφισμένο τοπίο, γεμάτο θυσιαστικό καπνό και θεϊκούς ήχους. Εδώ λατρεύουν το χάλκινο άγαλμα της Ηχούς, το οποίο στέκεται εδώ : το ένα χέρι φέρνει στο στόμα της, ενώ στο άλλο κρατά ένα χάλκινο σκεύος, αφιερωμένο στον Δία της Δωδώνης. Ο ήχος, που εκπέμπει ακούγεται τις περισσότερες ώρες της ημέρας και μπορεί να μείνει σιωπηλό μόνο αν κάποιος το ακουμπήσει με το χέρι του.“
Μαντείο Δωδώνης. Από το βιβλίο «Images, or Plane Pictures
Χάρη στην βελανιδιά, που ήταν για τους ανθρώπους μία πολύτιμη θρεπτική τροφή, ο Δίας έλαβε το προσωνύμιο Φηγοναΐος. Η φηγός ήταν το δέντρο της ζωής και τα αειθαλή φύλλα του, όπως και τα γλυκά του βελανίδια συνέβαλαν στην προέλευση και την ρίζα της ιδέας ότι ο Δίας κατοικεί σε αυτό. Ήταν λοιπόν φυσικό να στραφούν στους Ελλούς (Σελλούς) , ιερείς που περνούσαν όλη τους τη ζωή κοντά στο ιερό δέντρο, αναπνέοντας τον καθαρό αέρα του ιερού, ποτισμένο με την έντονη παρουσία του θεού.
Στην κίνηση των φύλλων του ιερού δέντρου, στα πουλιά που προσγειώνονταν πάνω του ή πετούσαν γύρω του, οι άνθρωποι που κάποτε μπήκαν στον κύκλο αυτών των ιδεών, έπρεπε φυσικά να αναζητήσουν εκδηλώσεις της σκέψης και της βούλησης του Διός και την ερμηνεία των φαινομένων.
ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΔΩΔΩΝΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΗΣΜΟΔΟΤΟΥΣΕ Η ΙΔΙΑ Η ΦΥΣΗ !
Ο Πλούταρχος (“Πύρρος “), ταυτίζεται απόλυτα με τον Αριστοτέλη και αποδίδει την ίδρυση του μαντείου και τη λατρεία του Δία στη Δωδώνη στον Δευκαλίωνα και την Πύρρα , μετά τον κατακλυσμό. <<” Μετά τον κατακλυσμό ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα εγκαταστάθηκαν αναμεσα σε Μολοσσούς και ίδρυσαν το μαντειο της Δωδώνης.”>>
Ο Ησύχιος γράφει χαρακτηριστικά: «Ελλοί»: ” Έλληνες οι εν Δωδώνη. Ο λαός αυτός των (Σ)Ελλών, επεκτάθηκε αργότερα μέσω της Πίνδου προς τη Θεσσαλία και την πεδιάδα του Σπερχειού και ίδρυσε το πρώτο ελληνικό κράτος, φθάνοντας ως την Εύβοια που ονομάστηκε Ελλοπία, όπως γράφει ο Στράβων.“
Ο Σ .Ι .Δάκαρης υποστηρίζει πως οι Έλλοπες , οι Ελλοί ή Σελλοί ήταν κλάδος του φύλου των Θεσπρωτών , και «…κατοικούσαν στην πεδιάδα των Ιωαννίνων και της Δωδώνης την αρχαία Ελλοπία…». Συμπληρώνει επίσης ότι «…είναι πολύ πιθανόν πως το όνομα Έλληνες δεν είναι άσχετο με το όνομα Ελλοί ».
Κατά τον συγγραφέα Ευλ. Κουρίλα «.. .η λέξις “Σελλοί” έχει σχέση προς το σέλας, και κατά ταύτα Έλληνες , δηλαδή οι Σελλοί ή Ελλοί, είναι οι φωτεινοί, οι λαμπροί και ένδοξοι…»
Το μαντείο της Δωδώνης ήταν το παλαιότερο και σημαντικότερο μαντείο της πρώιμης αρχαιότητας. Κατά πολύ αρχαιότερο του Δελφικού. Αν και αρχικά, τις αρχέγονες εκείνες εποχές της μητριαρχίας , και τα δύο ήταν αφιερωμένα στην Μεγάλη Μητέρα Θεά ! Ακόμα και όταν ιδρύθηκε το περίφημο μαντείο του Απόλλωνα στους Δελφούς, το μαντείο της Δωδώνης δεν έχασε τίποτα από την αίγλη και την σπουδαιότητά του .
“Στις πολιτειακές σχέσεις των ελληνικών πόλεων, στην ακμάζουσα εποχή της ελληνικής ιστορίας, το Μαντείο της Δωδώνης δεν φαίνεται να λάμβανε μέρος. Δεν είχε ποτέ την πολιτική σημασία και την τεράστια επιρροή, που μπόρεσε να αποκτήσει το Δελφικό . Αλλά στις αρχαιότερες φυλετικές έριδες, εξέφραζε και εκείνο την βούλησή του“, Leontyev P. “Περί της λατρείας του Διός στην Αρχαία Ελλάδα” : In the University type., 1850. P.97-98.
Δίας Δωδωναίος. Χαρακτικό από το βιβλίο του Pierre Mussard «Ιστορία των Προφητικών Θεών, των Μαντών, των Σίβυλων σύμφωνα με τις Αρχαίες Διασημότητες». Γενεύη, 1675
Στους ύμνους του Καλλίμαχου βρήκα μια πολύ ενδιαφέρουσα αναφορά στην γέννηση του Απόλλωνα στην Δήλο , όπου έσπευδαν απεσταλμένοι από όλον τον Ελλαδικό χώρο , με τα δώρα και τις προσφορές στον νεογέννητο μελλοντικό άρχοντα των Δελφών… (μήπως σας θυμίζει κάτι το γεγονός αυτό;) Στον ύμνο εις Δήλον εξυμνεί το νησί, λέγοντας :
<< Γι᾽ αυτό από τότε είσαι ανάμεσα στις νήσους ιερή
και σ᾽ ονομάζουνε του Απόλλωνα τροφό. Πάνω σου μήτε η Ενυώ
μήτε ο Άδης, μήτε τ᾽ άλογα του Άρη περπατούν.
Αλλά σ᾽ εσένα δεκατιές ετήσιες από τους πρωτωρίμαστους καρπούς
θα στέλνονται… Κι όλες οι πόλεις θα σου στήνουνε χορούς, κι εκείνες που ᾽ναι στην ανατολή κι αυτές που ᾽ναι στη δύση…
Εκείνοι τα καλάμια και τα ιερά δεμάτια πρώτοι
σου φέρνουν των σταχυών. Απ᾽ τη Δωδώνη οι Πελασγοί,
στης μακρινής τους διαδρομής το τέλος σού τα φέρνουν πρώτοι απ᾽ όλους,
αυτοί που έχουν κλίνη τους τη γη, του ασίγαστου του λέβητα οι υπηρέτες…>>
Ο Καλλίμαχος συνεχίζει να κατονομάζει τους “Δαναούς, δώρα φέροντες” , εγώ όμως θα διακόψω κάπως άγαρμπα την παραπομπή , διότι παραξενεύτηκα με την φράση: “…του ασίγαστου του λέβητα οι υπηρέτες” …Και θέλω πολύ να εστιάσω εδώ την προσοχή σας!
Τι ήταν ο “ασίγαστος λέβητας” και ποιοι ήταν οι υπηρέτες του;
Η ιστορία του παλαιότερου μαντείου της Γης είναι παντελώς άγνωστη στους Έλληνες. Δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ . Κρύβει όμως πολλά και ενδιαφέροντα μυστικά, που αξίζει να αναφερθούν.
Πόσοι από μας γνωρίζουν πως η καμπάνα , που χρησιμοποιείται από τους παπάδες, ήταν από τα πρώτα και αρχαιότερα τελετουργικά αντικείμενα και η ύπαρξή της ανάγεται στα χρόνια της λειτουργίας του αρχαιότερου μαντείου;
<<Εις το Ιερόν αυτό της Δωδώνης υπήρχε μία τεράστια ΚΑΜΠΑΝΑ…ΜΕΓΑΣ ΛΕΒΗΤΑΣ …γνωστή στην ιστορία ως “ΔΩΔΩΝΑΙΩΝ ΧΑΛΚΕΊΟΝ” ἐπὶ τω̑ν πολλὰ λαλούντων καὶ μὴ διαλειπόντων. >>…..(Ζηνόβιος 6.5) …
<<…. την οποία ΧΤΥΠΟΥΣΑΝ ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ και ΗΧΟΥΣΕ ΕΠΙ ΠΟΛΥΝ ΧΡΟΝΩΝ !>> , συμπληρώνει ο Φιλόστρατος.
Αυτοί ήταν λοιπόν ” του ασίγαστου του λέβητα οι υπηρέτες ” , που αναφέρει ο Καλλίμαχος !
ΚΑΙ Η ΚΑΜΠΑΝΑ , ΛΟΙΠΟΝ , ΚΛΕΜΜΕΝΗ !!!
Ο ήχος της συνόδευε τις αρχαιότερες τελετουργίες για χιλιετίες ολόκληρες! Δεν είναι καθόλου τυχαίο , που το μαντείο της Δωδώνης ονομάστηκε και ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΗΧΩΝ. Με το κουδούνισμά των λεβήτων – καμπανών , που ηχούσαν άλλοτε απαλά και μελωδικά , και άλλοτε βγάζοντας υπόκωφο και τρομακτικό ήχο , οι ιερείς του μαντείου ερμήνευαν την βούληση του Δία.
Αρχικά το ιερό της Δωδώνης ήταν ατείχιστο και περικυκλωμένο από χάλκινους λέβητες, τοποθετημένους κυκλικά πάνω στους τρίποδες σε πολύ μικρές αποστάσεις μεταξύ τους. Οι ριπές του ανέμου, που κατέβαιναν από τα βουνά της Ηπείρου στον χώρο του ιερού, έκαναν τις καμπάνες να λικνίζονται και ακουμπώντας η μία την άλλη να βγάζουν το αινιγματικό κουδούνισμα.
Όποιος έμπαινε στο ιερό του Δωδωναίου Δία, αναπόφευκτα άγγιζε την καμπάνα, που βρισκόταν αριστερά ή δεξιά της εισόδου… Η καμπάνα αμέσως έβγαζε ένα μελωδικό ήχο , και λικνίζοντας ακουμπούσε τις διπλανές … Και τότε στον χώρο του ιερού απλωνόταν μια αρμονική μελωδία παρόμοιων ήχων. Χρησιμοποιώντας μια σύγχρονη έκφραση, θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως φαινόμενο ντόμινο.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Μενάνδρου, τον ήχο απο ακατάπαυστο χτύπημα των καμπανών, μπορούσε κάλλιστα να σταματήσει κανείς, ακουμπώντας τους με το δάχτυλο. Που σημαίνει πως αρχικά οι καμπάνες ήταν τοποθετημένες πάνω σε χαμηλούς τρίποδες. Αυτό όμως κάποτε έχει αλλάξει!
Τον 4ο αιώνα της Ελληνικής αρχαιότητας , όταν έγινε μια προσφορά από τους Κερκυραίους, οι οποίοι πρόσφεραν στον ναό ένα περίτεχνα φτιαγμένο αγαλματίδιο ενός παιδιού, που κρατούσε μαστίγιο με μερικές χάλκινες αλυσίδες , που κρέμονταν πάνω από καμπάνα. Γύρω από τον χώρο του ιερού τότε ανέβασαν τείχη και οι κυκλικά τοποθετημένοι τρίποδες είχαν αντικατασταθεί με την περίτεχνη κατασκευή του αναθήματος των Κερκυραίων με το παιδί και το μαστίγιο πάνω στις δύο ψηλές κολώνες….σύμφωνα με τον Στράβωνα.
Το μαστίγιο αυτό εκινείτο από τον άνεμο, χτυπούσε στο λέβητα και προξενούσε ήχο, από τον οποίο χρησμοδοτούσαν οι ιερείς. Από δω προήλθαν και οι εκφράσεις «Δωδωναίο χαλκείο» και «Κερκυραίων μάστιγξ». Η απόφαση να ανεβάσουν την κατασκευή ψηλά , συνεπάγεται με την πρόθεση να προφυλαχτεί το αγαλματίδιο από την φθορά .
Αλλά όχι μόνο για αυτόν τον λόγο. Ο ήχος από τις καμπάνες που λικνίζονταν ακόμα και από τον πιο ανεπαίσθητο άνεμο, ακουγόταν μακριά πέρα από τα τείχη του ιερού. Εξάλλου ο Έλληνας επιθυμούσε πάντοτε την επαφή με τους θεούς , ύψωνε το βλέμμα και ανόρθωνε το ανάστημά του στου ουρανό , αναζητώντας σημάδια από τους θεϊκούς γονείς του…
Πόσες να ήταν συνολικά οι καμπάνες του ιερού ; Δεν θα το μάθουμε ποτέ! Ο ήχος μιας μόνο καμπάνας δεν θα ακουγόταν μακριά από τα όρια του ιερού και δεν θα αρκούσε για την χρησμοδοσία, που βασιζόταν στο ακατάπαυστο περίτεχνο κουδούνισμα, που έβγαζαν ταυτόχρονα πολλές καμπάνες μαζί. Σύμφωνα με την γνώμη Αμερικανού μελετητή D.Nikola , η χρήση των χάλκινων λεβήτων είχε και αποτρεπτικό χαρακτήρα, δηλαδή, εκτός από τους χρησμούς, ο ασταμάτητος ήχος από τις καμπάνες, έδιωχνε μακριά την κακή ενέργεια από το ιερό.
Την ίδια άποψη έχουν και μερικοί άλλοι ξένοι λάτρεις της αρχαίας μας παράδοσης, όπως ο Γάλλος G. Rashe , που υποθέτει πως οι καμπάνες έβγαζαν διαφορετικούς ήχους, και πώς τον ήχο, που έβγαζε η πιο βαριά καμπάνα, παρομοίαζαν με τον ήχο της βροντής , που ήταν σίγουρα σημάδι του Δία όταν εξαπέλυε τους κεραυνούς του.
Ο τρόπος της χρησμοδοσίας του μαντείου της Δωδώνης γινόταν με πολλούς τρόπους. Εκτός από τους ήχους των λεβήτων , οι ιερείς, για να μαντέψουν το θέλημα του Δία, παρακολουθούσαν το πέταγμα των περιστεριών και το θρόισμα των φύλλων της “φηγού δρυός” . Όπως πολύ χαρακτηριστικά τονίζει ο Φίλιπ Βάντενμπεργκ , ο χρησμός που δινόταν με τον ήχο των καμπανών , που λες και ερχόταν από τον ουρανό , ήταν πιο επιθυμητός και αποδεκτός από τους ανθρώπους, από το θρόισμα της ιερής βελανιδιάς.
Για την ίδρυση του μαντείου υπάρχουν διάφορες παραδόσεις. Ο Ηρόδοτος παραδίδει μια εντελώς δική του εκδοχή, σύμφωνα με την οποία “δύο πουλιά είχαν έρθει από την Αίγυπτο ” και …μπλα, μπλα, μπλα, μπλα. Η εκδοχή αυτή φυσικά δεν γίνεται αποδεκτή από ανθρώπους, που μελετώντας την αρχαία γραμματεία, βρίσκουν αρκετά στοιχεία για να καταρρίψουν τους ισχυρισμούς του. Ο αιγυπτιολάτρης Ηρόδοτος είχε πει κι άλλες ανακρίβειες (ψέματα , θα έλεγα εγώ) σχετικά με τις δύο άκρως αταίριαστες θρησκείες των δύο λαών , (θέμα, για το οποίο έχουν γραφτεί δεκάδες σχετικές μελέτες) και άλλωστε έχει κατηγορηθεί σφόδρα από Έλληνες (και όχι μόνο) λόγιους, και κυρίως , από τον θείο Πλούταρχο! Ο Ηρόδοτος, λοιπόν, (αιγυπτιολάτρης, επαναλαμβάνω) στο δεύτερο βιβλίο της Ιστορίας του, αποκαλεί το μαντείο της Δωδώνης ως το αρχαιότερο ελληνικό μαντείο. Παραθέτοντας την εκδοχή για την ίδρυσή του, μιλά για την ιστορία που άκουσε προσωπικά από τους ιερείς του ναού του Διός στην Αιγυπτιακή Θήβα (Ηρόδ. ΙΙ. 54). Λέει πως κάποτε οι Φοίνικες απήγαγαν δύο γυναίκες, ιέρειες από τη Θήβα. Η μία πουλήθηκε στη Λιβύη, η άλλη στην Ελλάδα, όπου και οι δύο έβαλαν τα θεμέλια για τα μαντεία. Ο ίδιος παραδέχεται, πως άκουσε μια ελαφρώς διαφορετική εκδοχή στην ίδια την Δωδώνη και προσπάθησε να ξαναδουλέψει ορθολογικά την εκδοχή που ανέφερε: οι κάτοικοι της Δωδώνης αποκαλούσαν αυτές τις γυναίκες περιστέρια επειδή μιλούσαν μια γλώσσα άγνωστη γι’ αυτούς, που τους φαινόταν σαν κελάηδισμα πουλιού.
Εδώ έρχεται να τον διαψεύσει ο Στράβων, εξηγώντας την προέλευση των ονομάτων των …πουλιών . Το όνομα πέλειαι , λέει ο διάσημος γεωγράφος, προέρχεται από τη γλώσσα των Mολοσσών και των Θεσπρωτών, που ονόμαζαν τις γριές γυναίκες πελίες και τους γέρους πελίους, όπως τα περιστέρια του μαντείου. Το περιστέρι εξάλλου ήταν το ιερό σύμβολο της Μεγάλης Θεάς, της θεάς Γαίας, που πρωτολατρεύτηκε στη Δωδώνη. Ήδη σε νόμισμα από τη Δωδώνη, που χρονολογείται στο 300 προ χάους, παριστάνεται η ιερή φηγός με τρία περιστέρια, σύμβολο της θεάς Γης.
Ο Έφορος, ήταν ο πρώτος ιστορικός που έγραψε ποτέ παγκόσμια ιστορία, σύμφωνα με τον Πολύβιο, που ο ίδιος αναγνωρίζεται παγκοσμίως ως ένας εξαιρετικός ιστορικός.
Στο πρώτο μισό του 4ου αιώνα της αρχαιότητας ο ιστορικός Έφορος, βασισμένος στις γραφές του Ομήρου, έγραψε, όπως αναφέρει ο Στράβων, στην “Γεωγραφία” VII.7.10) το εξής:
«…το μαντείο στη Δωδώνη ιδρύθηκε από τους Πελασγούς, που είναι ο αρχαιότερος λαός που κυριάρχησε στην Ελλάδα.»
Ιδρύθηκε από τους γηγενείς κατοίκους αυτής της υπέροχης χώρας, που ως θαύμα καταφέρνει ακόμη να αποκαλείται και σήμερα Ελλάδα! Στην διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας της τα τέκνα της έθεσαν θεμέλια για όλες τις επιστήμες και δημιούργησαν έναν υπέρλαμπρο πολιτισμό. Ανεπανάληπτο , ανυπέρβλητο, ξεχωριστό πολιτισμό !!! Τόσο ξεχωριστό, που δεν ταυτίζεται και ούτε συγκρίνεται με κανέναν άλλον! Οι άνθρωποι αυτοί ήταν σε θέση να ΘΡΗΣΚΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΑ ΠΑΤΡΩΑ ! Να έχουν κατά δική τους Κοσμοαντίληψη μέσα από την Θρησκεία και την Φιλοσοφία τους!
Μία γυναίκα από ξένη χώρα…μία γριά γυναίκα…μία σκλάβα εν τέλει , ιδρύει στην Ελλάδα των θεών με ολύμπια ακτινοβολία, ένα μαντείο…Άρα, σύμφωνα με την δική της αιγυπτιακή θρησκευτική πεποίθηση, θα’ πρεπε να δημιουργήσει μια μορφή θεότητας , οπωσδήποτε με κεφάλι κάποιου ζώου. Άλλες θεότητες οι Αιγύπτιοι δεν είχαν. Πόσες πιθανότητες είχε να πείσει τους Έλληνες να δεχτούν την θεότητα αυτή και προφανώς, να την προσκυνήσουν κιόλας, σύμφωνα με τις συνήθεις των Αιγυπτίων; Καμία πιθανότητα! Είναι γελοία όλη η εκδοχή του Ηροδότου.
Η αμφίβολη ιδιότητα της δούλης υποδηλώνει ότι Η ΓΡΙΑ ΑΙΓΥΠΤΙΑ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟ ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΔΩΔΩΝΗΣ , ΗΔΗ ΧΤΙΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΕΛΑΣΓΟΥΣ , ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ ΤΟΥ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΑ. Και μάλιστα σύμφωνα με ένα έγκυρο λεξικό , το μαντείο υπήρχε ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΗ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ:<<Ο Δευκαλίωνας , που βρέθηκε στην περιοχή της Δωδώνης μετα τον κατακλυσμό , ζήτησε και έλαβε χρησμό από την ιερή προφητική βελανιδιά (το θρόισμα των φύλλων της φηγού δρυός) , που χρησμοδοτούσε πολύ πριν τον κατακλυσμό, και με τον χρησμό , που δόθηκε από ιερό περιστέρι, εγκατέστησε εκεί τους ανθρώπους , οι οποίοι δημιουργήθηκαν από πέτρες (Λας- πέτρα , εξού και οι Ελλοί ) και ίδρυσε το ιερό , δίνοντάς του το όνομα Δωδώνη.>> Etymologikon Magnoum ,293.2 -11, λήμμα Δωδωναίος.
Ενώ τον ισχυρισμό πως εκείνη ίδρυσε το μαντείο το άκουσε , λέει ο Ηρόδοτος από την ίδια! “Όταν τότε έμαθε την ελληνική γλώσσα, έστησε το μαντείο“… Γιατί σύμφωνα με τον “πατέρα της Ιστορίας”, (έναν τίτλο, που κατέχει ο Ηρόδοτος εντελώς αδικαιολόγητα), οι Έλληνες πήραν την μαντική τέχνη από τους Αιγυπτίους όπως και τα ονόματα των θεών, εκτός δήθεν του Ποσειδώνα…Τον οποίον όμως τον πήραν από τους Λίβυους . Ενώ στον Πλάτωνα βρίσκεις τις λεπτομερέστατες αναφορές στα Ελληνικότατα ονόματα των Ελλήνων Θεών με τις ερμηνείες τους . Ακόμη και τον Διόνυσο τον “γνώρισαν” οι Έλληνες …”αργότερα”, λέει ο αιγυπτιολάγνος “πα-Τέρας” της Ιστορίας .
Στον εγκυκλοπαιδικό λεξικό “Ηλίου” εντωμεταξύ αναφέρεται το εξής : <<Διάφοροι κατά καιρούς σχολιασταί και τον Διόνυσον ακόμη είχαν πολιτογραφήσει Ανατολίτη. Αιφνιδιάστηκαν όμως και εξεπλάγησαν οι καταστροφείς της αλήθειας , όταν ο Ventris και ο Chadwikc βρήκαν και ανέγνωσαν στις …ΠΙΝΑΚΊΔΕΣ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΙΚΉΣ ΓΡΑΦΉΣ Β’ !!!….. το όνομά του , καθώς και τα ονόματα και άλλων Θεών , που απεδείκνυε ότι η ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΕΙΧΕ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΠΡΟΕΛΕΥΣΙΝ …και …ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΕΔΩ : ΠΡΟΕΔΙΔΕ ΕΠΟΧΗ , ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΙΑΝ ΟΙ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟΙ ΩΣ ΠΑΛΑΙΩΤΕΡΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ , τους οποίους διάφοροι νεότεροι ξένοι , δήθεν ειδικοί , ενεφάνιζον ως διδασκάλους των Ελλήνων , ΔΕΝ ΕΊΧΑΝ ΕΜΦΑΝΙΣΘΉ ΑΚΌΜΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΡΟΣΚΉΝΙΟΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΊΑΣ ΩΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΈΝΟΙ ΛΑΟΊ .
Η λατρεία , λοιπόν , του Διονύσου ΜΕΤΕΦΕΡΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΩΡΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΡΧΑΙΕΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ !!! Και, φυσικά , αν Διόνυσος ενεφανίσθη αρχικώς στην Ανατολή ή την Αίγυπτο , ουδεμία έννοια θα είχε η παράδοσις ότι ΕΞΕΣΤΡΑΤΕΥΣΕ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΙΝΔΙΕΣ …ΕΑΝ ΚΑΤΗΓΕΤΟ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ >>.
Ο Ησίοδος εντωμεταξύ μας περιγράφει με τρόπο γλαφυρό την Δωδώνη ως χώρα, αγαπημένη του Δία, πλούσια σε χωράφια και λιβάδια , όπου οι κάτοικοί της έτρεφαν πολλά βόδια και πρόβατα. Ο Δίας, λέει ΕΣΤΗΣΕ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΚΕΙ ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΟΥ! Αυτή είναι η ελληνική νοοτροπία! Ο θεός επέλεξε το ιερό και όχι κάποια σκλάβα!
Αναφορές στο Μαντείο της Δωδώνης υπάρχουν και στα έργα των Ελλήνων τραγικών – του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη. Μνεία στο μαντείου περιέχεται και σε τέσσερα έργα του Ευριπίδη. Ο Αισχύλος, στην τραγωδία του «Προμηθέας Δεσμώτης», λέει πώς ο Ίναχος έστειλε τους απεσταλμένους του στους Δελφούς και τη Δωδώνη για να μάθουν για τη μοίρα της κόρης του Ιώ (830–831). Σε άλλο απόσπασμα αυτού του έργου, ο Προμηθέας, λέγοντας στην Ιώ για τις περιπλανήσεις της, προβλέπει ότι σίγουρα θα καταλήξει στη Δωδώνη στον «Θεσπρωτικό Δία». Στις “Τραχίνιες” του Σοφοκλή η πλοκή του έργου συνδέεται με την απάντηση στο ερώτημα που έλαβε ο Ηρακλής στη Δωδώνη (Σοφ. Τραχ.1168). Η βελανιδιά στη Δωδώνη του υποσχέθηκε, με τη βοήθεια δύο περιστεριών (πελειάδες), λύση σε όλα του τα προβλήματα. Δεδομένου ότι τα «περιστέρια» εδώ θα πρέπει να θεωρηθούν ιερείς και ιέρειες μέσω των οποίων “μιλάει” ο θεός.
Κατά συνέπεια, οι αναφερόμενες “πελιάδες” δεν ήταν καν πουλιά, αλλά γριές ιέρειες που ζούσαν στο ναό! (Strab. VII. frg. 1a)
Από τον Στράβωνα μαθαίνουμε πως αρχικά οι ιερείς ήταν άντρες, όμως όταν κατά τον 8ο αιώνα της αρχαιότητας, καθιερώθηκε στο ιερό και η λατρεία της Διώνης, τότε προστέθηκαν και οι γυναίκες ιέρειες, που ονομάζονταν «πελείαι, ή πελειάδες, ή προφήτιδες»:
“Κατ’ αρχάς μεν ουν άνδρες ήσαν οι προφητεύοντες· και τούτ’ ίσως και ο ποιητής εμφαίνει· υποφήτας γαρ καλεί, εν οις τάττοιντο καν οι προφήται· ύστερον δ’ απεδείχθησαν τρεις γραίαι, επειδή σύνναος τω Διί προσαπεδείχθη και η Διώνη”.
Από τον Ηρόδοτο διασώζονται τα ονόματα αυτών των τριών ιερειών, που πιθανώς σχετίζονται με το ιερατικό βαθμό τους: Προμενεία, που σκέφτεται το μέλλον, Τιμαρέτη, που τιμά την αρετή και Νικάντρα, που κατακτά τους άνδρες, (εννοώντας τον εχθρικό στρατό).
Ο Ρωμαίος γραμματικός Maurus Servius Honoratus (τέλη 4ου αιώνα κοινής χρονολόγησης), στα σχόλιά του στην Αινειάδα του Βιργίλιου, αναφέρει πως στην Δωδώνη μια τεράστια βελανιδιά φύτρωνε κοντά στο ναό και κάτω από τις ρίζες της έρεε μια γάργαρη πηγή, από τους γλυκούς ήχους της οποίας εμπνευσμένοι ιερείς μετέφεραν τις προβλέψεις των θεών, (του Δία και της Διώνης, που αν προσέξατε, έχουν το ίδιο όνομα!) και αυτό το μουρμουρητό του ριακιού το ερμήνευε μια ηλικιωμένη γυναίκα ονόματι Πελεία και το μετέδιδε στους ανθρώπους (Servius. Σχόλιο. στο Verg. Aen. I. 1.).
«…Στα ιερά θεμέλια της Δωδώνης, δίπλα στην ιερή βελανιδιά, οι ιέρειες μεταφέρουν τις σκέψεις του Δία σε όσους στην Ελλάδα θέλουν να τις γνωρίσουν» (Ευριπίδης, Μελανίππη η Αιχμάλωτη, φρ. 494.15-17).
Το Μαντείο της Δωδώνης, όπως κάθε Ελληνικό ιερό, είχε πηγή . Η διαδικασία του εξαγνισμού και καθαρμού ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την τέλεση της χρησμοδοσίας . Οι πρόγονοί μας είχαν έναν απαράβατο κανόνα για όποιον ήθελε να εισέλθει στο ιερό. Έπρεπε να φέρει καθαρά ενδύματα και να έχει κάνει λουτρό. Ήταν απαραίτητη η διαδικασία εξαγνισμού και καθαρμού με ύδωρ. Στο Μαντείο των Δελφών για παράδειγμα, ο καθαρμός γινόταν στα νερά της Κασταλίας πηγής. Συνήθως ο καθαρμός γινόταν σε φυσικές πηγές, όπως θάλασσα , ποτάμι ή λίμνη. Όμως εκεί που δεν υπήρχαν, τοποθετούνταν μαρμάρινες κρήνες , που γέμιζαν με νερό , όπως στο μαντείο του Απόλλωνα Πτώου. Για την πηγή της Δωδώνης σώζονται οι αναφορές από τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, ό οποίος χαρακτηριστικά λέει ότι τα νερά της πηγής ήταν παγωμένα. Την ημέρα κάτω από το φως του Ήλιου η πηγή στέρευε , ενώ την νύχτα με το φως της Σελήνης η πηγή “ζωντάνευε” και τα νερά της γίνονταν πολύ ορμητικά.
Η αναμμένες δάδες κοντά στην πηγή έσβηναν , ενώ οι σβησμένες ξαφνικά λαμπάδιαζαν ξανά.
Το ιδιαίτερο αυτό φαινόμενο με το άναμμα της δάδας πάνω από τα νερά της πηγής αναφέρει και ο Λουκρήτιος στην “Φύση των πραγμάτων” :
<<“Υπάρχει επίσης εκεί μια πηγή παγωμένη …Πέφτοντας πάνω στα νερά της οποίας η δάδα ανάβει μεμιάς και απομακρύνοντας μακριά, λικνίζεται λαμπαδιασμένη πάνω στα κύματα, ώσπου χάνεται στο σκοτάδι , όπου την παρασύρουν οι ριπές του ανέμου …”>>
Το 219 π.κ.χ. ιερό καταστράφηκε από τους Αιτωλούς υπό τον στρατηγό Δορύμαχο. Όταν αυτοί εισέβαλαν στη Δωδώνη, πυρπόλησαν τα κτίρια του ιερού και κατέσκαψαν το μαντείο, γιατί, όπως μας πληροφορεί ο Πολύβιος, ήθελαν να αφανιστούν όλες οι συνθήκες Ηπειρωτών και Αιτωλών, που ήταν χαραγμένες στους τοίχους του ναού. Ενώ λεηλάτησαν και έκαψαν όλα τα κτίρια, φαίνεται ότι απέφυγαν να κάψουν το κτίριο του μαντείου για να μη μεταδοθεί η φωτιά και στο ιερό δέντρο.
Τον επόμενο χρόνο (218 π.κ.χ.), ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Ε΄ και οι Ηπειρώτες ανοικοδόμησαν το ιερό της Δωδώνης. Εκεί όπου βρισκόταν άλλοτε ο μικρός ναός του Διός, κτίστηκε ένας ιωνικός ναός με πρόναο, σηκό και άδυτο και γύρω του κατασκευάστηκε ένας νέος περίβολος με εσωτερικές κιονοστοιχίες και ένα πρόπυλο στη νότια πλευρά του. Ανοικοδομήθηκαν επίσης και οι ναοί της Διώνης και του Ηρακλή και ανάμεσα στο ιερό και στο θέατρο κτίστηκε μια μεγάλη υπόστυλη αίθουσα με δύο στοές, που χρησίμευε για τις πολιτικές συγκεντρώσεις και ως κατάλυμα των θρησκευτών. Το θέατρο επισκευάστηκε, και κατασκευάστηκε και ένα στάδιο με λίθινα εδώλια στις δύο μακρές του πλευρές και ένας μεγάλος και ψηλός ισοδομικός περίβολος περιέκλεισε ολόκληρο τον χώρο του ιερού.
Έτσι το ιερό συνέχισε την πορεία του μέχρι την καταστροφή του από τον εισβολέα Ρωμαίο Αιμίλιο Παύλο το 167 π.κ.χ. ενώ ανοικοδομήθηκε μόλις το 31 π.κ.χ. από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο, ύστερα από τη νίκη του στο Άκτιο.
Τότε η ορχήστρα του θεάτρου μετατράπηκε σε αρένα, για να τελούνται οι θηριομαχίες, το δημοφιλές θέαμα των Ρωμαίων.
Ακόμα και στα τελευταία χρόνια της αρχαιότητας το μαντείο εξακολουθούσε να εμπνέει τον σεβασμό: ο φίλος της ελληνικής παράδοσης αυτοκράτορας Αδριανός το επισκέφθηκε το 120 μ.κ.χ. Και ο φιλόσοφος και ο πιστός της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, φιλέλληνας αυτοκράτορας Ιουλιανός το 362 μ.κ.χ., πριν ξεκινήσει για την εκστρατεία εναντίον των Πάρθων, ζήτησε τη συμβουλή του μαντείου.
Το τελειωτικό χτύπημα ήλθε τον 4ο αιώνα του χάους και της καταστροφής του Ελληνισμού, με το διάταγμα του Θεοδοσίου του Μεγάλου ΣΦΑΓΕΑ ΚΑΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΑ , που έβαλε τέλος στην λατρεία του Δωδεκάθεου στην έκταση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που τόσο ξεδιάντροπα μετονομάστηκε σε “Βυζαντινή”.
Με την βίαιη επικράτηση του χριστιανισμού, τα οικήματα του Μαντείου, τα αγάλματα και ό,τι υπήρχε στην ευρύτερη περιοχή, καταστράφηκαν εκ θεμελίων. Οι μάντεις και οι λοιποί ιερείς του Θεού Διός είχαν ήδη εκδιωχθεί βίαια όσοι δεν σφαγιαστεί, δηλαδή από τον χριστιανό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος είχε βεβηλώσει τον χώρο με εμφύτευση χριστιανικής εκκλησίας και απαγωγή του λατρευτικού αγάλματος του Θεού Διός και μεταφορά του ως τρόπαιο στη Γερουσία της Νέας Ρώμης. Το 391 μ.κ.χ. ο θεόμουρλος Θεοδόσιος διέταξε να ξεριζωθεί η πανάρχαια Ιερά Φηγός και να κτιστούν στο χώρο του Ελληνικού Ιερού δύο χριστιανικές βασιλικές…Κάτι που γινόταν σε όλη την Ελληνική επικράτεια στην διάρκεια αιώνων με τις εντολές των βάρβαρων ρωμαίων αυτοκρατόρων. Μετά από συνεχόμενους βανδαλισμούς και διώξεις των εκεί Εθνικών, έπαψε να λειτουργεί το Ιερό και ερήμωσε η πόλη της Δωδώνης. Οι κάτοικοί της κατέφυγαν στα βουνά ή εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Εύροια που αργότερα πήρε το όνομα Ιωάννινα.
Ο χώρος, που κάποτε αποτελούσε πόλο έλξης για χιλιάδες Έλληνες, έχασε την σημασία και την σπουδαιότητά του και στις μέρες μας να είναι ξεχασμένος.
Ακόμη και σήμερα στον αέρα πλανάται το ιερό εκείνο πνεύμα, που δεν είναι δυνατόν να ξεριζωθεί τελείως από την μνήμη των Ελλήνων, και ας μην θυμίζει τίποτα τα παλιά εκείνα χρόνια όταν η Δωδώνη αλλά και άλλες περιοχές της Πατρίδας έσφυζαν από ζωή!
Έχει ατιμαστεί η ιερότητα του τόπου! Η ιερότητα της ίδιας της Μητέρας Φύσης !
Όπως και σε άλλες περιοχές που σχετίζονται με την αρχαία μας μυθιστορία, γίνανε δειλές προσπάθειες απο αρχαιολόγους να βγάλουν στο φως τα ευρήματα της Δωδώνης…Βρέθηκαν πολλά θραύσματα από χάλκινα και μπρούτζινα αντικείμενα , όπως και πολλά ελάσματα , πάνω στα οποία αναγράφονταν οι ερωτήσεις αυτών, που ζητούσαν την συμβουλή του Δία.
Στις ανασκαφές έχουν βρεθεί μικκύλα αγγεία, απιόσχημες «ψήφοι» και λίθινες αξίνες. Επίσης, έχει βρεθεί ένα σύνολο όπλων της Μέσης και Ύστερης Εποχής του Χαλκού, που περιέχει μαχαιρίδια, πελέκεις και αιχμές δοράτων. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν ορισμένοι σταυρόσχημοι πελέκεις, που φέρουν εγχάρακτη και στικτή διακόσμηση. Αρχικά στη Δωδώνη λατρευόταν μια χθόνια θεότητα. Πρόκειται για τη θεά των πηγών Ναία ή τη Γαία, που έφερε τα ονόματα Μεγάλη Θεά και Μητέρα Γη. Αν και η λατρεία της Μητέρας Θεάς δεν εξαλείφθηκε ποτέ και συνυπήρχε αρμονικά με τις καινούργιες θεότητες. Η λατρεία της επιβεβαιώνεται και από τις γραπτές πηγές. Ο Παυσανίας μας παραδίδει απόσπασμα ύμνου, στο οποίο διαβάζουμε: «Ο Δίας ήταν, ο Δίας είναι, ο Δίας θα είναι. Μεγάλε Δία. Η Γη δίνει καρπούς, γι’ αυτό να δοξάζετε τη Μητέρα Γη».
Όπως σε όλα τα ιερά μέρη της αρχαιότητας οι ανασκαφές στην Δωδώνη για κάποιους “ανεξήγητους” λόγους σταμάτησαν. Τα έγκατα της Δωδώνης όμως κρύβουν κι αλλά μυστικά…Που προφανώς δεν πρέπει να φανερωθούν...
«Ανακαλύπτουν ευρήματα στον αρχαιολογικό χώρο της Δωδώνης και τα ξαναθάβουν. Για να τα προστατεύσουν, όπως ισχυρίζονται»!
Την απίστευτη αυτή καταγγελία έκανε ο πρόεδρος της Επιτροπής Αγώνα προστασίας της Δωδώνης και πρώην Δήμαρχος Σελλών Δημήτρης Φαρμάκης, και συνεχίζει :
“Κανένα πρόγραμμα προσέλκυσης ξένων επισκεπτών δεν υπάρχει από το αρμόδιο υπουργείο Πολιτισμού και τις υπηρεσίες του. Ούτε καν ενημερωτικά φυλλάδια για την Ιστορία της Δωδώνης“…
Έτσι ο αρχαιότερος ιερός χώρος των προγόνων μας έγινε ένας ασήμαντους τόπος ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους για τους σημερινούς …Έλληνες ,να πω;;;;;;;
Τα πανάρχαια θρησκευτικά ιερά σύμβολα των θεών μας και ανυπέρβλητη αξία τους , ξεχασμένα και περιφρονημένα από αχάριστους απογόνους των μεγάλων ανδρών, δεν περιορίζονται στα στενά πλαίσια της λατρείας των Ελλήνων θεών από οπαδούς της πατρώας θρησκείας , ούτε παραμένουν θαμμένα στα αρχαία συγγράμματα . Αποτελούν αντικείμενα μελέτης και θαυμασμού όλης της πολιτισμένης οικουμένης.
Έτσι η πελία της Μητέρας Γαίας ταξίδεψε μακριά στην Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου , μεταφέροντας στα φτερά της την σοφία των Ελλήνων , διατυπωμένη στα Ελληνικά Ιερά.
Το περιστέρι της Ειρήνης και η ευρέως γνωστή πια σε όλους φράση ΓΝΩΘΙ Σ’ΑΥΤΟΝ κοσμούν μια τεράστια ΚΑΜΠΑΝΑ , που βρίσκεται στην Χιροσίμα της Ιαπωνίας.
Ας αναρωτηθούν οι …αχάριστοι Ελλαδίτες , γιατί οι Ιάπωνες με την αρχαία πολιτιστική και θρησκευτική τους παράδοση, που δεν έχει αλλοιωθεί ούτε στο ελάχιστο μέχρι τις μέρες μας , επέλεξαν ως μέσον το αρχαίο Ελληνικό Δελφικό παράγγελμα για να απευθύνουν έκκληση Ειρήνης στην ανθρωπότητα. Ο άνθρωπος που έκανε την καμπάνα όνειρο ζωής, ο Κένγκιο Νισιμούρα, ήταν καθηγητής του Πανεπιστημίου της Καναζάουα από όπου παραιτήθηκε το 1962 και ξεκίνησε ένα ταξίδι «αυτογνωσίας», όντας Βουδιστής, σε μέρη που είχαν σχέση με το βουδισμό αλλά και στην Ελλάδα όπου επισκέφθηκε αρχαιολογικά μνημεία. ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΌΤΗΤΑ επισκέφτηκε ο καθηγητής…δεν πήρε σβάρνα τα μοναστήρια των ρωμιών , όπου βασιλεύουν το πνευματικό σκοτάδι , η ταπείνωση και η αμάθεια !
Μόλις επέστρεψε στην Ιαπωνία ζήτησε από το διάσημο καλλιτέχνη Μασάχικο Κατόρι (1899-1988) να την κατασκευάσει. Είχε ήδη αποφασίσει να υπάρχει στην καμπάνα το «Γνώθι σαυτόν», ένα από τα τρία Δελφικά Παραγγέλματα που ήταν χαραγμένα στον πρόναο του Ναού του Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών. Χρόνια αργότερα, ο Κατόρι (ο οποίος το 1977 ανακηρύχθηκε από την Κυβέρνηση της Ιαπωνίας ως «εθνικός θησαυρός εν ζωή») έγραψε για τη συνάντησή του με τον Νισιμούρα ότι είχε συγκινηθεί τόσο πολύ από το πάθος του για την καμπάνα που δεν του ζήτησε αμοιβή για την κατασκευή της.
Σύμφωνα με την επιθυμία του Κένγκιο Νισιμούρα η Καμπάνα της Ειρήνης εγκαινιάστηκε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1964, την ίδια μέρα που περνούσε από το κέντρο της πόλης της Χιροσίμα η ΦΛΟΓΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ στη λαμπαδηδρομία για τους ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ που ξεκινούσαν τον Οκτώβριο του ίδιου έτους στο Τόκιο.
ΜΕ ΚΑΤΑΚΛΥΖΟΥΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΟΥ. ΟΜΩΣ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΠΝΙΞΩ ΤΟΝ ΛΥΓΜΟ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΦΟΡΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΠΙΚΡΑ ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΗΝ ΛΑΜΨΗ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΜΟΥ... ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΩ ΠΩΣ ΣΠΑΝΙΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ…
ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ ΛΑΤΡΕΜΕΝΗ ! ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΠΡΟΔΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΠΟΝΕΜΕΝΗ !!!
ΜΑΙΑ ΤΣΕΠΟΥΛΙΔΟΥ
Πρόσφατα σχόλια