Συγγραφέας Δημήτριος Ι. Λάμπρου.
Απόσπασμα από το έργο του
“Ο ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ”.
Ένα έργο εξαιρετικό, όπου ο ευσυνείδητος , βαθυστόχαστος και κυρίως, μορφωμένος Έλληνας, εκφράζει με σαφήνεια και πόνο ψυχής τις σκέψεις του για την εποχή που αποκαλούμε ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ και τον προβληματισμό του για το “ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΣΜΟ” , που αισθάνεται για το λαμπρό παρελθόν ο σημερινός νεο- Έλληνας- Ρωμιός…
Δώστε προσοχή στον χαρακτηρισμό “ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ“. Είναι ένας όρος, που απέκτησε πλέον οικουμενικό χαρακτήρα , από την στιγμή που τα μεγαλύτερα σύγχρονα μυαλά ασχολήθηκαν εκτενώς με αυτό το ζήτημα.
Ο μόνος, που δεν ασχολείται , δεν αναρωτιέται , δεν προβληματίζεται και δεν πονάει , είναι ο άθλιος και αμόρφωτος απόγονος των μεγάλων ανδρών…Πολεμάει όμως με κάθε τρόπο και μισεί το ίδιο του το παρελθόν, διότι δεν μπορεί να σταθεί στο ίδιο ύψος με τους προγόνους…Του έγινε , βλέπετε, συνήθεια να μείνει μονίμως σκυφτός …
<< Έχουμε γίνει τὸ ἐπίκεντρο τοῦ ἐνδιαφέροντος τοῦ Πλανήτη ὡς ἀντικείμενο περιφρόνησης, ἀηδίας καὶ οἴκτου.
Εἴμαστε ἡ μοναδικὴ περίπτωση λαοῦ, ποὺ ἔχει καταντήσει ἀνίκανος νὰ ζήσῃ, ἂν δὲν τὸν ἐλεήσουν ἄλλοι.>>, γράφει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας και συνεχίζει διερωτώντας :
<< Ἀποτελοῦμε ,λοιπὸν ἕνα λαὸ ἄταφων πεθαμένων;>>
Σαν τις ψυχές αυτών ,που δεν θα βρουν γαλήνη, όσο περιφέρονται στον κόσμο των ζωντανών και δεν περάσουν την όχθη του Αχέροντα.
Αβίαστα ήρθαν στο νου μου τα λόγια ενός άλλου Έλληνα , επίκαιρου όσο ποτέ , που εξέφραζε τους δικούς του φόβους και προβληματισμούς από την ελληνική Αλεξάνδρεια:
<< Είμαστε αλήθεια ζωντανοί, ω Έλληνες. καθώς μας πήρε τώρα η συμφορά κι έγινε η ζωή μας εφιάλτης; Ή μήπως ζούμε εμείς κι έχει η ζωή πεθάνει;>> Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς.
Από τον α΄ αιώνα του χάους, που επανήλθε και βασιλεύει ακόμη στις μέρες μας, ενώ οι πρόγονοί μας, το έχουν διαμορφώσει σε κόσμημα του σύμπαντος, ὁ Ἕλληνας διεβάλλετο καὶ ἐσυκοφαντεῖτο ἀπὸ τὸ Ρωμαϊκὸ καθεστός , που ξεδιάντροπα αποκαλείται “Βυζάντιο”, μετονομασθεὶς σὲ «Γραικύλο» – μία λέξη ἐξαιρετικὰ φορτισμένη μὲ χυδαιότητα, μῖσος, ἀλλὰ καὶ φθόνο.
Είναι ωστόσο και εξαιρετικά παρεξηγημένη , διότι δημιουργεί σύγχυση στο απαίδευτο μυαλό του νεο-Έλληνα, που αποδίδει λανθασμένη ερμηνεία στο όνομα Γραικός.
Ο Ησίοδος ,που είναι ένας από τους αρχαιότερους συγγραφείς του κόσμου, στο «Γυναικών κατάλογος ή Ηοίαι» αναφέρει ότι ο Γραικός, o Έλληνας, ο Μάγνης και ο Μακεδόνας είναι μια οικογένεια, παιδιά του Δία και της Πανδώρας, κόρης του Δευκαλίωνα….(κόρη ! δηλαδή εγγονή της πρώτης γνωστής Πανδώρας , της πρώτης γυναίκας)
Άρα οι Μακεδόνες, οι Μάγνητες, οι Έλληνες και οι Γραικοί είναι μια οικογένεια, αδέλφια :
«Κι η κόρη στον οίκο του ευγενή Δευκαλίωνα, η Πανδώρα με τον πατέρα Δία, τον οδηγό των Θεών όλων, σμιγμένη στην αγάπη γέννησε το χαιρομαχητή Γραικό. Η ίδια συλλαμβάνουσα από το Δία γέννησε στον κεραυνόχαρο δυο γιους, τον Μάγνητα και τον Μακεδόνα το αλογόχαρο, που κατοικούσαν στα δώματα γύρω από την Πιερία και τον Όλυμπο.
Κι ο Μάγνης γέννησε τον Δίκτη και τον Πολυδέκτη. Και από τον Έλληνα , τον φιλοπόλεμο βασιλιά γεννήθηκαν ο Δώρος κι ο Ξούθος και ο αλογόχαρος Αίολος…..»
(Ησίοδος, Γυναικών κατάλογος ή Ηοίαι 1-6, μετάφραση εκδόσεις «Κάκτος»).
” Ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δ’ Έλληνες“, δηλώνει ο Αριστοτέλης στα Μετεωρολογικά (1 352 a). Όσο να’ναι καλύτερα από τον νεο-Έλληνα ξέρει, δεν νομίζετε;
Και το Πάριο χρονικό αναφέρει το όνομα Γραικός και ότι ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα έγινε το έτος 1265 πριν από το Διόγνητο (το έτος 1529 π.Χ.).
1257 π.Δ. = 1521 π.Χ. ΕΛΛΗΝ Από όταν ο Έλλην του Δευκαλίωνος βασίλευσε στην Φθιώτιδα, Έλληνες ονομάστηκαν όσοι προηγουμένως καλούνταν Γραικοί, και (τον Παναθ. Αγώνα), έτος ΧΗΗΓΠΙΙ (1257), όταν ο Αμφικτύων βασίλευε στην Αθήνα.
Ο Έλληνας μετονόμασε τους μέχρι τότε καλουμένους Γραικούς σε Έλληνες, σύμφωνα με άλλον τεράστιο Έλληνα ιστορικό ,τον Θουκυδίδη. Ο πολεμόχαρος Έλληνας κατάφερε τελικά να επικρατήσει το δικό του το όνομα, που έγινε κοινό για όλες τις Ελληνικές φυλές !
<<Από την εποχήν που ο Έλλην και οι υιοί του απέβησαν ΙΣΧΥΡΟΙ εις την Φθιώτιδα, ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑΝ ΤΩΝ ΕΠΕΚΑΛΟΥΝΤΟ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΟΛΕΩΝ , τα διάφορα φύλα, συνεπεία της επικοινωνίας αυτής, ωνομάζοντο ήδη επί μάλλον και μάλλον Έλληνες, μολονότι πολύς επέρασε καιρός πριν το όνομα τούτο ημπορέση να επικράτηση γενικώς.>>
Συνεπώς, το όνομα Γραικός είναι το ίδιο ιερό, όπως και τα ονόματα του Έλληνα, του Μακεδόνα, του Μάγνητα και άλλων προγόνων, που έγιναν γενάρχες των φυλών.
Το δε ΓΡΑΙΚΎΛΟΣ , είναι το υποκοριστικό του ονόματος Γραικός, με το οποίο οι Λατίνοι αποκαλούσαν τους Έλληνες, που φάνηκαν αντάξιοι και δεν πρόβαλλαν την αντίστοιχη αντίσταση στις κατακτήσεις των Ρωμαίων, όπως έκαναν οι παλαιότεροι με τους Πέρσες. Εξ ου και το περιφρονητικό υποκοριστικό, που σε σχέση με Έλληνα θα ήταν Ελληνάκος.
<< Ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ δ΄ αιώνα της χυδαιότητας μέχρι τὶς παραμονὲς τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 ὁ Ἕλληνας ταυτίσθηκε μὲ τὸν
«εἰδωλολάτρη» καὶ τὸν «ἔκφυλο»
ἀπὸ τὸν Ρωμαιοχριστιανικὸ Ἐξουσιασμὸ……..
ΚΑΙ ΕΑΝ ΕΔΗΛΩΝΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ , ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΟ
«ἐπὶ ἑλληνισμῷ» – ΑΔΙΚΗΜΑ , ΠΟΥ ΕΠΕΣΥΡΕ ΤΗΝ ΠΟΙΝΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ( !!!!! ) καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς “Βυζαντινῆς”
περιόδου ….
ΚΑΙ ΥΠΗΡΞΑΝ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΩΣ «ἑλληνιζόντων» ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ ,
μὲ ἀποτέλεσμα ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ
καὶ νὰ αὐτοαποκαλῆται «Ρωμαῖος», «Ρωμιός», ἁπλῶς «Χριστιανὸς» . Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Σουλτανικῆς τυραννίας προσετέθη στὰ ἀνωτέρω καὶ τὸ «Ραγιᾶς».
Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ Ἢ Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΡΝΗΣΗ τοῦ ἑλληνικοῦ
παρελθόντος ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ὑποτιθέμενους συνεχιστὲς ἢ κληρονόμους του ψυχολογικῶς μπορεῖ νὰ σημαίνῃ δύο τινά:
ἢ ὅτι τὸ παρελθὸν αὐτὸ εἶναι τόσο ἀσήμαντο καὶ
ταπεινωτικό, ὥστε νὰ θέλουμε νὰ ξεχαστῇ, ὅπως θέλει νὰ
λησμονήσῃ τὴν ταπεινή του καταγωγὴ ἕνας νεόπλουτος …
ἢ , ὅτι ἡ ὑποσυνείδητη μειονεξία μας ἔναντι τῆς ἱστορικῆς λάμψεως τῶν προγόνων μας εἶναι τόσο ἀβυσσαλέα καὶ βασανιστική, ὥστε νὰ καταντᾷ γιὰ μᾶς ἕνα εἶδος νιτσεϊκῆς τυραννίας. (νιτσεϊκής, δηλαδή του Νίτσε).
Εἶναι αὐταπόδεικτο, ὅτι ὁποιοδήποτε σκεπτικὸ ποὺ θὰ
ὡδηγοῦσε στὸ πόρισμα, ὅτι ἡ Παράδοση-Ἑλλάδα εἶναι
ἀσήμαντη, δὲν συζητεῖται βέβαια, γιατὶ θὰ ἐστερεῖτο στοιχειώδους σοβαρότητος.
Μένει λοιπὸν ἡ φροϋδικὴ ἑρμηνεία τοῦ
«Ἑλληνικοῦ Μισελληνισμοῦ»,
τὸ παράδοξο αὐτὸ σύνδρομο τῆς σημερινῆς ἑλληνικῆς ἰδεολογικῆς καταστάσεως .
Μισοῦμε καὶ θέλουμε νὰ ξεχάσουμε τὴν λαμπρὴ καταγωγή μας, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΑΞΙΟΙ ΤΗΣ .
Δὲν μπορεῖ νὰ ἑρμηνευθῇ ἀλλιῶς τὸ γεγονός, ὅτι ὁ
«Ἑλληνικὸς Μισελληνισμὸς» ἀναπτύσσεται μεμονωμένα καὶ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΚΜΑΙΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣΜΌ ….
Εννοῶ τὴν φιλότητα πρὸς τὴν ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ τῶν ἐκλεκτῶν καὶ φωτισμένων συνειδήσεων ὅπου γῆς
ΚΑΙ ΟΧΙ, ΒΕΒΑΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΞΙΟΘΡΗΝΗΤΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ !!!
Γιατί, ἂν δεχώμαστε ὅτι εἶναι ἀποτέλεσμα ΜΟΝΟΝ ΕΞΩ-ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ δραστηριοτήτων καὶ ἀνθελληνικῶν διαβρώσεων (ποὺ εἶναι πράγματι πολλές και ἐπίμονες), θὰ ὑποπίπταμε στὸ σφάλμα τοῦ «ἰδιώτου» (=ἠλιθίου) τοῦ Ἐπικτήτου, ποὺ θεωρεῖ ὡς
ὑπαίτιους τῶν ἐπιτυχιῶν ἢ ἀποτυχιῶν του τοὺς ἄλλους καὶ
ποτὲ τὸν ἑαυτό του…
Εἶναι γνώρισμα τῶν ἠλιθίων νὰ ἀποδίδουν
ὅ,τι τοὺς συμβαίνει στοὺς ἄλλους καὶ γνώρισμα τῶν νουνεχῶν νὰ ἀποδίδουν ὅ,τι τοὺς συμβαίνει στὸν ἑαυτό τους.
ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ , ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ ΤΗΣ ΖΩΉΣ καὶ γι’ αὐτὸ ἐπελέγη καὶ ἀνεγράφη ἀνάμεσα σὲ χιλιάδες ἄλλα διαμάντια τῆς ἀρχαίας σοφίας
ὡς προμετωπίδα τοῦ ἀνώτατου πνευματικοῦ κέντρου τοῦ Ἑλληνισμοῦ στοὺς Δελφούς.
Καὶ δὲν μπορεῖ δυστυχῶς οὔτε κἂν νὰ νοηθῇ μιὰ καινούργια μέρα στὸ σύγχρονο γίγνεσθαι τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, ἂν δὲν ἀποτινάξουμε τὸ ἀβάσταχτο ἱστορικὸ ἀρνητικὸ φορτίο, ποὺ μᾶς φόρτωσαν οἱ αἰῶνες τῆς παρακμῆς.>>
Τέλος, θα κλείσω με απόσπασμα από ένα άλλο βιβλίο , του Γερμανού Philip Vanderberg “Ξεχασμένη Ελλάδα” , που με είχε συγκλονίσει :
<<Όταν οι αρχαιολόγοι (Γερμανοί και Γάλλοι) έφτασαν στην περιοχή, που επρόκειτο να γίνουν ανασκαφές, οι κάτοικοι των γύρω χωριών ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΤΗΝ ΛΕΞΗ Ο Λ Υ Μ Π Ι Α !>>
MAIA ΤΣΕΠΟΥΛΙΔΟΥ
Πρόσφατα σχόλια