Η πύρινη σφαίρα ,που φωτίζει και ζεσταίνει την φύση , αρχίζει σταδιακά να χάνει την εκτυφλωτική της λάμψη και να απομακρύνεται .
Παραχωρεί την θέση της σε ένα λεπτό γυαλιστερό δρεπάνι με την καμπύλη του , στραμμένη προς την σφαίρα, που βυθίζεται ολοένα στο σκοτάδι .
Το ανήσυχο βλέμμα του ανθρώπου στρέφεται στο απέραντο ουράνιο θόλο. Οι σκιές γύρω του αποκτούν απόκοσμη και μυστηριακή χροιά …Και οι πιο ανεπαίσθητοι θόρυβοι γίνονται τρομακτικοί και ηχούν εκκωφαντικά στο απαίδευτο ακόμα μυαλό . Φοβάται !… Χρειάζεται μία παρέμβαση της Μάνας – Φύσης για να παλέψει με τις φαντασιώσεις του και να κοιμηθεί ήρεμα τις ώρες , που βασιλεύει το σκοτάδι . Με ευγνωμοσύνη αντικρίζει το απαλό φως που ξεχύνεται από τον νυχτερινό ουρανό.
Ένα φως λαμπερό, που δεν τον τυφλώνει ωστόσο . Ένα διάχυτο ασημένιο στραφτάλισμα μαζί με το φως των αστεριών, που στήνουν χορό στον σκοτεινό ουρανό, χαρίζοντας στους ανθρώπους γαλήνιο ύπνο , που σφαλίζει απαλά τα μάτια . Ο αστερόεντας Ουρανός έχει απαράμιλλη ομορφιά και προκαλεί δέος . Δεν υπάρχει όμως πολύς χρόνος για να τον θαυμάσεις. Σύντομα το φωτεινό δρεπάνι θα ακολουθήσει τον Ήλιο κάτω από τον ορίζοντα. Και όσοι ξαγρυπνούν εκείνη την στιγμή λένε: «Μια νέα Σελήνη γεννήθηκε».
Aπό την βαθιά αρχαιότητα η Σελήνη υπήρξε το μέτρο διάρκειας του μήνα και στην αρχαϊκό της όνομα, Μήνη, οφείλει το χρονικό αυτό διάστημα την ονομασία του. Για την αστρονομία, Μήνη είναι η Σελήνη κατά τις πρώτες ή τελευταίες ημέρες των φάσεων της, όταν φαίνεται σαν μηνίσκος. Σαν ένα Λαμπερό Δρεπάνι !
Στον Ορφικό Ύμνο Σελήνης διαβάζουμε :
«Μήσατο δ’ άλλην γαίαν απείρατον, ήντε Σελήνην Αθάνατοι κλήζουσιν, επιχθόνιοι δέ τε Μήνην. Η πολλ’ ούρε έχει, πολλ’ άστεα, πολλά μέλαθρα…» Δηλαδή: «Δημιούργησαν κι άλλη γαία απέραντη, που και Σελήνη οι θεοί την ονομάζουν, ενώ οι άνθρωποι Μήνη. Κι αυτή έχει πολλά όρη, πολλές πόλεις και πολλά μέγαρα… …Άκουσε, θεά βασίλεια, φαεσφόρε, δία Σελήνη,
ταυρόκερως Μήνη, νυκτιδρόμε, που συχνάζεις στον αέρα,
εννυχία, δαδούχε, κόρη, ευάστερε, Μήνη,
αυξομένη & λειπομένη, θυληκή & αρσενική…..
μητέρα του χρόνου, πάνσοφη κόρη,
έλθε μακάρια, εύφρων, ευάστερη, που λάμπεις με τριπλό
φέγγος, σώζοντας τους νέους ικέτες σου, κόρη.»
Στην συνέχεια, κατά τη δύση του ηλίου, η ημισέληνος γίνεται ευρύτερη. Είναι ορατή ψηλότερα πάνω από τον ορίζοντα και δεν δύει πλέον τόσο νωρίς. Κάθε μέρα η Σελήνη φαίνεται να μεγαλώνει και ταυτόχρονα να απομακρύνεται από τον Ήλιο .
Και συνεχίζει να μεγαλώνει ώσπου γίνεται πλήρης κύκλος ! Πανσέληνος , δηλαδή!
Ο νυχτερινός ουρανός είναι γεμάτος θαύματα…
Το πολύπλοκο παιχνίδι αυτό, του ήλιου , της σελήνης και των άστρων ,που διαδραματίζεται στον ουρανό, άρχισε όταν γεννήθηκε η Σελήνη. Αναφέρεται ανάμεσα σε πρώτες θεότητες , ωστόσο η γέννηση του ανθρώπου φαίνεται να προηγείται . Αυτό το αναμφισβήτητο κοσμοϊστορικό γεγονός μας διασώζουν η μυθιστορία και οι σοφοί μας λόγιοι…
Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος ανέφερε την εποχή : “όταν δεν υπήρχαν όλα τα περιφερόμενα σώματα στον ουρανό, πριν εμφανιστούν οι φυλές της Δανάης και του Δευκαλίωνα, και υπήρχαν μόνο οι Αρκάδες, για τους οποίους λεγόταν ότι κατοικούσαν πάνω στα βουνά και τρέφονταν με βελανίδια, ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ .”
Και ο Αριστοτέλης έγραψε για την Αρκαδία ότι : “…οι αυτόχθονες κατοικούσαν σε αυτή την περιοχή από μία πολύ μακρινή εποχή όπου ακόμα δεν υπήρχε η σελήνη στον ουρανό.”
Ο Δημόκριτος και ο Αναξαγόρας επίσης δίδαξαν ότι υπήρχε μιά εποχή όπου η Γη ήταν χωρίς την Σελήνη.
Πέρασαν ατελείωτες χιλιετίες μέχρι να καταλάβει ο άνθρωπος, πως η Σελήνη είναι μία σκοτεινή σφαίρα, που φωτίζεται από τον Ήλιο. Δεν λάμπει η ίδια , αλλά μόνο αντανακλά το φως του ήλιου που πέφτει πάνω της….
“…όπως η Σελήνη πρέπει να φωτιστεί από τον Ήλιο και έτσι να γίνει ορατή…” διαβάζουμε στον πάνσοφο Πλούταρχο …
Μόνο η μία της πλευρά είναι στραμμένη μόνιμα προς την Γη. Ποια μυστικά να κρύβονται στην αθέατη πλευρά της ; Είναι γνωστό πως με κάποιο τρόπο ελέγχει τις γεννήσεις και τους θανάτους στην Γη και επηρεάζει τις ζωές μας; Δεν υπάρχει όμως γι’αυτό καμία επιστημονική εξήγηση. Ακολουθεί την Γαία ως πιστός δορυφόρος…ή μήπως, ως κατάσκοπος;
Δεκάδες περίεργα και αντιφατικά γεγονότα που αφορούν την Σελήνη, δεν βρίσκουν λογικές επιστημονικές εξηγήσεις . Είναι η Γαία αρχαιότερη από την Σελήνη; Εδώ έχω “σκοντάψει” …Διότι υπάρχουν πάρα πολλές αναφορές για το αντίθετο. Σύμφωνα με την ανάλυση των σεληνιακών πετρωμάτων, η Σελήνη είναι τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο χρόνια πιο αρχαία από την ίδια τη Γη. Αυτό το γεγονός από μόνο του μοιάζει να αψηφά την λογική, και είναι κάτι για το οποίο η μοντέρνα κοσμολογία δεν μπορεί να δώσει εξήγηση. Εάν η Σελήνη δεν είναι ένα κομμάτι της Γης, όπως υποθέτει μια θεωρία, τότε τι είναι και πως έχει έρθει εδώ;
Όπως και να’χει, η εικόνα της Σελήνης που βρίσκεται στους ουρανούς του κόσμου, εντυπωσιάζει και μαγεύει . Τραβάει και καθηλώνει τα βλέμματα όλων , και ας έχουν περάσει ατελείωτα έτη από την ημέρα της “γέννησής” της.
Η Σελήνη φάνταζε στην συνείδηση του ανθρώπου ως μία πανέμορφη θεά, που του έστελνε το ασημένιο φως , διαλύοντας έτσι τον φόβο του για το σκοτάδι. Οι αρχαίοι συγγραφείς έγραφαν πως παρελαύνει στον ουρανό σκορπίζοντας ασημένια λάμψη και οδηγεί τα αστέρια.
Ο ρόλος της ήταν σημαντικός όχι μόνο στην πρωτόγονη θρησκεία, αλλά διατηρήθηκε αναλλοίωτος σε βάθος χρόνου.
Η Σελήνη θεοποιήθηκε από τους αρχαίους λαούς επειδή τους έκανε εντύπωση η σχεδόν καθημερινή αλλαγή στην εμφάνισή της. Η παρατήρησή της αποτέλεσε τη βάση της αρχαιότερης αφήγησης του χρόνου.
Πού και πότε έγινε για πρώτη φορά η σύνδεση μεταξύ αστρολογικών και ημερολογιακών παραγόντων; Δεν υπάρχει ακριβή απάντηση.
Το σεμνό στραφτάλισμα της σελήνης ευνοούσε την καθημερινή παρατήρηση , διότι το απαλό της φως δεν τύλωνε τα μάτια όπως οι ισχυρές ακτίνες του ήλιου. Γι’αυτό και οι περισσότεροι λαοί παρατηρώντας και μελετώντας την, δημιούργησαν τα πρώτα ημερολόγια.
Οι περισσότεροι λαοί…Όχι όμως όλοι. Στις Βόρειες χώρες , όπου βασιλεύει το κρύο και το σκοτάδι , ο ήλιος κάνει σπάνια την εμφάνισή του . Οπότε έπαιζε τον ρόλο της κυρίαρχης θεότητας. Και μάλιστα, γυναικείας θεότητας! Η Σολ είναι η θεά του ήλιου της σκανδιναβικής μυθολογίας. Το ισλανδικό συνώνυμο του ονόματός της είναι Sunna.
Ο Hermann Wirth το 1928 στο βιβλίο του «The Manhood of Mankind» υποστηρίζει ότι η Σελήνη -σε αντίθεση με τον Ήλιο- δεν έπαιξε κανένα ρόλο στη λατρεία της πρώιμης Βόρειας Ευρώπης. << Πουθενά στα παλαιότερα στρώματα της σκανδιναβικής θρησκείας, ούτε στα μνημεία του λατρευτικού συμβολισμού και στην ιστορική τους συνέχεια μέχρι σήμερα, ούτε στη λατρευτική γλώσσα, δεν μπορεί κανείς να βρει κανένα ίχνος της σημασίας της Σελήνης… Η Σελήνη δεν έπαιξε κανέναν άλλο ρόλο στη λατρεία της σκανδιναβικής φυλής , εκτός από το ρόλο της «μέτρησης του χρόνου» – όπως ήδη υποδηλώνει το ίδιο το όνομά της “χρονομετριτής”>>
Προφανώς εννοεί το ελληνικό όνομα Μήνη, επισημαίνοντας την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, που είναι ο μήνας. H ίδια η σύγχρονη λέξη “ημερολόγιο” οφείλει την προέλευσή της στη μηνιαία μέτρηση του χρόνου.
Ο Bikerman γράφει ότι σχεδόν όλοι οι λαοί στη γη χρησιμοποιούσαν τις φάσεις της σελήνης για να μετρήσουν το χρόνο ,και για να επιβεβαιώσει την άποψή του, αναφέρει τα λόγια του Οβίδιου «luna reget menses», που μεταφράζεται ως «Το φεγγάρι κυβερνά τους μήνες».
Και δείτε , παρακαλώ, τι συγκλονιστικό διάβασα στην συνέχεια , ψάχνοντας να βρω στοιχεία για τις ημερομηνίες , που σχετίζονται με την αρχή του νέου μήνα και , φυσικά, της νέας χρονιάς. Και όλον αυτόν τον πρόλογο, τον έκανα για να σας φέρω σε αυτό ακριβώς το σημείο…
Η σπουδαιότητα της αρχαίας ελληνικής θρησκείας και της απίθανης ελληνικής γλώσσας αποδεικνύεται από τα χιλιάδες βιβλία, μελέτες και συγγράμματα , στα οποία οι ξένοι, κυρίως, μελετητές και λάτρεις της ελληνικής μας παράδοσης, αναφέρουν στοιχεία και αποσπάσματα από τα αρχαία κείμενα, τα οποία μελετάνε στην διάρκεια όλης τους της ζωής. Είναι απολύτως αναγκαίο για μας να διαβάζουμε την ελληνική γραμματεία, χωρίς την γνώση της οποίας είμαστε έρμαια των ανδρείκελων, που καθορίζουν την μοίρα μας. Γνωρίζοντας την παράδοση των προγόνων σου και την Ιστορία, μπορείς να ξεχωρίζεις την ήρα από το στάρι, εκτιμώντας την πιστότητα των έργων αυτών , αλλά και όλων των άρθρων γενικά, και δεν θα αφήνεις σε κανέναν περιθώριο να σε παραμυθιάζει με ψέματα .
Ψάχνοντας, λοιπόν, για την λέξη “ΚΑΛΑΝΤΑ” , στις ελληνικές ιστοσελίδες, έβρισκα παντού κάτι σαν αυτό :
” Η ρίζα της λέξης κάλαντα προέρχεται από τη λατινική «calenda», που σημαίνει αρχή του μήνα και παραπέμπει στην Πρωτοχρονιά του Ιανουαρίου, όταν, δηλαδή, ξεκίνησε να γιορτάζεται κατά τη Ρωμαϊκή εποχή … “
κάλαντα τα [kálanda] – λαϊκά τραγούδια που ψάλλουν συνήθ. τα παιδιά, γυρίζοντας από σπίτι σε σπίτι, κυρίως την παραμονή των Xριστουγέννων ….. μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα και κολοκύθια τούμπανα!
Είναι ντε και καλά λατινική η λέξη και εμείς την πήραμε από τους Λατίνους … Όπως πήραμε και το έθιμο με το στολισμό του …χμμμμ , “χριστουγεννιάτικου” δέντρου. Όλοι αυτοί που αποκαλούν το στολισμένο έλατο “χριστουγεννιάτικο” ,ίσως δεν δυσκολεύονται να φανταστούν τους βοσκούς , που βολόδερναν στην έρημο για σαράντα και πλέον χρόνια να διαλέγουν το ομορφότερο δέντρο ,ανάμεσα στα πιο ψηλά και καταπράσινα έλατα της άγονης, κατά τ’άλλα ερήμου, και να το στολίζουν με τα πιο πλουμιστά στολίδια…
Ο στολισμός του δέντρου για τον εορτασμό των χριστουγέννων έχει την ίδια σχέση με την 25 Ιανουαρίου ,ως ημερομηνία της υποτιθέμενης γεννήσεως του ιησού …δηλαδή , ΚΑΜΊΑ!
Ο πολιτισμός της Αρχαίας Ρώμης , σύμφωνα με κοινή παραδοχή όλων των λόγιων και ιστορικών, είναι στενά συνδεδεμένος με τον πολιτισμό της Αρχαίας Ελλάδας. Πως να μην είναι άλλωστε, λαμβάνοντας υπόψη την καταγωγή των ίδιων των Ρωμαίων. Θεωρούνται απόγονοι των Τρώων , του Αινεία και των γιων του, οι οποίοι αφού εγκατέλειψαν την φλεγόμενη Τροία, τράβηξαν προς τα δυτικά στην αναζήτηση καινούργιας πατρίδας και, αναμειγνύοντας αναπόφευκτα με τις ντόπιες φυλές , ίδρυσαν αποικίες με την κυριότερη την Ρώμη. Οι δε Τρώες ,με την σειρά τους κατάγονταν από την Πελοπόννησο. Σύμφωνα με τον μεγάλο ιστορικό Διονύσιο Αλικαρνασσέα ,ο οποίος κάνοντας την λεπτομερή εξέταση του γενεαλογικού δέντρου των Τρώων , κατέληξε στο συμπέρασμα πως : “το έθνος των Τρώων είναι με βεβαιότητα Ελληνικό, προερχόμενο εκ Πελοποννήσου , και αυτό έχει γραφτεί από άλλους παλαιότερα” (βιβλίο Α’61 ,”το δε των Τρώων έθνος Ελληνικόν εν τοις μάλιστα ην εκ Πελοποννήσου ποτέ ωρμημένον, είρηται μεν και άλλοις τισί παλαί”)
<< Να αισθάνεται εντροπήν και να δακρύζη κάθε Έλληνας , διότι σήκωσαν τα όπλα και πολέμησαν αναμεταξύ τους…>>…γράφει ο Σοφοκλής, ο μεγάλος τραγικός μας, στην τραγωδία του Αίας, εκφράζοντας την οδύνη του για τον εμφύλιο, απ’ ότι θα φανεί παρακάτω, πόλεμο.
Ο δε Όμηρος , που κατέβασε τους Ολύμπιους θεούς στο πεδίο των μαχών, ποτέ δεν θα “έστελνε” τους Έλληνες Θεούς να πολεμάνε με την πλευρά των μη Ελλήνων και η ύπαρξη ιερών και βωμών των θεών μας , λατρευομένων και από τους Τρώες, δηλώνει το ομόθρησκο , που είναι ένα σπουδαίο στοιχείο της ομοφυλίας.
Κατά τον γεωγράφο-ιστορικό Σκύλακα Καρυανδέα οι σημαντικότερες πόλεις της Τρωάδας : Δάρδανος, Ροίτειον και Ίλιον ήσαν Ελληνίδες , ήτοι ιδρύθησαν και εκατοικούντο αμιγώς υπό Ελλήνων.” (“Περίπλους” ,”έντευθεν δε Τρώας άρχεται και πόλεις Ελληνίδες εισίν εν αυτή αϊδε Δάρδανος, Ροίτειον , Ίλιον”.)
Ο Αινείας, λοιπόν, μαζί με διασωθέντες Τρώες και τους τέσσερεις γιούς του : Ασκάνιο, Ευρυλέοντα, Ρωμύλο και Ρώμο, καταφεύγουν στην Ιταλία ,γενόμενοι , όπως προανέφερα οικιστές της Ρώμης. Ο Διονύσιος Αλικαρνασσέος (Α’72) αλλά και άλλοι αρχαίοι συγγραφείς συμφωνούν ότι ο ηγηθής της αποικίας ήταν ο Ρώμος, εκ του οποίου και έλαβε το όνομα Ρώμη. Ο Αινείας, προσεγγίζοντας τις Ιταλικές ακτές, ζητά την άδεια αποβίβασης από τον εκεί Έλληνα βασιλιά Εύανδρο. Κατά την συνάντηση αυτή ο Αινείας προσφωνεί τον Εύανδρο ως “άριστο όλων των Ελλήνων” και ότι “το γένος και των δύο μας διακλαδίζεται από ένα (το ίδιο) αίμα”….Βιργίλιος “Αινείας” (8ον, στιχ.127 και 142).
Ο δε Εύανδρος ήταν εγγονός του Πελασγού και καταγόταν από την Αρκαδία. Ακόμη προ των Τρωικών ηγήθηκε αποικιακή αποστολή και ίδρυσε στην Ιταλία την πόλη Παλλάντιον , εκ της οποίας έλαβε το όνομα ο Παλατινός Λόφος της Ρώμης.
Η επικρατούσα γλώσσα φυσικά, ήταν η Ελληνική και μάλιστα η αιολική διάλεκτος, που και αυτό ως γεγονός αποδεικνύει πως οι Έλληνες και οι Τρώες ήταν ομόγλωσσοι. Ι.Λυδός “Περί Πολιτικών Αρχών”,λόγος Α, “ότι Ρωμύλος και οι κατ αυτόν τη Αιολιδι εφθέγγοντο φωνή“).
Ο Ελληνικός αποικισμός της Ιταλίας συνεχίστηκε έντονα και κατά τους επόμενους αιώνες . Η αιολική διάλεκτος πέρασε σε ικανό βαθμό στην ρωμαϊκή κοινωνία:
“Την ελληνική γλώσσα χρησιμοποίησαν στα δημόσια έγγραφα η Σύγκλητος , ο ρωμαϊκός λαός και η εξουσία του ρωμαϊκού λαού μέχρι την εποχή του Τιβερίου Καίσαρος“. P.Viereck, Gottigen 1888.
Aυτό επιβεβαιώνεται και από μια ρωμαϊκή μαρμάρινη επιγραφή στο μουσείο της Μυτιλήνης, όπου αναφέρεται ότι οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν στην δημόσια ζωή και την σύνταξη των τιμητικών κειμένων την αιολική διάλεκτο…Βίκη Ζαγκαβιέρου – Βορβούλη “Η προσφορά της ελληνικής γλώσσας στην εξέλιξη των Ευρωπαϊκών γλωσσών”.
Την ίδια πληροφορία αντλούμε και από τον εξαίρετο Έλληνα γραμματικό Τυράννιω : “περί της ρωμαϊκής διαλέκτου ότι εστίν εκ της Ελληνικής κουκ αύθιγενής η ρωμαϊκή διάλεκτος“. (Σούδα,αποσπ.63.)
Οπότε, η ρωμαϊκή διάλεκτος , που στην συνέχεια εξελίχθηκε σε λατινική γλώσσα , δεν είναι αυθιγενής, αλλά προέρχεται από την Ελληνική.
Βάση των ιστορικών στοιχείων αυτών (και πολλών άλλων) οι επιφανέστεροι ιστορικοί καταλήγουν στην παραδοχή πως το έθνος των Λατίνων αποτελεί “αποσχισθέντα κλάδο Ελληνικόν” …K.Miller “Ιστορία της Ελληνικής Φιλολογίας”)
Φτάσαμε , λοιπόν, και στους …Λατίνους. Τι βρίσκουμε, ψαχουλεύοντας στα αρχαία κείμενα;
Και βρίσκουμε το εξής συγκλονιστικό : Ο Λατίνος και ο Άγριος , είναι οι γιοι του Οδυσσέα !!!
<< Και η Κίρκη, η κόρη του Ήλιου, του γιου του Υπερίονα,
από τον έρωτα του καρτερόψυχου Οδυσσέα
τον Άγριο και τον Λατίνο γέννησε, τον άψογο και δυνατό.
[Γέννησε και τον Τηλέγονο με τη βοήθεια της χρυσής της Αφροδίτης.]
Κι εκείνοι πολύ μακριά, στο μυχό των ιερών νησιών,
σ᾽ όλους τους ξακουστούς τους Τυρρηνούς βασίλευαν.>>…Ησίοδος “Θεογονία (στίχοι 1010-1020 ).
Η Αβέρνη ήταν λίμνη πλησίον της Κύμης, και το σημείο από που πέρασαν οι Έλληνες άποικοι στην Ιταλική χερσόνησο. Εκεί εντοπίζεται ένα μεγάλης φήμης νεκρομαντείο της αρχαιότητας, που συγκέντρωσε πολλές λογοτεχνικές αναφορές. Η πρωιμότερη βρίσκεται σε ένα απόσπασμα του Σοφοκλή, που το ονομάζει “νεκυομαντείο πάνω σε τυρρηνική λίμνη“. Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι η δράση του σατυρικού δράματος του Αισχύλου “Ψυχαγωγοί ” διαδραματίζεται εκεί.
Σχετικές πληροφορίες υπάρχουν και στον Στράβωνα , τον Διόδωρο ,τον Σέρβιο και τον Μάξιμο τον Τύριο, αναφερόμενες στις νεκρομαντικές δραστηριότητες , που λάμβαναν χώρα στην Αβέρνη.
Οι αναφορές αυτές έχουν το υπόβαθρο της Ελληνικής μυθολογικής μας παράδοσης, και τις καθιστά λογοτεχνικά σημαντικές. Είναι γνωστό από τον θείο Όμηρο, πως ο Οδυσσέας στις ατελείωτες περιπλανήσεις του , είχε φτάσει ως τα δυτικά παράλια της Ιταλικής χερσονήσου, όπου βρισκόταν το νησί της Κίρκης, η οποία λατρευόταν ως θεά στην Κάτω Ιταλία. Για το λόγο αυτό ονομάστηκε Κιρκαίον και αναφέρεται μάλιστα και στην συνθήκη Καρχηδόνας του 508 της αρχαιότητας. Εκεί έχει εκτεθεί το κύπελλο του Οδυσσέα , ενισχύοντας την άποψη ,ότι όντως ο πανούργος ήρωάς μας είχε περάσει από’κει…
Και όχι απλά “είχε περάσει”, αλλά έμεινε εκεί δέκα ολόκληρα χρόνια. Τόσο μεγάλο ήταν το πάθος της Κίρκης , που δεν έλεγε με τίποτα να τον αφήσει ελεύθερο για να επιστρέψει στην λατρεμένη του Ιθάκη. Του έδωσε όμως οδηγίες για το πως να φτάσει στον Κάτω Κόσμο για να ζητήσει χρησμό από τον Τειρεσία, στον οποίον ως γνωστών χαρίστηκε από τον Δία το προνόμιο να χρησμοδοτεί ακόμη και απο το σκοτεινό βασίλειο του Άδη.
Η υπόγεια διάβαση, λοιπόν, στην οποία είχε πλεύσει ο Οδυσσέας από το νησί της Κίρκης, ταυτιζόταν σύμφωνα με τις καινούργιες μελέτες ,με την λίμνη Αβέρνη , μολονότι μέχρι τότε ο Αχέροντας πρωταγωνιστούσε ως η πιθανότερη εκδοχή. Ο πρώτος συγγραφέας, που εντοπίζει με σαφήνεια της νεκρομαντικές δραστηριότητες του Οδυσσέα στην Αβέρνη, είναι ο Έφορος,(4ος αιώνας της αρχαιότητας) τον οποίον ακολούθησαν πολλοί άλλοι, όπως ο Λυκόφρον , ο Πλίνιος, ο Σίλιος Ιταλικός, ο Μάξιμος Τύριος , ο Δίων ο Κάσσιος και άλλοι.
Εκτενέστερη αναφορά περιλαμβάνεται σε ένα εδάφιο του Στράβωνα , όπου παρατίθεται η αφήγηση του Εφόρου , σύμφωνα με την οποία το Νεκρομαντείο στη λίμνη Αβέρνη, που βρίσκονταν σε ένα υπόγειο σπήλαιο, συνδέεται με τη Νέκυια της Οδύσσειας . Φαίνεται ότι οι Έλληνες άποικοι, ήδη από τον 6ο αιώνα της αρχαιότητας , ταύτισαν το δυτικότερο σημείο της Ιταλίας με τις εσχατιές του γνωστού τους κόσμου, και έκριναν ότι ανταποκρίνονταν στην περιγραφή του Ομήρου για το σημείο όπου ενώνονταν ο Άνω με τον Κάτω Κόσμο, από τη στιγμή μάλιστα ,που το τοπίο ταίριαζε με την ομηρική περιγραφή.
Μάλιστα, στο ίδιο σημείο τοποθετήθηκε και η κάθοδος του Ηρακλή στον Κάτω Κόσμο.
Η μαρτυρία του Εφόρου είναι καθοριστική επειδή συναρτά επίσης την παρουσία των Κιμμερίων με τη συγκεκριμένη περιοχή και τη διαχείριση του Νεκρομαντείου, αλλά κυρίως επειδή αναφέρει ρητά ότι το μαντείο είχε πάψει να λειτουργεί στις μέρες του και είχε μεταφερθεί αλλού, επειδή κάποιος βασιλιάς που έλαβε μία προφητεία που δεν εκπληρώθηκε, αφάνισε την κοινότητα των Κιμμερίων.
Γράφοντας μετά το Στράβωνα, ο Διόδωρος διασώζει μια παραπλήσια ιστορία, αναφέροντας ότι η λίμνη είχε πολύ μεγάλο βάθος και ότι το Νεκρομαντείο ,που άλλοτε βρίσκονταν εκεί, είχε καταστραφεί.
Τα τοπωνύμια της περιοχής, σύμφωνα με τους Έλληνες συγγραφείς, απηχούν την ομηρική παράδοση: είτε η ίδια η λίμνη είτε η παρακείμενη λίμνη Fusaro είτε ο κοντινός Λοκρίνος κόλπος ονομάζονται Αχερουσία. Μια πηγή με δροσερό νερό ταυτίζονταν με τη Στύγα και μια πηγή με θερμό νερό συνδέονταν με τον Πυριφλεγέθοντα. Το φυσικό τοπίο υπηρετούσε γενικά την αντίληψη ότι το
συγκεκριμένο σημείο αποτελεί ένα πέρασμα προς τον Κάτω Κόσμο.
Παρεμπιπτόντως, από τους δύο ποιητές, τον Ναίβιο και τον Βιργίλιο, που ασχολήθηκαν στενά με τον Αινεία και τις περιπλανήσεις του, μαθαίνουμε πως και εκείνος με την συνοδεία του είχε οδηγηθεί στην Αβέρνη. Ο Βιργίλιος μίλησε ξεκάθαρα για σπηλιά στην “Αινειάδα ” του και τοποθετεί εκεί την κάθοδο του Αινεία στον Κάτω Κόσμο, με τη βοήθεια της προφήτισσας Σίβυλλας της Κύμης.
Παρά τις αναφορές στη μεταφορά ή την καταστροφή του Νεκρομαντείου, η πίστη ότι το συγκεκριμένο σημείο επικοινωνούσε με τον Κάτω Κόσμο διατηρήθηκε ως την ύστερη αρχαιότητα. Υπάρχει ιστορική αναφορά σε τελετουργία στην περιοχή , που προέρχεται από τον ιστορικό Τίτο Λίβιο, ο οποίος αφηγείται ,πως ο Αννίβας δήλωσε ψευδώς ότι κατευθύνονταν στη λίμνη για να τελέσει θυσία, αλλά στην πραγματικότητα προετοίμαζε αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον των Πουτεόλων .
Ο Μάξιμος της Τύρου αναφέρει ότι κοντά στη λίμνη υπήρχε ένα ψυχομαντεῑον ἄντρον , το οποίο έλεγχαν οι ψυχαγωγοί, που έκαναν τις τελετουργίες.
<<Και υπήρχε στην Ιταλία , στην περιοχή της ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, στην αποκαλούμενη Άορνο Λίμνη, μια μαντική σπηλιά , την οποία λειτουργούσαν οι ψυχαφωγοί, αποκαλούμενοι έτσι λόγω της δουλειάς τους. Ό άνθρωπος που είχε ανάγκη πήγαινε εκεί , προσευχόταν , τεμάχιζε τα θύματα των θυσιών του, έκανε σπονδές και καλούσε την ψυχή του προγόνου ή φίλου που επιθυμούσε. Στην συνέχεια του παρουσιαζόταν το είδωλο , δύσκολο να το διακρίνει κανείς και αμφιλεγόμενο , όμως προικισμένο με το χάρισμα του λόγου και της προφητείας. Και , αφού ο επισκέπτης είχε συζητήσει μαζί του για τα θέματα , που τον απασχολούσαν, έφευγε. Και ο Όμηρος επίσης φαίνεται να γνώριζε αυτό το μαντείο , καθώς είχε βάλει τον Οδυσσέα να ταξιδεύει εκεί, και επίσης είχε ποιητικώς αφαιρέσει το μέρος από την θάλασσά μας“.
Ενδείξεις για την ύπαρξη σπηλιάς στην Αβέρνη δίνει και μία σειρά τοιχογραφιών , που σήμερα βρίσκονται στην βιβλιοθήκη του βατικανού και ΑΦΗΓΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ . Υπολογίζεται, ότι δημιουργήθηκαν γύρω στο 40 προ χάους , βασισμένες σε παλιότερες τοιχογραφίες (του 150 προ χ). Οι τοιχογραφίες αυτές δείχνουν το πλοίο του Οδυσσέα προσαραγμένο κάτω από μια φυσική πέτρινη αψίδα, που εκπροσωπεί την είσοδο στην σπηλιά, πέρα από την οποία υπάρχει μια βαλτώδες λίμνη. Εκεί ο Οδυσσέας συνομιλεί με τον Τειρεσία .
Ο Κικέρωνας αναφέρει τους στοίχους κάποιου αγνώστου λατινικού ποιήματος για να περιγράψει την Αβέρνη : ” Εκεί απο που καλούνται οι ψυχές μέσα σε πυκνό σκοτάδι από το ανοιχτό στόμα του αχανούς Αχέροντα με χοές αίματος, οι ψυχές των νεκρών“.
Επιστρέφοντας τώρα πάλι στον Οδυσσέα και τους γιους του, που κυβερνούσαν τους Τυρρηνούς…
Σταδιακά η δύναμη τους ολοένα και μεγάλωνε, με αποτέλεσμα οι απόγονοί τους , να αναμιγνύονται με τις σκόρπιες τοπικές φυλές και να κατακτούν γειτονικά εδάφη , σχηματίζοντας μια από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες της αρχαιότητας. Οι κατακτήσεις των Λατίνων, (το όνομα που επικράτησε τελικά , όπως κάποτε είχε επικρατήσει το όνομα του Έλληνα, ανάμεσα σε άλλους βασιλιάδες ), δεν περιορίστηκαν στις δυτικές επαρχίες . Προφανώς, υποσυνείδητα μέσα στους απογόνους της Τροίας, οι οποίοι αποκομμένοι από τους προγονικές τους ρίζες, έχαναν εκείνο το ανυπέρβλητο ελληνικό πνεύμα και εκβαρβαρίζονταν, όπως συνέβαινε με όσους εγκατέλειπαν την Ελλάδα για να δημιουργήσουν νέες αποικίες, υπόβοσκε η ιδέα της εκδίκησης για την κατεστραμμένη πόλη τους. Παίρνοντας, μάλλον κυριολεκτικά το αίμα τους πίσω , επέκτηναν τις επιδρομές τους , κατακτώντας σταδιακά όλο και περισσότερα ελληνικά εδάφη.
Οι κατακτητές είχαν έρθει αντιμέτωποι με έναν πολιτισμό κατά πολύ ανώτερο από τον δικό τους… Πόσες φορές μου έτυχε να διαβάσω αυτή την φράση…και μάλιστα από πολύ παλιά, τότε που ακόμη ξεφυλλίζαμε τις σελίδες των βιβλίων .
“Όλη η ιστορία των ελληνορωμαϊκών σχέσεων είναι ο κρυφός θαυμασμός των Ρωμαίων για τον ελληνικό πολιτισμό.“….διάβασα κάπου πρόσφατα. Κρυφός ; Μα μόνο κρυφός δεν ήταν!!! Οι Ρωμαίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο να επιτύχουν την τελειότητά του. Μάταια! Για τη Ρώμη, η ποιητική πνευματικότητα και η μεγαλειώδης αρμονία της Ελλάδας παρέμεναν απρόσιτα.
Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, οι κατακτητές έσπευσαν να μάθουν την γλώσσα και να υιοθετήσουν τον τρόπο ζωής των υπόδουλων Ελλήνων. Οι μορφωμένοι Έλληνες καλούνταν στην Ιταλία για να αναλάβουν την διαπαιδαγώγηση των τέκνων των πλουσιότερων Ρωμαίων. Οι καλλιτέχνες με περίσσιο ζήλο προσπαθούσαν να αντιγράφουν τα έργα των Ελλήνων . Τα αγάλματα των Ελλήνων θεών και ηρώων στόλιζαν πλέον και τις πόλεις της Ιταλίας.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε, πως τους χρωστάμε την δυνατότητα να δούμε μέσα από τα αμέτρητα αντίγραφά τους, τα έργα φτιαγμένα από τα χέρια των δικών μας προγόνων.
Υπάρχουν επίσης πολλές θρησκευτικές γιορτές , που αναφέρονται στα έργα Λατίνων συγγραφέων, το περιεχόμενο των οποίων μπορούμε να συσχετίσουμε με τις αντίστοιχες παλαιότερες Ελληνικές. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα, εάν λάβουμε υπόψη την καταστροφή του τεράστιου μέρους της Ελληνικής Γραμματείας , το γκρέμισμα των ναών και αγαλμάτων των πατρώων θεών και ηρώων και τον ανελέητο διωγμό των “μιερών” Ελλήνων “ειδωλολατρών” . Το ανελέητο κυνηγητό κατά της αρχαίας “παγανιστικής” και “ειδωλολατρικής” θρησκείας δεν πήρε μεγάλες επεκτάσεις στην Ιταλία, διότι οι διώκτες ήσαν οι ίδιοι οι ρωμαίοι… Έτσι εξηγείται η διάσωση πολλών αντιγράφων και κάποιων θρησκευτικών γιορτών.
Στην αρχαία Ρώμη, λοιπόν, την αρχή του επόμενου μήνα ανακοίνωνε ένας ιερέας. Δεν ήταν όμως , απλά ένας ιερέας. Ήταν ένας ανήλικος ποντίφικας – PONTIFEX MINOR !
Στα καθήκοντά του ήταν η παρακολούθηση και η ανακοίνωση της γέννησης της νέας σελήνης στις επίσημες μηνιαίες τελετές.
Αυτή η ανακοίνωση προέρχεται από το ελληνικό ρήμα καλῶ, καλέω-ῶ / καλοῦμαι (φωνάζω, διακηρύττω). Από’ κει προήλθε η ευρέως χρησιμοποιούμενη λέξη «καλένδες», που δήλωνε την αρχή του επόμενου μήνα. Σταδιακά, αυτή η λέξη (στα λατινικά calendae) άρχισε να υποδηλώνει ολόκληρο τον αριθμό των μηνών, δηλ. ημερολόγιο, εκείνη την εποχή ακόμη καθαρά σεληνιακό.
Ποιος ξέρει, ίσως κάποτε να βρούμε την περιγραφή της παρόμοιας τελετής και στα ελληνικά συγγράμματα. Ίσως κάποτε ένας νεαρός Έλληνας ιερέας , παρατηρώντας προσεκτικά τις κινήσεις της Σελήνης , χαρούμενος και ενθουσιασμένος, καλούσε τον κόσμο και ανακοίνωνε κι εκείνος επίσημα την γέννησή της σε πομπώδες τελετές ,στις αγορές των μεγάλων και μικρών Ελληνίδων πόλεων…
Καλή Νουμηνία , αγαπητοί συμπολίτες μου ακουγόταν τότε η ευχή για την πρώτη μέρα της νέας σελήνης!
Καλή Ιερο-νουμηνία για την πρώτη μέρα του νέου σεληνιακού μήνα!
Δεν μετράμε πλέον τον χρόνο με τον τρόπο , που τον μετρούσαν οι σεβαστοί μας πρόγονοι… Ότι αφορούσε την ύπαρξή τους , έμεινε χρονολογικά πριν την γέννηση ενός εβραίου μεσσία, για χάρη του οποίου ποδοπατήθηκαν και απαγορεύτηκαν όλες οι αξίες του Ελληνισμού.
Τις ευχές όμως δεν μπορεί να τις καταργήσει κανείς!
Καλή ΙΕΡΟΝΟΥΜΗΝΙΑ αγαπητοί συμπολίτες μου! Υγεία και Ευδαιμονία στο σπιτικό σας!!!
ΜΑΙΑ ΤΣΕΠΟΥΛΙΔΟΥ
Πρόσφατα σχόλια