Ο Κάτω Κόσμος βρίσκεται πέρα από τον Ωκεανό που ζώνει τη Γη. Η ψυχή του νεκρού περνάει τρεις ποτάμιες διόδους, τον Αχέροντα, τον Κώκυτο, τον Πυριφλεγέθοντα και διασχίζει με βάρκα την Αχερουσία Λίμνη.
Το βασίλειο του Άδη , ο λεγόμενος Κάτω Κόσμος, είναι ένας τόπος σκοτεινός όπου κυβερνάει ο Άδης μαζί με τη σύζυγό του Περσεφόνη και δικάζει τις ψυχές των νεκρών με τη βοήθεια τριών δικαστών, του Μίνωος, του Αιακού και του Ραδαμάνθυος.
Αυτοί που σταμάτησαν τον χρόνο στην προσπάθειά τους να μηδενίσουν τον Ελληνισμό , έφεραν καινούργια ήθη, επιβάλλοντας υποταγή και ταπείνωση , αντικατέστησαν τον Δία με τον εβραίο θεό και τους υπόλοιπους θεούς μας, με εβραίους (κυρίως) “αγίους” ανθέλληνες . Έκλεψαν όμως πολλά στοιχεία από την πατρώα θρησκεία για να φτιάξουν την δική τους , όπως το ζήτημα της ψυχής.
ΨΥΧΗ …ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ … ΚΟΛΑΣΗ ! Όλα κλεμμένα !
Η ψυχή για τον Έλληνα δηλώνει τη θαυμαστή εκείνη ενέργεια που ζωοποιεί το σώμα.
Το εσώτερο σημείο των επιθυμιών, των συγκινήσεων και των αισθημάτων του ανθρώπου , ανιχνεύεται στην περιοχή της καρδιάς και διαλύεται πλήρως με το θάνατο του σώματος… Η δε ψυχή, η οποία συνδέεται ετυμολογικά με την αναπνοή (από το ρήμα ψύχω=φυσώ, πνέω), διατρέχει ολόκληρο το σώμα, αποτελεί την προϋπόθεση της ζωής του οργανισμού και παραμένει υπαρκτή ακόμα και μετά την αποσύνθεση του σώματος.
Η ψυχή εξέρχεται, μόνιμα ή προσωρινά, από το στόμα του νεκρού ή την πληγή , στην περίπτωση του τραυματισμένου πολεμιστή, για να οδηγηθεί οριστικά στον Κάτω Κόσμο … Ή , σε μερικές περιπτώσεις , επιστρέφει στο σώμα μετά από κάποια ώρα.
Ο Όμηρος είχε την δική άποψη για την θνητότητα των ανθρώπων και τον μεταθανάτιο προορισμό της ψυχής, που διέφερε από κλασική αντίληψη των Ελλήνων θεολόγων για τις μετενσαρκώσεις.
Η ψυχή , σύμφωνα με τον Όμηρο , καταλήγει στον Άδη. Ο ομηρικός Άδης απαρτίζεται από τέτοιες σκιώδεις ψυχές, περιπλανώμενες στο μισοσκόταδο. Έξω από το σώμα και χωρίς το αίμα να την τρέφει, η ομηρική ψυχή είναι μουδιασμένη, τυφλή και άστατη. Η ψυχή στον Όμηρο επιβιώνει στον Άδη ως άυλη σκιά για να υπογραμμίσει τη μοναδικότητα της επίγειας ύπαρξης και να εξάρει την εξωστρεφή χαρά των αισθήσεων, που σβήνει οριστικά με το θάνατο.
ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΑΔΗ …ΟΜΩΣ …ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ , ΟΠΩΣ Η ΚΟΛΑΣΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ! Οι ψυχές των νεκρών δεν βασανίζονται ἐν τῇ φλογί, δεν καίγονται δηλαδή αἰωνίως, Α Ι Ν Ι Ω Σ (!!!) , δεν τυραννοῦνται χωρὶς σπλάγχνος !!! Αυτά είναι τα ΠΡΟΝΟΜΙΑ των χριστιανών, που τους επιβάλλει ο καλός εβραίος θεούλης τους! Ο Έλληνας Δίας, βλέπετε, δεν τους είναι αρεστός!
Στον Πλάτωνα, που ασχολήθηκε εκτενώς με το θρησκευτικό ζήτημα , βρίσκουμε διαφορετική ερμηνεία της ουσίας της ψυχής. Στους διαλόγους του η ψυχή αποτελεί ένα σύμπλεγμα των ψυχικών ιδιοτήτων ενός ατόμου, την ατομική ουσία κάθε ανθρώπου, την ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ του , τα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ του, τις ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ του, τον ΛΟΓΟ και τις ΠΡΑΞΕΙΣ του.
«Λέγουν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατος και άλλοτε μεν τελειώνει, οπότε λέγομε ότι ο άνθρωπος αποθνήσκει, άλλοτε δε πάλιν γεννάται, ποτέ όμως δεν χάνεται» ….ΜΕΝΩΝ-ΠΛΑΤΩΝ
Στην Ελληνική μας παράδοση, λοιπόν, ο Πλάτωνας περιγράφει μέσω της ιστορίας του Ήραντα την μεταθανάτια εμπειρία και την κρίση της ψυχής.:
«Σκοτώθηκε στη μάχη. Δέκα μέρες αργότερα, όταν απομάκρυναν τα πτώματα των νεκρών που ήδη είχαν σαπίσει, βρήκαν το πτώμα του, που ήταν εντελώς άθικτο και το μετέφεραν στην πατρίδα του για να ταφή.
Στη δωδέκατη μέρα μετά τον θάνατο του, καθώς ήταν ξαπλωμένο το πτώμα πάνω στην νεκρική πυρά, ο Ήραντας επέστρεψε στην ζωή και διηγήθηκε τι είδε στον άλλο κόσμο. Είπε ότι, όταν η ψυχή του εγκατέλειψε το σώμα του, πήγε ταξίδι με πολυπληθή παρέα και έφτασε σε ένα μυστηριώδες μέρος όπου υπήρχαν δυο ανοίγματα στη γη.
Ήταν κοντά το ένα στο άλλο και ακριβώς από πάνω τους ήταν άλλα δύο ανοίγματα στον ουρανό.
Ανάμεσα στα δύο ζεύγη ανοιγμάτων, ήταν δικαστές καθισμένοι, (οι γιοί του Δία : Μίνωας, Αιακός και Ραδάμανθυς ) που διέταζαν τους ΔΙΚΑΙΟΥΣ , αφού τους έκριναν και
ΕΓΡΑΦΑΝ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΤΟΥΣ , να ΑΝΕΒΟΥΝ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ από τα δεξιά.
Κατά ανάλογο τρόπο, οι ΆΔΙΚΟΙ αναγκάζονταν να ΚΑΤΕΒΟΥΝ ΣΤΗΝ ΓΗ από αριστερά. Και εκείνοι είχαν γραμμένες τις αποφάσεις πάνω τους,
ΑΛΛΑ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΤΗΘΗ ΤΟΥΣ .»
Αυτό άλλωστε ορίζει η γνήσια Ελληνική ψυχή ! Να δέχεσαι τον τιμητικό θάνατο με το χαμόγελο στα χείλη προτάσσοντας το στήθος στον εχθρό…Και όχι να εγκαταλείπεις την μάχη με την ζωή , φεύγοντας στον Άδη με την πληγή στην πλάτη…
ΜΑΪΑ ΤΣΕΠΟΥΛΙΔΟΥ
Πρόσφατα σχόλια