Κλασικισμός…Τι σημαίνει ; Ποια είναι η έννοιά του;
Λεξικό The Oxford English Dictionary :
«ΚΛΑΣΙΚΟΣ είναι ο όρος για υψηλά επιτεύγματα, αναγνωρισμένη υπεροχή, το μέτρο για την τέλεια ομορφιά. >>
Λέει στην συνέχεια , πως οι Έλληνες και Λατίνοι συγγραφείς είναι κλασικοί και όλη η ελληνική και ρωμαϊκή τέχνη της Αρχαιότητας ονομάζεται κλασική.
Παραλείπει να επισημάνει όμως, πως ο όρος “ρωμαϊκή τέχνη” δεν θα μπορούσε ποτέ να αναληφθεί στο βάθρο , όπου βασιλεύει ο όρος ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΛΑΣΙΚΙΣΜΟΣ ! Βασισμένος αποκλειστικά στην ελληνική παιδεία και τον ελληνικό πολιτισμό, ο πνευματικός κόσμος της Ρώμης κατάφερε να αναπτυχθεί και να διαμορφώσει δικό του χαρακτήρα αιώνες αργότερα . Αυτό, έγινε όταν πλέον οι ρωμαίοι, μετά από ατελείωτα χρόνια, σταμάτησαν να ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥΝ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ με την εντολή των αυτοκρατόρων τους , που απαγόρευσαν όλες τις μορφές των τεχνών, που σχετίζονταν με τον Ελληνισμό. Έτσι, η μετέπειτα συνέχεια και η εξέλιξη της τέχνης των ρωμαίων περιορίστηκε αποκλειστικά στην δημιουργία έργων, που απεικόνιζαν τις θρησκευτικές μορφές της επιβαλλόμενης με την βία νέας θρησκείας.
Οι απαγορεύσεις αυτές επέφεραν θανάσιμο πλήγμα, δεν κατάφεραν όμως να εξοντώσουν τελείως το Ελληνικό Πνεύμα! Αποδείχθηκε θριαμβευτικά πως είναι ΑΘΑΝΑΤΟ !!!
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, πως η λατρεμένη θεά όλων των Ελλήνων, που δίδαξε τις Τέχνες στους προγόνους μας, είναι πάντοτε οπλισμένη!
Με τον όρο κλασικισμός, εκφράζεται η αισθητική θέση εκείνων των καλλιτεχνών και των συγγραφέων, που υποστηρίζουν ότι το αντικείμενο της τέχνης είναι μια παγκόσμια, αιώνια και αναλλοίωτη ιδέα του ΩΡΑΙΟΥ !!!
ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΕΙΧΑΜΕ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ !!! ΑΦΘΟΝΟ ΚΑΛΛΟΣ , ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΉ ΚΑΙ ΤΑ ΕΞΑΙΣΙΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΘΕΩΝ , ΠΟΥ ΑΝΤΙΚΡΙΖΑΜΕ !!!
Που πήγε όλο αυτό το κάλλος ; Τι περιβάλλει σήμερα των Έλληνα;
Τι αντικρίζει στις σκοτεινές και αλλόκοτες μορφές των εικόνων, που προσκυνά ; Τι εισπράττει από τα αγέλαστα και μοχθηρά πρόσωπα των ψευτο-αγίων ;
Σωστά ! Την ΠΑΡΑΝΟΙΑ ! Την απόλυτη ΑΣΧΗΜΙΑ!
Στην τέχνη ο κλασικισμός σημαίνει αξίες που ίσχυαν και θα ισχύουν και στις επόμενες γενιές.
Κλασικά θέματα, αλλά και χρήση αρχαίων προτύπων στη γλυπτική και στη ζωγραφική διατηρούν ανοιχτή την επικοινωνία με τον αρχαίο κλασικό κόσμο. Οι μορφές των ηρώων , των φιλοσόφων ακόμη και των πανέμορφων ετέρων μας, πάντοτε θα αναστατώνουν το μυαλό των πνευματικών ανθρώπων.
Όλος ο κόσμος , από την Αναγέννηση εως και σήμερα , παραληρεί με τα Ελληνικά Πρότυπα Ομορφιάς και Σοφίας !!!
Στα αποφθέγματα πολλών διάσημων ανθρώπων, διατυπώνεται ο θαυμασμός για την Αρχαία Ελλάδα . Σύμφωνα με τον Φούσλι , αλλά και άλλους πολλούς : «The Greeks were gods!»
” ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΉΤΑΝ ΘΕΟΙ ! “
Παρελθοντικός χρόνος, δυστυχώς! Για ευνόητους λόγους!
Οι σημερινοί απλά, δεν ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΘΕΟΥΣ !!!
Στην σημερινή ανάρτηση θέλω να σας παραθέσω απόσπασμα από το έργο ενός Ρώσου συγγραφέα. Γιατί συγκεκριμένα δικό του; Διότι η συγγραφική του δράση αντιστοιχεί στην ταραχώδη περίοδο της τσάρικης Ρωσίας, στο καθεστώς της οποίας αντιτάχθηκε πολλάκις. Γνωρίζεται με τον Λένιν ,γίνονται φίλοι, γράφεται στο κομμουνιστικό κόμμα και αγωνίζεται για την επανάσταση.
Γεννήθηκε στην πάμφτωχη οικογένεια ,πεθαίνει νωρίς ο πατέρας του. Η μητέρα του ξαναπαντρεύεται κι ο Μαξίμ Γκόρκι θα μείνει με τον παππού και τη γιαγιά του. Οι ιστορίες, τα παραμύθια κι η τρυφερή παρουσία της τελευταίας άσκησαν μεγάλη επίδραση πάνω του….
Πρόσβαση στην μόρφωση δεν είχε ούτε ο ίδιος , ούτε οι γονείς και ΟΙ παππούδες του. Τι ιστορίες του διηγόταν η αμόρφωτη , αλλά στοργική γιαγιούλα του;
Πως έφτασε στο σημείο να μορφωθεί τόσο, ώστε να γνωρίζει και κάποια στοιχεία από τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό, παραμένει άγνωστο. Τα αναφέρει πάντως στα έργα του, όπως και σχεδόν όλοι Ρώσοι συγγραφείς εκείνης εποχής.
Δεν είναι, λοιπόν, τόσο ασυνήθιστη η αναφορά στην αρχαία μας παράδοση, όσο η αναφορά στα θρησκευτικά πρότυπα από έναν κομμουνιστή Ρώσο συγγραφέα, ο οποίος μάλιστα θεωρείται και αυτός κλασικός. Σε ένα σχετικά μικρό κομμάτι του έργου “χωράει” τον φόβο και τον τρόμο των χριστιανών, το περιβόητο Διάβολο από την μία, και από την άλλη την πανέμορφη αιθέρια ύπαρξη του δικού μας Ελληνικού παρελθόντος , την ετέρα Φρύνη.
Ο λόγος ωστόσο είναι προφανής και θα το διαπιστώσετε μόλις ολοκληρώστε την ανάγνωση του άρθρου:
<< Όταν η ζωή γίνεται τόσο δύσκολη, που ένας άνθρωπος δεν βρίσκει πια ένα κομμάτι ψωμί στη γη, σπαρμένη με τα κόκαλα των προγόνων του, οδηγούμενος από την ανάγκη, φεύγει απρόθυμα για τα ξένα μέρη …
Και τότε αισθάνεται σαν παιδί που ξεκόλλησαν από το στήθος της μάνας του… Το κρασί της ξένης γης είναι πικρό γι ‘αυτό και δεν ευχαριστεί την καρδιά του, αλλά το δηλητηριάζει με λαχτάρα και το κάνει χαλαρό σαν σφουγγάρι… Και σαν σφουγγάρι η καρδιά ξεκομμένη από το στήθος της πατρίδας, απορροφά λαίμαργα κάθε κακό, γεννά σκοτεινά συναισθήματα.
Εδώ, στην Καλαβρία, ( η υπόθεση διαδραματίζεται στην Ιταλία, από το έργο “Τα παραμύθια για την Ιταλία, του Γκόρκι) οι νέοι παντρεύονται πριν φύγουν στο εξωτερικό. Ίσως για να εμβαθύνουν την αγάπη τους για τη χώρα τους με αγάπη για μια γυναίκα. Επειδή μια γυναίκα ελκύει στον εαυτό της όσο μια χώρα, και τίποτα δεν προστατεύει έναν άνθρωπο σε μια ξένη χώρα καλύτερα από την αγάπη, καλώντας τον πίσω στους κόλπους της πατρώας γης του και στο στήθος της αγαπημένης του γυναίκας.
Αλλά οι γάμοι εκείνων που έχουν καταδικαστεί από την ανάγκη να εξοριστούν, είναι σχεδόν πάντα πρόδρομοι για τρομερά δράματα ,πόνο, αίμα και με εκδίκηση της αμείλικτης Μοίρας.
Κάτι τέτοιο συνέβη πρόσφατα σε μια κωμόπολη, που βρίσκεται στις παρυφές των Απεννίνων.
Η ιστορία αυτή, απλή αλλά συνάμα και τρομερή, είναι σαν να βγήκε από τις σελίδες της Βίβλου. Σε ένα οικισμό Σαρακένα, στις πλαγιές του βουνού, ζούσε κάποτε η όμορφη Εμίλια Μπράκο. Ο άντρας της αναγκάστηκε να φύγει για καλύτερο μεροκάματο στην ξενιτιά, και εκείνη έμεινε στο σπίτι της πεθεράς της.
Ήταν πολύ όμορφη, υγιής, ευκίνητη εργάτρια, είχε ωραία φωνή και εύθυμο χαρακτήρα .Της άρεσε να γελάει, να αστειεύεται και να φλερτάρει λιγάκι με τους χωριάτες . Με την ομορφιά της, ίσως χωρίς η ίδια να το επιδιώκει ιδιαίτερα, ξυπνούσε έντονα τους διακαείς πόθους των χωριανών και δασοκόμων από τα βουνά.
Πρόσεχε ωστόσο και ως παντρεμένη γυναίκα ήξερε πώς να προστατεύει την τιμή της . Το γέλιο της ξύπνησε πολλά γλυκά όνειρα, αλλά κανείς δεν μπορούσε να καυχηθεί ότι τη νίκησε.
Είναι γνωστή η παροιμία των χριστιανών, που λέει πως ο διάβολος και η γριά γυναίκα διακατέχονται περισσότερο από τους άλλους από φθόνο.
Υπήρχε , λοιπόν, στην ιστορία αυτή και μία πεθερά.
– Παραείσαι πολύ χαρούμενη χωρίς σύζυγο, αγαπητή μου, της έλεγε και ξανάλεγε η ηλικιωμένη γυναίκα. Ίσως να του γράψω γι’ αυτό. Κοίτα, παρακολουθώ κάθε σου βήμα, θυμήσου – η τιμή σου είναι τιμή μας.
Στην αρχή, η Αιμιλία προσπαθούσε να πείσει ειρηνικά την πεθερά της πως αγαπούσε τον γιο της και δεν υπάρχει κάτι να προσάψει στον εαυτό της. Αλλά εκείνη όλο και περισσότερο την υποψιαζόταν και την έβριζε ,και τέλος , παρακινημένη από τον διάβολο ,άρχισε να διαδίδει δεξιά κι αριστερά ότι η νύφη της είχε χάσει την ντροπή της.
Μαθαίνοντάς το, η Αιμιλία τρόμαξε και άρχισε να παρακαλεί τη μάγισσα να μην την καταστρέψει με τις ψεύτικες ιστορίες της. Ορκίστηκε ότι δεν έφταιγε σε τίποτα ενώπιον του συζύγου της και πως ακόμη και στα όνειρά της δεν μπήκε στον πειρασμό να τον απατήσει.
Αλλά η γριά δεν την πίστευε .
— Το ξέρω», είπε, εξάλλου, ήμουν κι εγώ νέα και ξέρω την αξία αυτών των όρκων! Όχι, έγραψα ήδη στον γιο μου, για να επιστρέψει το συντομότερο δυνατό για να υπερασπιστεί την τιμή του.
–Του έγραψες, την ρώτησε σιγανά η προβληματισμένη γυναίκα.
–Και βέβαια, του έγραψα, απάντησε η γριά.
Αιμιλία κατάλαβε με τι θα την απειλούσε η επιστροφή του συζύγου της.
Την επόμενη μέρα, η πεθερά πήγε στο δάσος να μαζέψει ξερά κλαδιά και η Αιμιλία την ακολούθησε κρύβοντας ένα τσεκούρι κάτω από τη φούστα της…
Αργότερα , η ίδια η καλλονή ήρθε στους καραμπινιέριδες για να πει πως είχε σκοτώσει την πεθερά της.
«Καλύτερα να είσαι δολοφόνος παρά να είσαι ξεδιάντροπος όταν είσαι ειλικρινής», είπε, δικαιολογώντας την πράξη της.
Η δίκη της ήταν ο θρίαμβός της: σχεδόν ολόκληρος ο πληθυσμός του οικισμού πήγε να την στηρίξει, και πολλοί με δάκρυα μίλησαν στους δικαστές για την καλοσύνη και την αρετή της νεαρής γυναίκας.
“Είναι αθώα…Κατηγορήθηκε άδικα…”, έλεγαν οι κάτοικοι με μια φωνή.
Οι λαϊκοί δικαστές τάχθηκαν με το μέρος της Αιμιλίας.
Η καθοριστική φωνή όμως ανήκε στον αιδεσιμότατο Αρχιεπίσκοπο Cozzi . Και ήταν ο μόνος , που τόλμησε να υψώσει τη φωνή του εναντίον της άτυχης γυναίκας: δεν ήθελε να πιστέψει στην αγνότητά της, μίλησε για την ανάγκη διατήρησης των παλαιών παραδόσεων και ….
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΒΡΙΣΚΟΜΕΝΟΥΣ , ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΠΕΣΟΥΝ ΣΕ ΣΦΑΛΜΑ , ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΤΑΝ Δ Ι Κ Α Ι Ω Σ Α Ν ΤΗΝ ΦΡΥΝΗ ….
[Η Φρύνη, έδωσε πληροφορίες ο συγγραφέας, είναι Ελληνίδα εταίρα. Η ιδανική ομορφιά της αποτυπώθηκε από τον Πραξιτέλη στο άγαλμα της Αφροδίτης της Κνίδου, αλλά και από τον Απελλή στην εικόνα της Αφροδίτης που αναδύεται από τη θάλασσα.]
–Να μην υποκύπτετε στην γοητεία και την ομορφιά των γυναικών και να μην δικαιολογείτε την άσεμνη και απρεπή συμπεριφορά τους…
Είπε κι άλλα πολλά …Αυτά, με τα οποία διακρίνεται το μίσος των κληρικών για τις γυναίκες …
Και με την καθοριστική ψήφο του, η Αιμιλία καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκισης .>>………
Ο ανώτατος κληρικός όρθωσε το ανάστημα του και κατηγόρησε όχι την πράξη της γυναίκας, που παρορμητικά διάλεξε αυτόν τον τρόπο για να υπερασπίσει την αθωότητά της, αλλά καταδίκασε ουσιαστικά την ομορφιά της.
Οι μεγαλύτεροι “άγιοι” των χριστιανών άλλωστε δεν έκρυβαν ποτέ το μίσος τους για την γυναίκα. Και ο σημερινός άνθρωπος διαθέτει όλα τα μέσα για να το διαπιστώσει. Ή να το διαψεύσει, αν θέλετε…
Τι ήθελε να περάσει στις μάζες ο συγγραφέας , η ζωή του οποίου δεν του άφησε καθόλου περιθώριο για καλοπέραση, ανάπαυλα και εκλεπτυσμένη εκπαίδευση ;
Προφανώς, επιδίωκε να κάνει σαφή διαχωρισμό στον τρόπο, που αντιμετώπιζε μια κοινωνία ανθρώπων , ερωτευμένων με το κάλλος και την ομορφιά, όπως αυτή των Ελλήνων προγόνων μας και μιας άλλης, που μέχρι πρόσφατα δεν αναγνώριζε καν την ύπαρξη της ψυχής σε μία γυναίκα.
Είναι οι απόγονοι εκείνων των Λατίνων, οι οποίοι θαμπωμένοι με το κάλλος και την υπεροχή του Ελληνικού πολιτισμού, που επιδίωξαν να κατακτήσουν, υποτάχθηκαν οι ίδιοι και υποκλίθηκαν μπροστά στο μεγαλείο του.
Εμείς ;….Ποιοι είμαστε εμείς ; Τι κληρονομήσαμε από τους δικούς μας προγόνους ;
ΜΑΙΑ ΤΣΕΠΟΥΛΙΔΟΥ
Πρόσφατα σχόλια