ΕΙΡΕΣΙΩΝΗ

“…τίνες οἱ βοῶντες; οὐκ ἄπιτ᾽ ἀπὸ τῆς θύρας

τὴν εἰρεσιώνην μου κατεσπαράξατε….

“…ποιανού είναι οι κραυγές ; έξω από την θύρα μου…

ΤΗΝ ΕΙΡΕΣΙΩΝΗΝ ΜΟΥ ΚΑΤΕΣΠΑΡΑΞΑΤΕ !!!

Ποιανού είναι οι κραυγές ; Τίνος ακούτε την φωνή για την κατεστραμμένη Ειρεσιώνη;

ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ …ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ…ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ…

Είναι οι γεμάτες θυμό φωνές των προγόνων μας , που ηχούν ανάμεσα στις σειρές των συγγραμμάτων τους , για την παραδομένη στην λήθη την πατρώα παράδοση.

Είναι βροντερές ! Δεν γίνεται να μην τις ακούμε !!!

Είναι το δριμύ κατηγορώ κατά των σαδιστών που έβγαζαν διατάγματα για την καταστροφή του κόσμου μας και σκέπασαν την Γαία μας με το σκοτάδι. Αυτών , που δεν είχαν να μας προσφέρουν τίποτα από τον πολιτισμό τους…Διότι, πολύ απλά η έννοια του Πολιτισμού δεν ταυτίζεται ούτε στο ελάχιστό με το ήθος των ανθρώπων αυτών… Για ποιο “ήθος” μιλάμε άλλωστε ;…Για ποιους “ανθρώπους”;

<<Και αν κανείς αποδώσει τιμές σε αγάλματα , φτιαγμένα απο ανθρώπινο χέρι , τοποθετώντας αναμμένο λιβάνι εμπρός τους , ή

ΑΝ ΤΥΛΙΞΕΙ ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΜΕ ΓΙΡΛΑΝΤΕΣ …

θα τιμωρηθεί με κατάσχεση του σπιτιού ή του τεμαχίου γης , μέσα στο οποίο αποδείχθηκε ότι υπηρετούσε

ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΗ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑ>>….

υπαγόρευε ο ανθέλληνας , νυν “άγιος” θεοδόσιος το έτος 392 της χριστιανικής  χυδαιότητας, στον γραμματέα του ένα από τα διατάγματα για την απαγόρευση της Πατρώας Θρησκείας ….

ΕΡΩΤΗΣΗ : ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΣΤΟΛΙΖΟΥΝ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ; ΚΑΙ , ΜΑΛΙΣΤΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΕΛΑΤΟ, ΑΛΛΑ ΌΤΙ ΔΕΝΤΡΟ Ή ΔΕΝΔΡΥΛΛΙΟ ΕΧΟΥΝ ΦΥΤΕΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥΣ Ή ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΕ ΓΛΆΣΤΡΑ ; 

ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ …ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ;;;;;

Μήπως επειδή δεν γνωρίζουν για την απαγόρευση ;…

Τι γνωρίζουν , τέλος πάντων , για την θρησκεία τους;

Το στολισμένο δέντρο , που απαγορεύτηκε από την εκκλησία ως “ειδωλολατρικό έθιμο” , στις μέρες μας συνδέεται με τα χριστούγεννα …θρησκευτική γιορτή, δηλαδή.

Και όμως , έχει τόση σχέση με την γέννηση του ιησού όση και η ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου…

ΔΗΛΑΔΉ ….ΚΑΜΊΑ !

Στις σχετικές αφηγήσεις των ευαγγελίων δεν υπάρχει καμία απολύτως αναφορά για την παρουσία κάποιου δέντρου ή φυτού!

(εκτός από την “φλεγόμενη βάτο ” και την καημένη συκιά, που καταράστηκε ο ιησούς...)

ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ … για τον στολισμό του Ιερού δέντρου της Ελληνικής αρχαιότητας οι αναφορές είναι αμέτρητες !!!

Τις βρίσκουμε στον Όμηρο στο αθάνατο έπος του : <<...εἷσαν ὑπ᾽ αἰγιόχοιο Διὸς περικαλλέϊ φηγῷκάτω απ’ την εύμορφην βελανιδιά του αιγιδοφόρου Δία“…ΟΜΗΡΟΣ “ΙΛΙΑΔΑ” Ραψ. Ε, στ.694

<<φηγῷ ἐφ᾽ ὑψηλῇ πατρὸς Διὸς αἰγιόχοιο…Και ο Φοίβος με την Αθηνά στους κλάδους ησυχάζαν

του υψηλού φράξου [βελανιδιά] του πατρός Διός αιγιδοφόρου.>>…ΌΜΗΡΟΣ “ΙΛΙΑΔΑ” .Ραψ. Η, στ.60

Υπάρχουν όμως ακόμα πιο παλιές αναφορές ! Το “ρόπαλο” του Ηρακλή θεωρείται ως “χαρακτηριστικό ” του. Μ΄αυτόν τον τρόπο όμως, μας διαφεύγει του ουσιώδες. Κατ’αρχάς, δεν πρόκειται για ρόπαλον , το ογκώδες και άγαρμπο όπλο ενός σκληρού ήρωα…Είναι , σύμφωνα με τον Ορφικό Ύμνο, που προσφωνεί τον Ηρακλή, ένα μαγικό κλαδί…Ένας κλάδος , κομμένος από δέντρο !

” Έλα, μακάριε, φέρνοντας όλα τα βάλσαμα των νόσων, διώξε τις φοβερές συμφορές , σειόντας κλάδο στο χέρι και τις βαριές κακοτυχίες απόδιωχνε με ιοβόλα βέλη“.

Λέγεται, πως οι Τροιζήνιοι γνώριζαν την αλήθεια για το “ρόπαλο” του Ηρακλή…Η Τροιζήνα, όπως γνωρίζετε είναι η Πατρίδα του βασιλιά Πιτθέα και της κόρης του Αίθρας, που υπήρξαν παππούς και μητέρα του Θησέα. Εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε ο αγαπημένος μου ήρωας! Ο Ηρακλής , όπως και ο Θησέας , είναι θαλλοφόρος ,(φέρει κλάδο ελιάς). Ο Ερμής ως ερμαϊκή στήλη έχει στο ιερό του ένα δέντρο . Ο Ηρακλής στην ίδια μορφή φέρει ένα κλαδί. Θα μου πείτε, τι σχέση έχει ο Ερμής με τον Ηρακλή και μάλιστα στην ερμαϊκή στήλη; Τι σχέση, δηλαδή θα μπορούσε να έχει ο νεαρός αγγελιοφόρος με το χρυσό ραβδί (κηρύκειο) και τα φτερωτά σανδάλια με τον ρωμαλέο αθλητή;

Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα δίνει ένα δεύτερο. Τι ήταν ο Ερμής και ο Ηρακλής πριν ο Όμηρος παρουσιάσει τον πρώτο ως “βοηθό του Δία” και τον δεύτερο ως “ήρωα των άθλων”;

Η αποκάλυψη έρχεται από τον Παυσανία : αμφότεροι ήταν “Ερμαί“. Οι Αθηναίοι, λέει , ζηλότυποι σε κάθε θρησκευτικό ζήτημα, ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν “το τετράγωνο σχήμα εις τους Ερμάς”. Ωστόσο δεν ήταν μόνο ο Ερμής στις στήλες, αλλά και ο Απόλλωνας Αγυιεύς, ο Ποσειδώνας, η Αθηνά Εργάνη , ο Ήλιος και σημαντικό στην παρούσα περίπτωση , ο Ηρακλής! Υπάρχει μία απεικόνιση τέτοιας στήλης, που περιγράφει ο Παυσανίας , όπου παριστάνεται ο Ερμής , ένα κηρύκειο και ένα ραβδί με δύο φίδια. Πίσω της ακριβώς βρίσκεται ένα μικρό δέντρο , μπροστά ένας βωμός και κρεμασμένη στον τοίχο μια αναθηματική πινακίδα. Δίπλα στην στήλη με την κεφαλή του Ερμή απεικονίζεται μια άλλη με την κεφαλή του Ηρακλή από ένα χάλκινο αθηναϊκό νόμισμα.

<<Στο ίδιο μέρος υπάρχει και το άγαλμα του Ερμή , που έχει το όνομα Πολύγιος. Στο άγαλμα αυτό , λένε πως ο Ηρακλής ακούμπησε το ρόπαλό του. Και το ρόπαλό του , που ήταν αγριελιά έπιασε ρίζες στη γη και βλάστησε πάλι. Αυτή η αγριελιά υπάρχει ακόμη και σήμερα , φυτρωμένη . Ιστορούν πως ο Ηρακλής κοντά στην Σαρωνίδα βρήκε μια αγρειελιά και την έκοψε και την έκανε ρόπαλο.”>>

Ο Ερμής Πολύγιος φαίνεται πως ήταν κάποιο παλιό ξόανο , γύρω από το οποίο φύτρωσε μια αγριελιά, που κάποιο κλαδί της θύμιζε ρόπαλο. Σαφέστατα , το “ρόπαλο” του Ηρακλή σχετίζεται με την πραγματική ανάπτυξη ενός δέντρου.

Ο Ηρακλής των Τραχινίων ως ενιαύσιος και δαίμονας της γονιμότητας μας βοηθά να κατανοήσουμε άλλη μία όψη του ήρωα , που έφερε σε αμηχανία των ευσεβή Παυσανία. Στις Θεσπιές επισκέφτηκε το ιερό του Ηρακλή και άκουσε την ιστορία των πενήντα θυγατέρων του Θέστιου. Ο Παυσανίας δεν μπορεί να συνταιριάξει έναν τόσο αμφισβητήσιμο θρύλο με όσα γνωρίζει για τον Ηρακλή, γιο του Αμφιτρύωνα…Για τούτο προτείνει έναν άλλον , προγενέστερο Ηρακλή.

<< Έκρινα ότι το ιερό ανήκε στον Ηρακλή που θεωρείται ένας από τους Ιδαίους Δακδύλους, ιερά του οποίου βρήκα στις Ερυθρές στην Ιωνία και την Τύρο. Ούτε αγνοούν οι Βιωτοί αυτό το όνομα του Ηρακλή Διότι οι ίδιοι λένε πως το ιερό της Μυκαλησσίας Δήμητρας έχει ανατεθεί στον Ιδαίο Ηρακλή.>>

Τι είδους δαίμονας ήταν αυτός ο Ηρακλής…αυτός ο Δάκτυλος , διασαφηνίζεται από την λατρεία Μυκαλησσίας Δήμητρας , στην οποία παραπέμπει ο Παυσανίας. Στην Μυκαλησσό κοντά στον Εύριπο η Δήμητρα είχε ένα ιερό.

<< Λένε ότι κάθε βράδυ το κλείνει και το ανοίγει ξανά ο Ηρακλής , ο οποίος λέγεται, ότι είναι ένας από τους λεγόμενους Ιδαίους Δακτύλους. ΕΔΩ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ! Στα πόδια του αγάλματος τοποθετούν κάθε είδους καρπό που γεννά η γη το φθινόπωρο και αυτοί παραμένουν θαλεροί ολόκληρο το χρόνο >> Παυσανίας ΙΧ 19.5

Είναι μία παγκαρπία ! Τέτοιους θαυμαστούς καρπούς , με άνθη αιώνια , φέρει ο ενιαύσιος δαίμονας στην Ειρεσιώνη του και …ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΑΙΩΝΙΑ ΣΤΟ ΚΕΡΑΣ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ ΤΟΥ !!!

Η Ιερή Δρυς του Διός…Η Δάφνη του Απόλλωνα…Το Ρόδι και το Κυπαρίσσι του Άδη και της Περσεφόνης…Η Ελιά της Αθηνάς…Η Μυρτιά και το Ρόδο της Αφροδίτης…Η συκιά με τους πολύτιμους καρπούς της… Τα μήλα των Εσπερίδων, που πρόσφεραν αιώνια νεότητα… Το έλατο, που ήταν το ιερό δέντρο του θεού Πάνα , ονομαζόταν από τους προγόνους μας Πίτυς … Το πεύκο της μητέρας των Ολύμπιων θεών, της θεομήτορος Ρέας …

Αμέτρητα τα φυτά από διάφορα μέρη της Ελλάδας , που συνδέονται με τον έναν ή με τον άλλον θεό και άλλες τόσες είναι ιστορίες για τις νύμφες και θνητούς.

Τα πάμπολλα είδη φυτών  έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά των Ελλήνων ,που φαίνεται μέσα από την ιστορία, την μυθολογία, την λατρεία και την παράδοση και θεωρούνταν πηγή πλούτου και ευημερίας.

Ο Πλούταρχος αναφέρει πως το πεύκο και γενικά όλα τα κωνοφόρα, ήταν αφιερωμένα στον Ποσειδώνα, όχι επειδή φυτρώνουν κοντά στη θάλασσα, αλλά γιατί δίνουν την καλύτερη ξυλεία για τα καράβια.

Το δέντρο,που έχει θρέψει αμέτρητες γενιές ανθρώπων με τους καρπούς του, αποτελεί κατεξοχήν έμβλημα της Μητέρας Γης! Απο αρχαιοτάτων χρόνων τελούνταν λατρευτικές πράξεις προς τιμήν  της Πότνιας Θεάς πλάι του….

<<ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΕΊ ΜΙΑ ΔΡΥΣ ΠΟΥ ΟΙ ΑΙΩΝΕΣ ΜΕΓΑΛΩΝΑΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ… ΓΙΓΑΝΤΙΑ , ΣΑΝ ΔΑΣΟΣ!… ΓΥΡΩ ΤΗΣ ΚΡΕΜΟΝΤΑΝ ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΚΑΙ ΓΙΡΛΑΝΤΕΣ  , ΑΝΑΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ  , ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΕΥΧΩΝ , ΠΟΥ Η ΘΕΆ ΕΙΣΑΚΟΥΣΕ>> …περιγράφει ο Οβίδιος ένα ιερό άλσος της Δήμητρας (Μεταμορφώσεις 8.739)…

Έθιμο στολισμένου δένδρου, βρίσκουμε και στην αρχέγονη λατρεία της Κυβέλης. Στην “Ελληνική μυθολογία” του P.DECHARME διαβάζουμε τα εξής: << Την λατρεία της μεγάλης θεάς, βρίσκουμε διαδεδομένη στην Μαγνησία, Σμύρνη, Μίλητο, Έφεσσο, κ.α.>>. Για το κέντρο της λατρείας στην Πεσσινούντα βρίσκουμε αναφορές από τον Παυσανία.

Πολλές οι αναφορές για τον στολισμό των Ιερών Δέντρων στην αρχαία γραμματεία μας.

Πολλές επίσης και οι σχετικές αναρτήσεις των φίλων για τον στολισμό του δέντρου της …”πρωτοχρονιάς” , σύμφωνα δυστυχώς με εντελώς παράλογη ημερομηνία , που μας επέβαλλαν εκείνα τα δίποδα όντα, που απέκοψαν την δοξασμένη ιστορία και παρελθόν των προγόνων μας.

Και ο λόγος , απ’ότι καταλαβαίνετε για την Ειρεσιώνη !

Ειρεσιώνη (είρος = έριον, μαλλίον) ήταν κλάδος αγριελιάς (κότινος) στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς.

Σύμφωνα με το τελετουργικό, την ειρεσιώνη περιέχυναν με κρασί από έναν τελετουργικό αμφορέα και την κρεμούσε στην πύλη του ναού του Απόλλωνα.

Πάνω στα κλαδιά των δέντρων δένονταν, επίσης, τα λεγόμενα διακόνια , δηλαδή διάφορα αντικείμενα όπως ομοιώματα λύρας, ένα κύπελλο ή ένα κλαδί αμπέλου φτιαγμένα από ζύμη, κρίθινα κουλούρια και γλυκά καθώς και κάθε είδους άλλα ομοιώματα. “…Αθηναίοι τω Απόλλωνι την καλουμένην ειρεσιώνην όταν ποιώσι, πλήττοντες λύραν τε και κοτύλην και κλήμα και άλλ’ άττα κυκλοτερή πλασσόμενα πέμματα (πλακούντες, γλυκίσματα) ταύτα καλούσι διακόνια. Τινές δε λέγουσι ζωμόν ποιόν, τινές δε μάζαν”…Λεξικό Σουίδας.

«Τα κλαδιά των δέντρων τα στόλιζαν με άνθη, ταινίες (κορδέλες), έρια (μαλλιά) και ΜΙΚΡΑΣ ΣΦΑΙΡΑΣ ΕΚ ΜΕΤΑΛΛΟΥ , ΠΟΥ ΠΑΡΙΣΤΑΝΑΝ ΤΟΥΣ ΠΛΑΝΗΤΑΣ , ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΕΛΗΝΗΝ.» “Ιστορία της λατρείας του Βάκχου” Χ. Ζανμέρ.

Μικρές σφαίρες που παρίσταναν τους πλανήτες !!! Ο Έλληνας ήταν σαν τους θεούς του, παιδί της Γαίας και του έναστρου Ουρανού! Ήταν αναπόσπαστο μέρος του σύμπαντος χώρου ,που τον περιέβαλλε . Ήταν κόσμημα ο ιερός του χώρος! Και τον κοσμούσε με μπάλες, επειδή ήθελε το περιβάλλον γύρω του στολισμένο, πολύχρωμο , αρμονικό και ωραίο !

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, η πρώτη Ειρεσιώνη κατασκευάστηκε από τον Θησέα, ο οποίος παίρνοντας κλαδί από την ιερή ελιά ,τύλιξε σ’ αυτό λευκό μαλλί, έφτιαξε μιαν «ικετηρία» την οποία αφιέρωσε στον Δελφίνιο Απόλλωνα, το θεό που θα τον προστάτευε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Από τότε και έπειτα επικράτησε η εν λόγω συνήθεια. Γράφει σχετικά ο Πλούταρχος : “Γενομένου του κλήρου παραλαβών τούς λαχόντας ο Θησεύς εκ του πρυτανείου και παρελθών εις Δελφίνιον, έθηκεν υπέρ αυτών τωι Απόλλωνι την ικετηρίαν. Ην δε κλάδος από της ιεράς ελαίας ερίωι λευκώι κατεστεμμένος“.

Την εβδόμη ημέρα του μηνός Πυανεψιώνος (22 Σεπτεμβρίου – 20 Οκτωβρίου) τα παιδιά περιέφεραν την Ειρεσιώνη στους δρόμους των πόλεων, τραγουδώντας τις ΚΑΛΕΝΔΕΣ (ΚΑΛΑΝΤΑ) από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας το φιλοδώρημά τους από τον νοικοκύρη ή την κυρά, και κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την θύρα του Ιερού του Απόλλωνος.

Η ελιά, ως ιερό δέντρο, που έτρεφε τους ανθρώπους, χρησιμοποιήθηκε και ως βασικό εξαγνιστικό υλικό. Με κλάδους ελιάς προσέφευγαν στα ιερά των θεών οι αιτούντες «ικεσίαν», δηλαδή, όσοι είχαν διαπράξει φόνους ή άλλα σοβαρά αδικήματα. Ο ικέτης ζητούσε άσυλο στους ιερούς χώρους, βωμούς και ναούς, όπου σύμφωνα με τον καθιερωμένο από τους ευσεβείς προγόνους μας θεσμό, δεν μπορούσε κανείς να τον πειράξει. Οι εξαιρέσεις υπήρξαν πραγματικά ελάχιστες.

Προστάτης των ικετών ήταν ο ίδιος ο Δίας, ο οποίος γι’ αυτό το λόγο ονομαζόταν Ικέσιος και Καθάρσιος.

« Κι είν’ ακόμα εδώ τέτοιο, που εγώ πουθενά αλλού παρόμοιο δέντρο δεν ακούω να βλάστησε ποτέ ουδέ στις χώρες της Ασίας, ουδέ στο μεγάλο του Πέλοπα δώριο νησί, ανέγγιχτο αυτοφύτρωτο δεντρό τρόμος και φόβος στα κοντάρια του εχθρού που ανθίζει πιο παρ’ όπου αλλού σ’ αυτή τη χώρα: η σταχτόχλωρη ελιά η παιδοτρόφα, που ποτέ κανείς ή νέος ή γηραιός με χέρι εχθρικό θα σώσει ν’ αφανίσει, γιατί απάνω της πάντ’ ανοιχτά ο Μόριος Δίας κι η γλαυκόφθαλμη Αθηνά έχουν τα μάτια.» ….ΣΟΦΟΚΛΗΣ.

Υπάρχει μία ακόμα σημαντική αναφορά, σχετικά με την Ειρεσιώνη. Σημαντική, διότι για μία ακόμη φορά φανερώνει την σπουδαιότητα του Δελφικού Μαντείου και του Έλληνα θεού του φωτός και της μαντικής τέχνης.

Κάποτε , λοιπόν, συνέβη παγκόσμιος λιμός και έσπευσαν απ’ όλα τα μέρη της Γής προς τα μαντεία για να ρωτήσουν περί της απαλλαγής από το λιμό. Τότε ο Απόλλων είπε προς όλους ομόφωνα, ότι, ΑΝ ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΑΝ ΘΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΔΗΜΗΤΡΑ την ημέρα των Προηροσίων (προ της αρόσεως), ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, δεν θα έπαυε ο λιμός.

Αμέσως, όλοι οι λαοί της Γής, έστειλαν πρέσβεις στους Αθηναίους, οι δε Σκύθες απέστειλαν τον ιερέα του Απόλλωνα, Άβαρι.

Τότε πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα αυτή η ικετηρία και από τότε όλα τα έθνη έστελναν απαρχές των καρπών προς τους Αθηναίους.

Στολισμένες Ειρεσιώνες , ως σύμβολο ευχαριστίας για τη γονιμότητα του λήξαντος έτους και ευχές για ευδαιμονία, υγεία, πλούτο δύναμη για το επόμενο , εκτός από τον ναό του Απόλλωνα τοποθετούνταν και στις θύρες των σπιτιών, όπου έμειναν εκεί για έναν ολόκληρο χρόνο.  Και έπειτα , όταν ερχόταν η ώρα , έκαιγαν την παλιά και τοποθετούσαν πλέον την καινούργια.

“ … ἐὰν γὰρ αὐτὴν εἷς μόνος σπινθὴρ βάλῃ, ὥσπερ παλαιὰν εἰρεσιώνην καύσεται…” , αναφέρει ο Αριστοφάνης το παλιό έθιμο . “Πλούτος” (1054).

Που να ήξερε ο ποιητής μας, πως θα έρχονταν οι μέρες, που μαζί με την στολισμένη Ειρεσιώνη , στις πλατείες των ελληνικών πόλεων θα καίγονταν στην πυρά και τα συγγράμματά του…Δικά του και άλλων συγγραφέων , λογίων, μηχανικών , γιατρών , φιλοσόφων…

Που να φανταζόταν , αν και σοφός και διορατικός, πως θα γκρεμιζόταν σύσσωμος ο λατρεμένος του κόσμος. Πως το αγαπημένο του θέατρο, πιστός λειτουργός του οποίου υπήρξε για όλη του ζωή, θ’απαγορευτεί και θα χαρακτηριστεί ως “γέννημα των ειδωλολατρών“… ” μανιακό γαρ θέαμα. “….”κόλαση τα εκεί γενόμενα”….”άντρο του διαβόλου“…

Πως όλος ο πνευματικός πλούτος θα ριχτεί ανελέητα στην πυρά...

Πως θα απαγορευτούν οι Ολυμπιακοί και άλλοι αγώνες ….

Πως θα κλείσουν όλες οι φιλοσοφικές σχολές και η Γνώση θα χαρακτηριστεί ως η πιο θανάσιμη αμαρτία…

Πως θα κατασυκοφαντηθεί και διαστρεβλωθεί κάθε έννοια , κάθε πτυχή της θρησκευτικής και κοινωνικής ζωής των συμπολιτών του…

Πως μαζί με τα θέατρα θα γκρεμιστούν τα γυμναστήρια, τα ασκληπιεία , τα μαντεία, οι ναοί των θεών του…

Πως από τα σωζόμενα ψήγματα του κόσμου του θα δημιουργηθεί καινούργιος , ξένος και εχθρικός προς τον παραδοσιακό ελληνικό τρόπο ζωής….Μόνο, που δεν θα είναι πλέον ΚΟΣΜΟΣ…Διότι δεν θα είναι πλέον ΚΟΣΜΗΜΑ , όπως ήταν ανέκαθεν για τον Έλληνα….

Μόνο που οι απαγορεύσεις και οι διωγμοί δεν απέδωσαν τελικά !

Τα αρχαία έθιμα και οι παραδώσεις εξακολουθούν , αν και αλλοιωμένα , να τηρούνται και στις μέρες μας….

Τα ήθη και τα έθιμα , που διατηρούσαν οι πρόγονοί μας στην διάρκεια χιλιετιών , σφετερίστηκαν και κακοποιήθηκαν βάναυσα από τους πτωματολάτρες και νομίζονται ως έθιμα της ξενόφερτης αίρεσής τους.

Έτσι και το Ιερό Δέντρο των θεών και των προγόνων μας , κακοποιημένο κι αυτό , επέστρεψε κάποια στιγμή και πάλι στην ζωή των Ελλήνων…(ρωμιών , για την ακρίβεια) …

Η Ειρεσιώνη , που στόλιζε τα σπίτια των Ελλήνων, θεωρείται σήμερα ως δήθεν “ξενόφερτο” έθιμο των βόρειων γειτόνων μας , που έφεραν στην Πατρίδα μας οι Βαυαροί με τον συμπατριώτη τους, που για έναν παράλογο λόγο, έγινε βασιλιάς των Ελλήνων.

Για ακόμα πιο παράλογο λόγο κάποιοι “άγιοι” , σαν να είναι θεοί της πατρώας μας θρησκείας , απέκτησαν και αυτοί από ένα “ιερό δέντρο”. Πως αλλιώς θα δικαιολογούσαν την δεντρολατρεία , ριζωμένη στην θρησκευτική συνείδησή του Έλληνα, και ας είναι αποκομμένος εντελώς από τις ρίζες του , και ας υμνεί και προσκυνά ξένο θεό και ξένους ” αγίους “;

Δεν θα αναφέρω πολλά σχετικά παραδείγματα. Γιατί μου βγάζει πολύ έντονα συναισθήματα ιερής αγανάκτησης, θυμού και πόνου…

Πρόκειται για την “ιερή” τρεμιθιά του επίσης “αγίου” (τρομάρα του !) φανουρίου στον Αχλαδέ Μυλοποτάμου.

Το σχετικό άρθρο αναφέρει ένα ναό (άλλη μια κλεμμένη και κακοποιημένη λέξη) και λίγες δεκάδες μέτρα πιο πάνω την ιερή τρεμιθιά, στην οποία έχουν αποδοθεί θαυματουργές ιδιότητες … ΠΡΟΣΕΞΤΕ … ” καθώς στη βάση της είχε βρεθεί η εικόνα του Αγίου Φανουρίου.”

Λέει στην συνέχει το άρθρο : ” Το σημείο αυτό ονομάζεται Εύρεση ενώ η λατρευτική του υπόσταση συνδυάζεται με ένα βράχο, το τρυποπέρασμα, από όπου οι πιστοί διέρχονται, έρποντας, για να κρεμάσουν στο ιερό δέντρο ρούχα και αντικείμενα τους , προσδοκώντας στο θαύμα που θα αποκαταστήσει την υγεία τους και θα επιλύσει τα όποια προβλήματα τους.”

ΤΡΥΠΟΠΈΡΑΣΜΑ , ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΔΙΕΡΧΟΝΤΑΙ , ΕΡΠΟΝΤΑΣ …. (!!!)

Πως συνδυάζεται η ΙΕΡΌΤΗΤΑ ενός χώρου με ΤΡΥΠΟΠΈΡΑΣΜΑ , από το οποίο οι πιστοί πρέπει να συρθούν για να εισέλθουν στον ιερό χώρο ; Στο δικό μου το μυαλό αυτές είναι έννοιες ασυμβίβαστες ! Στο δικό σας;

Στην συνέχεια υπάρχει ενός είδους παραδοχή για την πραγματική αξία και ιερότητα του χώρου :

Ο χώρος όπου βρίσκεται η τρεμιθιά, το τρυποπέρασμα, αλλά και ο ναός του Αγίου Φανουρίου, κάθε άλλο παρά τυχαίος είναι. Όλες οι ενδείξεις μαρτυρούν πως εκεί προϋπήρχε σπουδαίος οικισμός και κατοίκηση της περιοχής από τους προϊστορικούς, τουλάχιστον, χρόνους.

ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΤΟ ΙΕΡΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΘΕΩΝ ….ΈΓΙΝΕ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ….ΚΑΙ , Ω ΚΑΤΑΝΤΙΑ, …ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ…

ΜΑΙΑ ΤΣΕΠΟΥΛΙΔΟΥ